Het zware gevoel een slecht mens te zijn
‘Haha’, zegt Wannes, ‘er lag vogelpoep op de stoel in de slaapkamer.’
‘Haha’, zeg ik. ‘Dus er is een vogel binnen geweest?’
‘Ja, haha.’
‘Haha.’
Een dag verstrijkt.
‘What the FUCK?!’ Wannes staat verstijfd aan het voeteneind van het bed.
Een dikke duif, een berg veertjes en vier dikke witte vogelvlaaien, met elkaar verbonden door een kunstig spoor van duivenpootjes. De duif zit rechtop, draait zijn nek opzij en richt één oog op ons.
‘What the fuck’, zegt Wannes nog eens.
We kijken elkaar aan.
‘Jezus’, zeg ik.
‘Ja’, zegt Wannes.
‘Hoe krijgen we die weg?’
‘Vangen’, zegt Wannes.
Ik reik hem een ochtendjas aan.
Wannes haalt drie keer diep adem. ‘Goed.’ Hij stapt op de duif af, pakt hem op, loopt naar het raam en gooit het beest vredesduifsgewijs in de lucht.
Pok.
Onder de schoorsteen ligt de duif, op het hellinkje van het dak, meer dan een armlengte verderop. Ik staar, doe een schietgebedje voor wat geflapper en ga op de rand van het bed zitten. ‘Kut.’
Wannes kijkt naar het kunstwerk van veertjes en witte voetstappen op de grond.
‘Een teiltje’, zeg ik.
‘Ja’, zegt Wannes.
Samen halen we een teiltje, we boenen, zwijgend.
Hij spoelt de dweilen uit, ik vraag me hardop af of een dierenambulance bellen overdreven is.
‘Ik weet niet of we die wel hebben in België’, zegt Wannes.
Ik kijk naar het open raam. Anderhalve meter van de vensterbank, op een hellinkje, sterft een duif.
In bed google ik Dierenambulance België. Welke site in de buurt van Leuven ziet er professioneel uit? Zo professioneel dat je ze om een uur ’s nachts uit hun bed kunt bellen voor een kwijnende duif?
Geen.
Ik mijd met mijn ogen het raam en stel me voor dat ik een grijphand heb, zo eentje waarmee straatvegers snoeppapiertjes oppakken, met een vleugje Wallace en Grommit. Maar dan zit ik nog steeds met een stervende duif. Zou ik hem de hersens inslaan? Of een kartonnen doos en een handdoekje pakken en laf afwachten? Gelukkig heb ik geen grijphand.
Wannes doet het licht uit. Hij kan vergeten, het hellinkje uit zijn hoofd zetten. Dieren gaan nu eenmaal dood. In het donker wordt de afstand van mijn bed tot de duif steeds kleiner. Twee stappen tot het raam, iets meer dan een armlengte tot de duif. Ik staar naar het nachtlicht en spits mijn oren. Niets. Schuldgevoel nestelt zich onder het dekbed. De dood is te dichtbij om nog rustig te slapen.
De volgende ochtend sla ik mijn ogen neer als ik omhoog kom. De vensterbank, ruim een armlengte, ik wil het niet weten. Ik ga naar de wc, zet koffie, vergeet. Struisvogel.
Wannes komt de trap af. ‘Hij is weg. De duif. Weg.’
De schoorsteen op mijn netvlies, het hellinkje: leeg.
Ik adem uit.
Met het sierlijke geflapper van de vredesduif voor mijn geestesoog verdwijnt het zware gevoel een slecht mens te zijn.
Ik ben blij dat jouw laatste gedachten voor het slapen gaan geen directe gevolgen hebben voor het verloop van de nacht. Ik bedoel, je was heel wat van plan en bent in staat om ’s nachts veel in praktijk te brengen.
Ik ben blij dat jouw laatste gedachten voor het slapen gaan geen directe gevolgen hebben voor het verloop van de nacht. Ik bedoel, je zou hem bijna willen pakken en bent in staat ’s nachts van alles in praktijk te brengen ;-)
Ik ben blij dat jouw laatste gedachten voor het slapengaan geen invloed hebben op het verloop van de nacht. Ik bedoel, je wilde hem het liefst pakken en bent in staat ’s nachts van alles in praktijk te brengen.
Right, ik heb twee keer gedacht dat ik de reactie niet had geplaatst. Excuses voor deze sitevervuiling. Kan de redactie reacties verwijderen? Doe dan maar 1 en 3 weg of 1 en 2 ;-)
Maar Janneke… ik vond nummer 1 juist de beste van de 3… waarom moet die nou perse weg..??
Jullie zijn prachtmensen.
Om even mijn brute afwijzing van nrs 2 en 3 te verklaren: de vaagheid van “je was heel wat van plan”, in nr 1, had iets sinisters en mysterieus tegelijk. Je zag bijna een Zezunja in superhero-costuum voor je, vliegend over de daken om de duif te redden. Of Mission Impossible-achtig, met touwen en kettingen, bengelend vanaf een helicopter die Wannes dan natuurlijk zou besturen.
Met betrekking tot de duif, en on topic: op FB zei iemand dat duiven gewoon ratten zijn. Maar ik zie zomaar gebeuren dat jij er ‘zo eentje’ bent die een zwerfrat over zijn bolletje aait, en een blokje kaas geeft omdat hij zo’n zwaar zwervend leven heeft. Dus dat is geen geruststelling.
Mogelijk dat het in dat geval een troost is, dat het volgens mij niet normaal is dat een duif een woning binnenwandelt om daar zijn behoefte te doen. Of om vervolgens door die behoefte heen te banjeren. En dat het ook niet normaal is dat een duif naar beneden stort als hij wordt gevredesduifd.
Dus er is een redelijke kans dat hij al ziek was, en in de wilde natuur toch niet lang meer te leven had.
Dan heeft hij bij jullie tenminste nog een best wel chique laatste onderkomen gevonden.
Nu laat ik ze maar staan!