Zit in een van die onderbroekjes ons nageslacht?
Het was als het versteende woud op Lesbos, of het Forum Romanum in Rome: uit alle macht proberen bewust te zijn en vooral niet denken: dit is gewoon een stoffige zooi, laat iemand dit opruimen. Op Lesbos keek ik naar de nerven en de jaarringen. Miljoenen jaren. Ik stelde me de nullen voor. School-tv-beelden van mannen in berenvellen gleden langs mijn netvlies, maar voor me lag gewoon een verkleurde steen. In het Forum Romanum was het nog erger. Ik moest denken aan alle keren dat ik vol misprijzen langs winkels met tuinprullaria had gereden, waarbij de leeuwen en fonteinen met engeltjes in slagorde langs de weg stonden. Als die winkels in verval zouden raken dan bleef dit over. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde drieduizend jaar tastbaar te maken, en weer belandde ik in een reconstructie, deze keer van het Romeinse rijk zoals ze dat in mijn jeugd op tv uitzonden. Toen mijn reisgezelschap tegen mij begon te praten, vervlogen de televisiebeelden en liep ik naar de uitgang.
Ik voel me altijd schuldig als ik me niet kan doordringen van ontastbare weetjes. Het geeft me het gevoel dat mijn voorstellingsvermogen niet deugt. Leuk hoor verhaaltjes verzinnen, liedjes maken, wat tekenen of ontwerpen, maar je hebt pas echt fantasie als je kippenvel krijgt van een fossiel.
Onder de douche gisteren was het ook zo. Morgen ben ik zwanger, dacht ik. Ik keek naar mijn buik en wist dat die er vandaag exact hetzelfde zou uitzien. Morgen zitten daar twee kindjes in, zei ik bijna hardop. Maar een handvol cellen is geen kindje. En toen het de vorige keer eindigde in het grote niets, heb ik nog dagen op de wasmand gewezen en aan Wannes gevraagd: ‘Zit nu in een van die onderbroekjes ons nageslacht? Of werkt dat niet zo?’ We probeerden ons uit alle macht niet voor te stellen dat er twee kindjes in de wasmand lagen.
Kippenvel. Wat een klotetijd is dat toch, dat zwanger proberen te worden. Ik hoop dat je er binnenkort met een monkellachje kan aan terugdenken, zo van “god, dat was me toch wat”. Dat je dan gewoon in jezelf even kan zuchten “oef, gelukkig is dát ook alweer voorbij”, terwijl je glimlachend als de Mona Lisa naar je buik of je kindje kijkt. Ik wens het je ZO hard toe…
hopelijk deze keer hoef je echt niet zo argwanend naar je wasmand meer kijken!
Van dit soort dingen gaat een mens toch vloeken en stampvoeten. Zo’n eenvoudige en logische wens, waarom kan er dan niet eenvoudig en logisch een mens in je schoot ontstaan? Waar anderen ze als tennisballen uit een machine de wereld in schieten zonder er al te veel bij stil te staan, hopen er zoveel mensen elke dag op een wonder. Ik hoop met jullie mee!
Wat raakt je postje me. Het ontroert me. Ik kan me jullie voorstellen. Zonder jullie te kennen.
Ik ken ook het gevoel van voor te stellen zonder het te voelen. Zoals door je wimpers turen om het gezichtsbedrogtekeningetje te doorgronden. En het niet zien…
Trouwens: er is een serie ‘Rome’. Opeens waren de romeinen daar voor mijn ogen. Zoals ik ze nog nooit had voorgesteld of gezien. Anders dan alle filmpjes die ik ooit al had gezien. Het zette een deur open in mijn hoofd die ik nu makkelijker doorga als ik mij iets moet voorstellen. Sindsdien heb ik – als ik pakweg een potscherf in mijn handen heb – een levendiger vrouwtje in mijn verbeelding.
Dat het leven in uw buik niet langer een voorstelling moet blijven, maar dat het op een dag een tastbaar wezen moge zijn….
Lief van jullie!
Doet de wave voor de tweeling! Nog tien dagen en dan weten we meer! OehOeh! Weg met de Duvels!