Morgen moet ik niet vergeten te ademen
‘Mevrouw, u moet wel ademen.’
Ik kijk om me heen. Een operatiekamer, mondkapjes, groene lakentjes, een piepend apparaat. Ademen, o ja, deed ik dat dan niet? Ik haal adem.
‘Mevrouw, u vergeet steeds te ademen.’
Mijn koude voeten liggen in de verte naast de man in het groene pak. Ademen? Dat had ik toch net gedaan? En trouwens, dat gaat toch vanzelf?
Iemand tikt tegen mijn wang. ‘U moet wel verdergaan met ademen.’
Ja, vanzelfsprekend, denk ik, geen twijfel mogelijk, ademen, uiteraard.
‘Ademen, mevrouw, niet stoppen.’
Nee, nee, natuurlijk stop ik niet.
‘Mevrouw, u bent weer gestopt met ademen.’
Verdomme, ja, Jezus, ik doe mijn best, geloof ik, denk ik.
‘Mevrouw, u moet écht blijven ademen.
Ik knik. Dat heb ik toch net gedaan?
‘U vergeet weer te ademen.’
Alweer?
‘Mevrouw?’
‘Ja.’
‘Ademen.’
‘Oké.’
Weer tikt iemand tegen mijn wang. Laat ze daarmee ophouden, dat getik steeds.
‘Mevrouw, u moet écht ademen.’
Morgen krijg ik ‘bewuste sedatie’. Dat betekent dat je in een halfslaap wordt gebracht, maar wel bewust meemaakt wat er gebeurt, je kunt zelfs nog reageren op vragen of verzoeken, alleen je zou het in theorie achteraf niet meer kunnen navertellen. In theorie, zeg ik, want van de vorige keer weet ik nog exact wat er gebeurde. Toen ze me naar de verkoeverkamer brachten en me alleen wilden laten, raakte ik in paniek. ‘Maar wie gaat me dan vertellen dat ik moet blijven ademen?’ Meewarig keek de verpleegster mij aan. ‘Ademen gaat nu gewoon weer vanzelf.’ Zelden heb ik iemand meer gewantrouwd.
sterkte?!
Ik kreeg bewuste sedatie, tijdens een fijn invasief onderzoekje, twee jaar geleden.
Ineens kreeg ik een idee van hoe daterape moet zijn.
(Nooit meer, wat mij betreft, wil ik maar zeggen. Ik was er, en ik was er niet. Er gebeurden dingen met me die ik niet wou, en ik kon niets ondernemen. Pure nachtmerrie).
Hm.
Niet zo bemoedigend, bedenk ik me nu.
He, succes zeg!
Gaat vast helemaal goedkomen!!
(…)
(Ik denk aan je, en duim. En wens je sterkte. Is wat ik eigenlijk wil zeggen)
Dank je, pr’muts. En Puck: ik vond het heel dubbel. Ik vond het vrij eng, omdat je evenwichtsorgaan er schijnbaar mee op houdt. Ik had terwijl ik plat lag het gevoel dat ik elk moment kon omvallen. Anderzijds hou ik best van drugs en verdovende middelen, dus tegelijkertijd had het ook wel iets leuks. Alleen die lol was er een beetje af toen ik een schuldgevoel kreeg, omdat ik kennelijk niet ademde (ik wist van niks).
Ja, blijf vooral ademen! En wat prutsmuts zegt: sterkte.
Blijven ademen voor jou en blijven aanprikken voor het artsenteam. Is een onwezenlijke ervaring heel dat IVF-gedoe. Maar het is de opvliegers, hormomenstuiterbalmomenten, zeurderige buikpijnen en bange momenten meer dan waard. Het komt allemaal goed. Zeker weten. #ervaringsdeskundige
@Zezunja: gewoon terugspelen, dat schuldgevoel. Heel beschuldigend zeggen dat *zij* mooi wel degene zijn geweest die jou een ademvergetend spulletje hebben gegeven. En dan ook nog eens je fijne dopetrip afpakken. Zijn ze nou helemaal belazerd!
Iew, ik zou bij de voordeur al flauwvallen denk ik. ´k Vind het stoer en duim voor je!
Veel sterkte daar!
Ik kreeg het al benauwd van dit stukje. Dus.
Ik ook. Wat Novy zegt. Brr. Sterkte!