De kiesloze, seropositieve poes is dood

Ik droomde dat ik Mike in stukjes knipte, voor in de soep. Ik knipte stukjes van zijn rug en van zijn flanken. Zijn staart was al helemaal verdwenen. Toen ik zag dat hij nog maar een kwart poot overhad, belde ik Wannes. Ik heb Mike in stukjes geknipt, zei ik en ik werd wakker. Het was half zeven. Ik ging naar beneden. Mike stond niet voor de deur, zoals elke ochtend. Hij zat ook niet op deurmat, waar hij gisteren de hele dag had gezeten. Hij was kwijt. Ik vond hem terug in het koffertje dat mee was geweest naar Sy Ferrières dit weekend. Naast hem in het koffertje lag het boek Dieren eten van Jonathan Safran Foer. Hij keek bang en hol, in het geheel niet des Mikes. Een jaar geleden hoorden we dat Mike leukose had, een soort kattenaids die hem vermoedelijk van binnen kapot zou maken, maar al die tijd was Mike zichzelf gebleven: de perfecte schootkat, boordevol intense tevredenheid. Mike was een kat die je iedereen toewenst: qua toewijding een soort hond, maar dan een hond met een gezonde dosis eigendunk en de zelfstandigheid die juist katten tot ideale huisdieren maakt. Elk moment bereid bij je te komen liggen, maar geen kniesoor als je eens een paar dagen op vakantie wilde. Een luikje, een flinke berg eten en de belofte dat je terugkwam, waren genoeg.
Hoewel Mike tot gisteren volkomen zichzelf bleef, stopten we de laatste maanden wel steeds meer pillen in hem. We hadden aan de dierenarts gevraagd hoe we konden merken dat het echt niet meer ging. ‘Als hij niet meer eet en in een hoekje gaat zitten’, zei ze.
Mike zat in een koffertje en hij at niet meer. Ik wilde het koffertje dichtdoen, maar ik deed het niet. Ik zag hoe hij eruit klom, al het eten en drinken negeerde, de trap af tuimelde en buiten in de kattenbak ging liggen. Toen we door een kier in het deurtje naar binnen tuurden, draaide hij zich om. Mike was niet langer zichzelf. Wij belden een dierenarts en zagen vanmiddag om half twee alle eigendunk uit zijn ogen verdwijnen. Hij heeft geen pijn meer. Wij wel.

10 april 2013 | 28 reacties

«

»

Geef een antwoord

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

28 Reacties
  1. Ex-buurvrouw 10 april 2013

    Mike toch, slaap lekker

  2. Josefini 10 april 2013

    Gecondoleerd. Maar het lijden is voor Mike voorbij. Nu dat van jullie nog. Sterkte daarmee.

  3. otto grunbauer 10 april 2013

    mooi

  4. Marina 10 april 2013

    Heel veel sterkte gewenst met die verdrietige pijn.

  5. Anneke de Bundel 10 april 2013

    Ben momenteel expert op het gebied van mensenpijn en dierenpijn.

    Sterkte en mocht je ooit over een andere kat gaan denken, ik hoorde dat de zwarten in het asiel zelden gekozen worden vanwege het bijgeloof dat ze ongeluk brengen.

  6. Auteur
    Zezunja 10 april 2013

    Wat lief, jullie.
    En Anneke, we hebben van onze drie katten nog een poes over: een zwarte. Ze is wel geschift, maar ze leeft nog en dat vind ik een belangrijke kwaliteit.

  7. Tom 10 april 2013

    Hij is niet eenzaam gestorven, dat is al iets.

  8. Bart 10 april 2013

    “Wij belden een dierenarts en zagen vanmiddag om half twee alle eigendunk uit zijn ogen verdwijnen.” Dat was het kiertje waardoor dit stukje echt bij me binnenkwam.

  9. cat 10 april 2013

    Slaap zacht, lieve Mike. En veel sterkte voor jullie!

  10. Spider 10 april 2013

    Afscheid nemen is niet fijn. Wat wel fijn is, is dat jullie samen erbij waren en Mike niet buiten in een hoekje is gaan liggen waar je hem niet terug had kunnen vinden.

    Sterkte!

  11. Goya 10 april 2013

    Zo pakkend vond ik dat, de blik van een kat die “beseft” dat het leven voorbij is.
    Sterkte

  12. Poelekie 10 april 2013

    Wat ontzettend verdrietig! :-(

    Heel veel sterkte.

  13. Auteur
    Zezunja 10 april 2013

    Bedankt, Bart, voor wat ik als compliment beschouw, en de anderen bedankt voor jullie medeleven. We zijn inderdaad dolblij dat we erbij konden zijn.
    Lieverds zijn jullie.

  14. toon joosen 10 april 2013

    Mooi stukje… sterkte. Hoeveel jaar is Mike eigenlijk geworden?

  15. Auteur
    Zezunja 10 april 2013

    Mike zou dit jaar 13 worden. De baker had er geen schuld aan, maar toch wel iets te jong.

  16. Maartje 10 april 2013

    Ach, wat verdrietig toch.

    Sterkte

  17. Goofball 10 april 2013

    Hoe triest, en hoe mooi geschreven…krijg tranen in mijn ogen. :( Sterkte

    ook prachtige foto overigens.

  18. Goofball 10 april 2013

    Hoe triest, maar hoe mooi geschreven ook. Ongelooflijk mooie foto!

    Veel sterkte

  19. Kathy 11 april 2013

    Zo mooi geschreven, ik zit hier bijna te bleiten… Veel sterkte voor jou en Wannes!

  20. Veerle 12 april 2013

    Sterkte!

  21. Lieke 12 april 2013

    Heel erg mooi geschreven. Prachtige foto. De kiesloze, seropositieve poes heeft een goed leven gehad. (Wat het niet makkelijker maakt, dat weet ik). Sterkte

  22. Ivar 13 april 2013

    Die kat ga jij nooit vergeten, zelfs niet mocht je ooit dement worden.

  23. CiNNeR 16 april 2013

    Lees het net pas. Duidelijk de goede beslissing maar inderdaad, wat doet dat pijn. Sterkte lief.

  24. CiNNeR 16 april 2013

    Lees het net pas. Goede beslissing duidelijk maar inderdaad, doet veel pijn. Veel sterkte lief

  25. Lies 17 april 2013

    Arme Mike. Maar wat een fantastisch stukje. Tegen het einde schoten mijn ogen vol en kon ik alleen nog troebel verder lezen…

  26. Zezunja 20 april 2013

    Bedankt voor al jullie reacties. Ze zijn niet onopgemerkt gebeleven.

  27. patchwork 23 april 2013

    Hè get, sorry for you. Toch altijd borstkasbeklemmend als huisdieren doodgaan. Meer heb je echt niet kunnen doen.

  28. Drs. J. A. Happolati 27 april 2013

    Door het lezen van dit blog had ik de indruk dat ik hem een héél klein beetje kende.

© 2020 Maartje Luif & KLEO, met dank aan Wannes Daemen • Leveringsvoorwaarden

Stuur een mailtje

Wil je meer informatie of heb je vragen? Mail mij!

Wordt verstuurd

Login met je gegevens

Je gegevens vergeten?