Vandaag zou ik gaan schrijven
Vandaag zou ik gaan schrijven.
Je zou kunnen zeggen dat ik dat as we speak zit te doen, maar ik ben een kniesoor. Schrijven is het boek. Al het andere schrijven noem ik anders: mailen, redigeren, nakijken, maken, aanvullen, updaten, werken, uitwerken, enzovoort et cetera. Er komen net zoveel klaviertoetsen aan te pas, maar het is geen schrijven.
Vandaag zou ik gaan schrijven.
‘Hoe gaat het met je boek?’ vragen mensen dagelijks. Hoe gaat het met je boek. Dat is zoiets als iemand die nog ligt te bevallen vragen hoe het met haar volwassen zoon gaat: het antwoord ligt verscholen achter de witte waas van de nabije toekomst. Niemand die het weet.
Vandaag zou ik gaan schrijven.
Hoe gaat het met je boek? Het antwoord lijkt simpel: goed of slecht. Maar de vraag deugt niet. De vraag zou moeten zijn: hoe gaat met de geluidsoverlast? Hoe gaat het met de onverwachte werkopdrachten? Hoe gaat het met de financiën? Hoe gaat het met het wennen aan het nieuwe huis? Hoe gaat het met de wankele gezondheid van je katten? Hoe gaat het met de grote beslissingen die je partner neemt? Hoe gaat het met je agenda? Hoe gaat het met het oprichten van de VOF? Hoe gaat het met het bijkomen van het jaar from hell? Hoe gaat het met je eeuwige sixpack? Hoe gaat het met al wat in je hoofd rondzwemt?
Vandaag zou ik gaan schrijven.
Maar er staat een Liebherr voor de deur. Die beukt gleuven in het asfalt. En er ligt een tijdschrift op me te wachten. Daar moeten koppen in en taalfouten uit. Mijn poes is onlangs al zijn kiezen verloren en jengelt nu de hele dag om aandacht en zachte brokjes, en aangezien ik ook iemand ken die onlangs al haar kiezen is verloren, ben ik gevoelig voor zijn frustratie.
Vandaag zou ik gaan schrijven.
Tekst produceren is niet het hoofddoel. Ik ben een weggooier, dus tekst is relatief. Mijn redacteur schrikt er soms van. Er zijn dagen dat ik net de helft heb weggegooid en toch ‘goed’ zeg als iemand me vraagt hoe het met het boek gaat. Ik hou van weggooien. Hoe meer ik weggooi, hoe blijer ik ben met wat ik heb geschreven.
Vandaag zou ik gaan schrijven.
Ik dacht dat ik wel even in een jaartje mijn debuut zou schrijven. Als ik het zo opschrijf vind ik het hovaardig, toen vond ik het een realistisch streven. Ik zou naar de grote filosoof John Lennon kunnen verwijzen, naar het leven en andere plannen die je maakt, maar dat doe ik al in mijn boek.
Vandaag zou ik gaan schrijven.
Het is de eerste dag sinds tijden dat ik niet in een wachtkamer zit, dat mijn maag niet geperforeerd wordt door overmatig ibuprofengebruik, dat ik geen gereedschapskist van binnen hoef te zien en dat ik niet ergens word verwacht als hoeder van klasje schrijvers. Maar het asfalt dreunt, de poes miauwt, de mailbox laat een nieuw bericht zien: ‘hoe gaat het met je boek?’ staat erin.
Vandaag zou ik gaan schrijven.
Het gaat goed met het boek. Beter dan ooit. Ik geloof dat ik nu 70 procent van het verhaal heb waarvan ik helemaal niets meer weg wil gooien. En dat is mijn doel: het moment dat ik niets meer weg wil gooien. Eigenlijk zou ik elke schrijver willen aanraden om zijn zintuigen een tijdje te verliezen, zoals ik. Blind worden, doof, tandenloos. Blindheid en wanhoop geven een perfect zicht op de hoofdlijnen.
Vandaag zou ik gaan schrijven.
Ik weet dat elke dag dat ik niet schrijf, betekent dat ik een dag langer de vraag ‘hoe gaat het met je boek?’ moet beantwoorden, maar ik heb besloten dat ik mijn streven om een ‘op tijd boek’ af te leveren vervang door een ‘goed boek’. Dus stel ik mijn schrijfwerk van vandaag met een gerust hart uit naar morgen. Als het tijdschrift geredigeerd is, de Liebherr weer een stukje verderop staat, er bij mijn kat weer een hechtinkje meer is opgelost, en de vraag in mijn mailbox is beantwoord: het gaat goed met het boek.
Elke dag dat je blogt ben je in ieder geval lekker dichtbij. Dat is mij ook wat waard.
Ik ben heel erg benieuwd naar het boek, maar ik vind je schrijfsels hier sowieso al geweldig.
Wat Evelien schrijft. Zo is het.
Ik kijk er naar uit. En verheug me er zeer op.
Mijn vraag: hoe gaat het met je boek, stoelt deels op ongeduld (sorry) en voor het grootste deel op meelevendheid. Omdat het een enorme klus is. Waarvoor respect.
Ik zou ook eigenlijk best wel schrikken als mensen het niet meer zouden vragen. Mooie paradox weer. Maar het antwoord is zo weinig eenduidig te geven, dat gevoel blijft.
Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik prijs me enorm gelukkig met de reacties hier en op andere plekken.
Ik heb de momenten voordat iets gebeurt altijd het mooist gevonden: het verlangen naar wat komen gaat. Ik kan nog wat langer wachten :). En het is vooral fijn om te horen dat het je – ondanks de drukte – goed gaat.
We gaan het gewoon lezen eens het zover is he!
Oh joh! Doe rustig aan. De weg er naar toe is het leukst/mooist/ergst/vreselijkst. Ik verlang naar jouw boek, maar mijn verlangen is al leuk op zich. Zo te lezen houdt het leven je bezig, zoveel dingen die aandacht vragen. Dat je bezig kunt zijn, ook al is het niet zo vaak als je zou willen, met een boek vind ik echt een wonder. Huis, kat, man, maag, gedoe, lawaai, leven, plezier, genot, blog, tijdschriften, lesgeven. Je bent een supervrouw. Ik verlang nog even verder. Tijd genoeg. Zoen!
Lief, Mariëlle! En Ann en ex-buurvrouw!
Hoe het met jou gaat is veel belangrijker dan hoe het met je boek gaat. Er is echter wel een aanzienlijke kans dat beide met elkaar gelinkt zijn…
Wat nou boek? Blijven schrijven die blog!
Suerte.
Het duurt toch wel erg lang. ;-)
Plannen is een bitch. Het leven komt er steeds maar tussendoor zeilen. En alles dat dat met zich mee kan brengen.
Geniet vooral van de ellendevrije dagen zou ik zeggen, die heb je echt heel erg verdiend. Na genieten nog lekkerder schrijven lijkt mij. x
Waarschijnlijk toen je besloot het boek te willen gaan schrijven, was een jaar best realistisch in de omstandigheden die toen waren. Als alles ineens anders wordt, veranderen verwachtingen ook.
Vind het wel knap dat je uit misere en wanhoop toch inspiratie kan halen. Bij mij heeft het inspiratie nogal dood geslagen als ik eerlijk ben.
Enneh, hoe gaat het met alles behalve je boek eigenlijk?
Lieve mensen, het gaat met mij wel redelijk. Op een venijnig hoestje en wat ruzie met de bureaucratie na, ben ik een blij mens, die verhuizen naar een kleiner huis als geschenk is gaan zien, die probeert ingesleten stresspatronen uit te wissen en die haar zegeningen telt. En die, niet onbelangrijk, ondanks de geluidsoverlast deze week ineens ENORM opschoot met haar boek.
Er bestaat anti-lawaai: http://www.joostbelinfante.nl/index2.html
Werkt wel aardig (woon bij de Noordzuidlijnravage en elke 3 maanden wordt er een ander pand/etage om me heen gefunderinghersteld dan wel gerenoveerd en daarna weer door de nieuwe bewoners geherrenoveerd…). Haast je niet,ik heb je boek een jaar opgeschoven in mijn verwachtingspatroon- ´t is je gegund! :-)
Beterschap met het hoestje, hopelijk zijn ruzies met bureaucratie snel verleden tijd en fijn om te horen dat je een blij mens bent.
Als bouwvrouw heb ik altijd medelijden met mijn (thuiswerkende) klanten. Niet voor niks, zo lees ik hier. Een Liebherr heb ik helaas niet. Zelfs geen Liebe Herr of kermende kat of boek in wording. Nee nee, ik bedoel niet ‘count your blessings’. Schrijven schijnt idd de kunst van het schrappen. ‘Kill your darlings’ zou zoiets heten, hoorde ik onlangs. Succes met bevallen. ;-)
Bouwvrouw is superstoer. Bedankt voor je reactie!