Houston!
Hyperzelfbewustzijn is een bitch.
Ik heb het hier al vaker geschreven en ik zal het nog vaker schrijven, juist hier, omdat er weinig dingen meer bijdragen aan hyperzelfbewustzijn dan al dat geuitwissel in enen en nullen in het sijberse.
Neem nou die plogs. Ik vond het leuk om die van anderen te zien, maar ze zelf maken was een ander paar mouwen. Niet alleen vroeg ik me voortdurend af of ik niet eerst moest stofzuigen voor ik een foto nam, ook schaamde ik me kapot dat ik een week lang nauwelijks buitenkwam. Ik wilde bij elke plog heel hard roepen: maar van september tot december was mijn leven een gekkenhuis hoor! Ik was maandenlang steeds onderweg, met meer activiteiten buitenshuis dan me lief was, met een kersttournee om U tegen te zeggen en met een hoeveelheid andere mensen van heb ik jou daar. Echt! Maar ik zei het niet, want dat zou alleen maar de aandacht vestigen op mijn kluizenaarschap. Misschien kwam ik er nog mee weg, misschien hadden jullie het niet door.
Helaas. IJsbrandt twitterde dat ik misschien iets meer luchten op mijn foto’s moest zetten. Ik kon dat opvatten als: misschien moet je iets meer luchten op je foto’s zetten, maar ik vatte het op als: jezus, wat kom jij weinig buiten! En hij had gelijk. Godzijdank zou ik maar een weekje ploggen.
Ik vroeg Wannes onlangs: kun je een beroemde artiest bedenken die écht leuk is? Van wie je echt het gevoel hebt: dat is een man of vrouw naar mijn hart?
Telkens als hij met iemand op de proppen kwam, kon ik die diskwalificeren, want alle artiesten bleken hyperzelfbewust. Dat is uiteraard inherent aan het vak, maar niettemin vonden Wannes en ik dat allebei eigenlijk wel een minpuntje.
Hyperzelfbewustzijn baart poseurs. Ik wil geen poseur worden zijn. Ik ben wel hyperzelfbewust. Houston!
