Juf journalistiek (2) – Hoog gegrepen

Er is hommeles in Den Haag: een senator die een belangrijk wetsvoorstel kan blokkeren. Vanavond vergadert de Eerste Kamer, daarna verkeert het kabinet waarschijnlijk in grote problemen.
‘Wie gaat erheen?’ vraag ik, wetende dat er maar weinig zijn die de Haagse politiek aandurven.
Het kleinste meisje van de klas steekt haar vinger op.
Ik worstel met mijn vooroordeel. Het kleinste meisje van de klas. Redt die het in de leeuwenkuil van journalistenellebogen en fotografentassen?
‘Het wordt wel laat waarschijnlijk’, zeg ik.
‘Ik kan in Den Haag bij iemand logeren’, zegt ze.
‘Je moet wel die senator zelf te spreken krijgen, en dat zal niet gemakkelijk zijn’, dreig ik.
Ze trekt haar schouders op.
‘Lukt je dat?’ Ik hoor de onmacht in mijn vraag.
‘Ja, dat denk ik wel.’
Dat neemt me voor haar in. Geen angst, geen pessimisme.
‘Oké’, zeg ik.
’s Avonds op tv zie ik dat het laat wordt, ik zie gangen met journalistenellebogen en fotografentassen. De senator blokkeert de boel en niemand krijgt een quote. Zelfs Nova niet. In bed vraag ik me af of ik het kleinste meisje van de klas en onze krant hiermee een dienst heb bewezen.
De volgende ochtend vergaderen we als altijd onder het motto: wat is er gelukt en waarom niet?
We komen bij het kleinste meisje van de klas. ‘Het is gelukt’, zegt ze
‘Heb je een quote?’ Het lukt me niet mijn ‘het zal wel niet’-toon te verbergen.
Ze knikt.
Ik geloof het niet, maar ik zeg niks. Het is mijn schuld. Wie stuurt er nu het kleinste meisje van de klas naar de frontlinie.
Ik verzamel de artikelen en sus mezelf met de vaststelling dat ‘geen commentaar’ ook een quote is.

Dan open ik het stuk van het kleinste meisje van de klas. Ik lees. Ik lees ellenlange quotes van de senator die zegt helemaal niet trots te zijn op de politieke crisis die hij heeft veroorzaakt, die vindt dat hij de democratie een dienst heeft bewezen, maar die ook bekent dat hij er wel van wakker ligt. Is dit een verzinsel? Ik lees de zinnen nog eens. Als ze verzonnen zijn, zijn ze wel verschrikkelijk goed en adequaat bedacht. Ik schuif mijn bureaustoel naar achteren. Ik tuur nog even naar het scherm en ga dan naar het redactielokaal om het kleinste meisje van de klas erbij te halen.
‘Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?’ Ik wijs op mijn scherm.
‘Nou gewoon’, zegt ze.
Ik voer mijn argwaan nog wat op. ‘Niemand had een quote’, zeg ik. ‘RTL niet, de NOS niet, zelfs Nova niet.
‘Nee, het was inderdaad niet te doen’, zegt ze. ‘Ik kwam er gewoon niet tussen.’

Zie je, denk ik, kut, verzinsels, wat moet ik hier nu weer mee? Het meisje aangeven bij de examencommissie? Ze is klein, frêle, een beetje onzichtbaar zelfs. Het is mijn schuld, ik heb haar overvraagd. Ik wil haar niet aangeven.

‘Dus toen het niet lukte, ben ik naar zijn huis gegaan.’
Say what? Mijn mond valt open. ‘Wat zeg je?!’
‘Ik ben naar zijn huis gegaan, ik was er via via achtergekomen waar hij woonde en ik kon een fiets lenen. Ik heb aangebeld, maar er deed niemand open. Toen heb ik gewacht en een kwartiertje later werd hij afgezet.’
‘Was je de enige journalist daar?’
‘Ja.’
‘En wilde hij met je praten?’
‘Ja, hij nam er echt de tijd voor en hij was heel vriendelijk.’
Ik neem het meisje mee naar het redactielokaal en brul: ‘Oké, gooi de voorpagina maar om, we hebben een goede opening van de krant.’

Dit jaar werk ik vijftien jaar als docent Journalistiek. Ik begon mijn loopbaan in Utrecht op de School voor Journalistiek. In de jaren die volgden, gaf ik les in Nederland en Vlaanderen aan universiteiten, hogescholen, uitgeverijen, persbureaus en liefhebbers. Mijn pupillen waren oud, jong en piepjong. Dit is mijn relaas.
Zie ook: Juf Journalistiek (1) – Iets met
Juf Journalistiek (3) – Commentaarwoorden
Juf Journalistiek (4) – Wie-o-wie
Juf Journalistiek (5) – Gevaarlijk
Juf Journalistiek (6) – Valse controle
Juf Journalistiek (7) – patriciaaaatjexxx@hotmail.com
Juf Journalistiek (8) – Persoonlijkheid

13 oktober 2013 | 4 reacties

«

»

Geef een antwoord

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4 Reacties
  1. jan 13 oktober 2013

    Jaren geleden moest zo’n meisje van onze redactie naar Breda om daar Charles Aznavour te interviewen. Hij trad er op. Ze had nog nooit van hem gehoord. Ik praatte haar bij. Ze zou na afloop wel even een radiointerviewtje doen, zei ze. Te veel bodyguards zei ik, kansloze missie. Ze kwam wel met een interview terug. Gewoon een uurtje wachten bij de artiesteningang.
    Ik heb er nog eens een stukje over geschreven.

    http://www.stroomopwaarts.com/pivot/entry.php?id=36

  2. Miet Ooms 15 oktober 2013

    Hewel: waw! :-)

  3. bliss 18 oktober 2013

    wat leuk om wat te schrijven over je loopbaan!
    ik zit met veel plezier te lezen.
    het bureau 2013 mss een idee?

  4. Auteur
    maartje 18 oktober 2013

    Hee Bliss! Ik heb je laatst een mailtje gestuurd op het adres dat je hier altijd invult, maar dat adres gebruik je denk ik niet meer!
    Enne… bureau 2013?

© 2020 Maartje Luif & KLEO, met dank aan Wannes Daemen • Leveringsvoorwaarden

Stuur een mailtje

Wil je meer informatie of heb je vragen? Mail mij!

Wordt verstuurd

Login met je gegevens

Je gegevens vergeten?