Noem mij wat ik ben
Er waren anderen die me een schrijver noemden, anderen die me een journalist noemden, anderen die me een columnist noemden en anderen die me juf noemden. Het voordeel van die anderen was: ze gaven me gewicht. Mijn hoofd, vervuild door valse en waarachtige bescheidenheid, heeft anderen nodig om mij te noemen wat ik ben. Zelf raak ik door twijfel overmand als ik mij moet noemen. Maar het is lastig, die afhankelijkheid van etiketjes die anderen plakken, want wát als mensen je het verkeerde noemen? Een larmoyante tyfustrut? Een overschatte wanna-be? Mijn hoofd, vervuild door bewuste en onbedoelde afhankelijkheid, moet dan een handvol slapeloze nachten puzzelen om te relativeren wat anderen mij noemen.
Daarom ben ik al een volle slapeloze nacht aan het puzzelen om te relativeren dat ik gisteren een bosje meiklokjes kreeg, en een plant. Over iets meer dan 24 uur weet ik of het terecht was dat ik op iemands boodschappenlijstje voor moederdag belandde.
Mag je dan je test doen?
Wannes en ik hebben vanaf het begin besloten nooit zelf te testen, gelijk het ziekenhuis, zodat alles wat je weet gestaafd is door cijfers en zekerheid. Morgenochtend bloedtest, ’s middags bellen ze.
Oooo, wat spannend! Ik duim duim duim duim duim…
ik duim mee
Ik duim keihard dat gisteren de eerste moederdag uit een heel lange reeks mag zijn.
Ook mijn duimen doen mee.
Oo ik hoop heel hard met jullie mee!
Ik hoop het zo voor jullie!
Hier wordt ook geduimd!
Dat u de slaap maar mag vatten vanavond..
Al dat collectief gehoop, dat mag toch iets goed van komen. Ik doe mee.
oooh meiklokjes…. hopelijk de eerste van vele jaren meiklokjes. Wij duimen nog steeds duizend duimen..!
en??? ik duim!!!!!!