De zoektocht naar een plek om te blijven (2) De logikwis
Naar aanleiding van het vorige stukje kreeg ik veel vragen. Waarom wil je huren? Waar wil je wonen? Waarom moet je weg? En ga zo maar door.
Het moeilijke van de meeste vragen is dat ze veronderstellen dat er een zwart-wit antwoord is, maar zo simpel is het niet. Mijn zoektocht is een logikwis, een enorm raster met langs de assen de opties, en in de tabel tientallen kruisjes die verspringen zodra een ander kruisje verschijnt of verdwijnt.
Liefst voor vijf frang en een bos erbij
Zo zou ik graag een ligbad willen, maar als ik een huis vind met een fantastische tuin, dan wil ik het kruisje bij dat bad best tipp-exen. Andersom werkt dat niet: als er een fantastisch ligbad is, blijft het kruisje bij de fijne tuin toch staan. Hetzelfde geldt voor de woonoppervlakte: als we ín Leuven iets kunnen vinden, wil ik best wat kleiner wonen, maar worden we naar een tuttig Limburgs dorp verdreven, dan moet daar op zijn minst wat ruimte tegenover staan.
Wannes schreef maandag over onze wensen op Facebook. ‘Liefst voor vijf frang en een bos erbij om in te verdwalen. En dat dan in het centrum van Leuven. En als het kan met een vergeten erfenis tussen de spouwen.’ Cathelijne schreef daaronder dat ze een Soester tuin wilde, maar een voordeur aan de gracht. Zij begreep het: het liefst willen we alles.
Ik snap dat een logikwis geen zin heeft als je er alleen maar irreële opties in zet, maar ik vind dat je hoog moet inzetten als je niet zomaar een huis zoekt, maar ‘een plek om te blijven’. Daarom staan er nu nog overal kruisjes: bij de voordeur aan de gracht én de Soester tuin en bij de verborgen schat én het grote verdwaalbos. We weten dat er massa’s kruisjes moeten verdwijnen, we weten alleen nog niet welke.
Wat wil ik nu eigenlijk het liefste?
Het vervelende van een leven als freelancende veelverhuizer is dat je steeds opnieuw begint, met alles. Het voordeel van een leven als freelancende veelverhuizer is dat je de kans hebt steeds opnieuw te beginnen, met alles. Elke keer dat ik zonder werk kom te zitten, kan ik me afvragen: wat wil ik nu eigenlijk het liefste? En elke keer dat ik zonder huis kom te zitten, stel ik me diezelfde vraag. Zulke wezensvragen beantwoorden voelt als een zware verantwoordelijkheid, maar ook als een kans die veel andere mensen niet zo vaak krijgen. Ik kan immers steeds opnieuw de leemten in de strategie van de vorige verhuizing herstellen, en alle wijzigingen die de afgelopen twee jaar in mijn leven plaatsvonden, verwerken in een nieuw plan.
Daarom zal deze huizenzoektocht een hoog utopisch gehalte hebben. Jullie zullen oogrollen en zuchten bij het zien van mijn wensen, jullie zullen je afvragen waarom ik zo onwaarschijnlijk veel eisen stel, maar ik denk dat je ‘een plek om te blijven’ alleen vindt als je niet al te lichtzinnig je kruisjes offert.
Wordt vervolgd.
Deel 1 – De suspense
Deel 2 – De logikwis
Deel 3 – Huur of koop
Deel 4 – Wat is een huis?
Nu weet ik nog niet waarom je weg gaat/moet, he. Dedzu.
Enneuh: ’tuttig Limburgs dorp’? Het is niet omdat mijn Limburgs dorp behoorlijk tuttige kuren heeft, dat alle inwoners onder dat labeltje vallen. (’t is maar om relativerend te lachen, en je wat met je kruisjes te helpen ;- ) ) Kom, zeg het eens, welke kruisjes zijn een absolute vereiste om tuttigheid te compenseren?
Je zou een tweede logikwis moeten maken. Die is misschien wel wat makkelijker. Wat willen jullie absoluut níet? Met het wegstrepen van die huizen/buurten/steden is de vijver waarbinnen je positief kunt selecteren in elk geval weer een beetje kleiner.
Elise, jouw tweede logikwis zijn de lege, kruisloze vakjes in mijn eerste. ;-)
Dan trek ik het doek mee. Dat is de doorbraak. Dat is eigenlijk het belangrijkste thema van de avond. De keuze tussen radicaal, extreem links, extreem rechts of zelf beslissen. En dat zelf beslissen zit in het midden. Dat is een ontwikkeling. (…) De keuze is niet meer links of rechts. De keuze is niet meer horizontaal. De keuze is duidelijk verticaal. De vader-zoon-relatie is horizontaal, de heilige geest is verticaal. Dat is nog de enige manier waarop je kunt ontsnappen. Er bovenuit stijgen en naar beneden kijken (freek de jonge, de mars)
Ik wilde ook niet in een tuttig dorp wonen, maar ik woon daar nu toch. Ik zou het liefst dit huis verplaatsen naar de Watergraafsmeer. Ondertussen heft dit hus zoveel groene vinkjes dat we de rode kruisjes maar even vergeten. Ondertussen loeren we naar huizen in het westen, maar ik kan nergens de plek vinden die mijn heimwee gevoel gaat wegnemen. Ook de watergraafsmeer doet dat niet. Omdat ik het zelf ook niet snap, blijven we maar even zitten waar we zitten.
Oh, wat veel schrijffouten. Excusez.
Zet even een dik aandachtskruis bij ´buren´. Die kunnen je perfecte woning tot een hel maken.