Ienemienemutte
Ik had een vriend die cursussen Nederlands voor inburgeraars regelde. Er waren wachtlijsten, ook voor dringende dossiers, dus hij maakte stapels. Een stapel ‘dringend’, en eentje ‘anders’. De stapels groeiden bijna even snel. Na anderhalf jaar vroeg ik hoe het ging. ‘Ik voel me machteloos’ zei hij. ‘Die man die anderhalf jaar geleden dringend was, omdat hij een baan kon krijgen, mits hij zijn inburgeringsdiploma zou halen, is nu de onderste van duizend. Morgen leg ik er weer drie op.’
Aan die vriend dacht ik toen ik zojuist in het hoekje van de bank kroop. Inwendig met mijn hoofd tegen de muur bonkend. Uitwendig wezenloos.
Mijn woelige leven leerde mij prioriteiten stellen. Niet stapelen, maar rationeel blijven. Een voor een de obstakels te lijf, het belangrijkste eerst. Wat drukt het meeste op je? Hoppa, uit de weg ruimen en gestaag voort. Werkt perfect.
Maar niemand die mij ooit leerde hoe je met een stapel van duizend dringende dossiers dient om te gaan. Mijn gezondheid, mijn financiën, mijn boek, mijn gemoedsrust: allemaal vragen ze om voorrang. Ik moet verhuizen. Dringend. Ik moet een heavy shit medische molen in. Dringend. Ik moet een boek afmaken. Dringend. Ik moet een VOF beginnen. Dringend. Ik moet mijn werk herschikken. Dringend. Ik moet stoppen met roken. Dringend. Ik moet mijn gemoedsrust hervinden. Dringend.
In het hoekje van de bank voel ik me alleen op mijn gemak als er ergens een prioriteitenlijstje ligt. Pas als de controlfreak klaar is met kwartiermaken, daalt mijn adrenalinepeil tot een aanvaardbaar niveau. Maar ik ben niet gek. Ik weet ook wel dat een prioriteitenlijstje met zeven prioriteiten van wereldformaat geen prioriteitenlijstje is. Dus kom ik niet tot rust. Ik probeer me te nestelen in het hoekje van de bank, ik probeer niet te visualiseren hoe hoog een stapel van duizend dossiers is, ik probeer het komende jaar niet voor me te zien, ik probeer inwendig niet met mijn hoofd tegen de muur te bonken en ik probeer uitwendig niet wezenloos te zijn. Maar het lukt niet.
Prioriteiten hebben alleen zin als je voldoende overzicht hebt. Mijn vriend had zich niet machteloos hoeven voelen als de pipo bij de overheid die de verplichte inburgeringscursus bedacht, ook voldoende opleidingsplaatsen had bedacht. Maar ik heb geen ambtenarenapparaat om overzicht te houden, geen assistent die voor me bijhoudt wanneer ik ziek word, of arm, of wanneer mij wezensvragen voor de voeten gegooid worden. Ik zit hier maar alleen, in het hoekje van de bank, met gespannen buikspieren ienemienemutte te doen met mijn prioriteitenlijstje.
Triage heet dat in de gezondheidszorg en het is verdomd lastig. Kunnen anderen je misschien helpen met zaken, of meedenken? Ik bied mij hierbij aan als denktank, schouder en zakdoek tegelijk.
Lief van je! Gelukkig denken anderen ook mee, maar tegelijkertijd gaat mijn hoofd veel wilder tekeer dan dat van die anderen, daar kunnen zij zo verdomd weinig aan doen.
Ik geef u een virtuele maar daarom niet minder gemeende *knuffel* :-)
Ik zou iets willen schrijven dat kan helpen maar ik vrees dat het allemaal zal klinken als “weet je waar je het het laatste hebt gehad?”
*hug*
Kan een omvangrijk advies schrijven, maar dan krijg je hoe ik het zou doen zonder dat ik kan inschatten hoe omvangrijk de dingen zijn. Misschien een idee om voor jezelf alles op en uit te schrijven. Maak een tijdschema om te zien hoe alles wel of niet past, ga daarin aan het schuiven en probeer alles in te passen. Je gaat vanzelf prioriteit aanbrengen in de verschillende prioriteiten.
Geef het medische wel hoge prioriteit, alles wat te maken heeft met je gezondheid, heeft immers effect op alles anders.
Veel succes, probeer je niet te laten bedelven door alles wat ‘moet’ en ‘nog meer moet’.
Wat bij mij inderdaad een grote hulp was, was alle “ik moet” ’s te vervangen door “ik wil” ’s … Dit geeft een veel duidelijker beeld van wat je in je leven wil bereiken. Spijtig genoeg is jouw beschrijving hier nog steeds iets waar ook ik mee worstel.
Mijn leven loopt gigantisch in het honderd als ik een van bovenstaande dingen niet op korte termijn doe. Er zit hooguit één ‘wil’ bij, dus helaas, jullie adviezen zijn voor een iets minder nijpende situatie.
Het optimisme, de humor en de vechtlust die ik anders in je stukjes ontwaar, zijn volledig verdwenen… Wat is er toch gebeurd? Niet opgeven, alles valt uiteindelijk wel in zijn plooi.
Kan je mede-voffer het vof-gedoe niet oppakken? levert het oprichten financieel net zoveel op als wat een boekhouder/notaris kost om het nu voor je te regelen? Laat het dan nu doen en pluk dan later de vruchten. Hou je meer tijd en hoofdruimte over voor schrijven.
Moet je echt snel verhuizen? In nood: er staan nu heel veel koophuizen ook tijdelijk te huur, dus een dak vind je wel. Moeten we meezoeken? We hebben allemaal netwerken.Waar moet/wil je heen? ik wil wel komen sjouwen hoor, kom ik ook weer eens over de grens. :-)
Als jij dan intussen die medische molen in kaart brengt qua schema…
Het schijnt dat men via 6 stappen/mensen bij een oplossing kan komen.
´Laten weten wat je nodig hebt´ is stap 1…
Patchwork, dat is echt een heel lief bericht. Lief concreet, alleen zo moeilijk om het allemaal uit te leggen. Ik kan echt bijzoner slecht delegeren, maar je zet me wel aan het denken en dat is goed.
En Meg, ja, na bijna een jaar vrijwel elke week slecht nieuws, weet ik even niet meer waar de veerkracht zit. Maar ik veer nog steeds hoor en ik heb ook nog steeds de moed om te zeggen dat het ooit allemaal goed komt, hoewel dat nergens op gestoeld is.
Vrouwe Zezunja,
Ik vind dit alles zo jammer. Het contrast met de vroegere, levenslustige Zezunja is zo groot.
Verder kan ik u enkel clichés en gemeenplaatsen aanbieden en daar zie ik het nut niet van in.
Een stille groet.
Uw Drs.
Gaat het echt om prioriteit of gaat het om een gebrek aan energie om te beginnen? Als alles evenveel prioriteit heeft dan gaat het om beginnen, de volgorde is dan ondergeschikt en desnoods begin je op alfabetische volgorde.
En je ‘moet’ dan vooralsnog bereid zijn voor de ‘ik begonnen kick’ te gaan. Maar die is ook fijn!
Maar goed daar moet je wel energie voor hebben en in jouw situatie kan ik me een gebrek eraan goed voorstellen. Wijsheid is niet nodig, actie en mensen die je actief willen helpen. ’t Is makkelijk roepen vanaf de zijlijn, dat realiseer ik me al te goed.
Ik vind het wel heel lief hoor, de support, het meedenken. En godzijdank ben ik al begonnen, maar dat neemt niet weg dat ik het eigenlijk nauwelijks aankan.
Ik ben jullie wel heel dankbaar. Echt. Dat jullie de moeite nemen om na te denken en daadwerkelijk te reageren.
Soms gebeuren de beste dingen als je niet meer ´veert´. Dus wanhoop niet, onkruid vergaat niet.:-)
Ik ken dat wel, van dat delegeertalent.;-) Blijkbaar ben jij ook zo´n ´on the edge´type. Geeft niet, dan overkomen de prioriteiten je wel, als je inelkaar ploft, of uitelkaar ploft.
Ik ben ooit op mijn stress-top, ook met financie- en huisgedonder tegelijk ( maar geen gezondheidgedoe zoals jij), uitelkaar geploft tegen mijn grootste opdrachtgever: ´Sodemieter maar op, ik ben je slaaf niet! Ikke baas over mij!´ Daarna schoot ik uiteraard wel in de stress ´OMG mijn huur, mijn energie, mijn eten!Wat heb ik gedaan!´ maar ik voelde me ook zo opgelucht! Ben lekker gaan lunchen´Op mijn doodvonnis! Nu maar zien waar het schip strandt.´ En… die middag werd ik gebeld door een nieuwe klant met spoedklus, een best vage, die ik anders meteen gedachtenloos had afgeketst wegens te druk met opdrachten van die afknijp-opdrachtgever. Omdat ik toch niks meer te verliezen had pakte ik het aan en kwam daardoor verdorie precies terecht in de hoek die ik voor ogen had gehad, maar door controlgedoe niet aan toe kwam!
M.a.w.: je weet nooit waar je huidige rottigheid toe kan leiden. Boek nummer 2 wellicht. ;-)
Ik mis de rol van je partner in deze eigenlijk wel. Ik neem aan dat hij mee verhuist? Of is dat ook moeilijk allemaal uit te leggen?
Uitleggen kan inderdaad doodvermoeiend zijn.
In eerste instantie had ik het idee dat het vooral teveel was in te weinig tijd en moeite met welke prioriteit te starten. Maar na de reacties gelezen te hebben, begrijp ik dat het punt is dat alles moet maar je het niet/nauwelijks aan kan. En dat je allang teveel op je bord hebt gekregen.
Geen verdere adviezen. Vind het gewoon enorm rot en ik hoop dat er op termijn rust aan komt.
Patchwork, Cinner, jullie zijn schatten. En mijn partner godzijdank ook. Ik doe alles wat hierboven staat met hem, door hem, namens, hem, dankzij hem. Ik wil me niet eens voorstellen hoe verdrietig ik was geweest zónder hem. Leve Wannes!
Da´s ´n pak van mijn hart! Dacht plots even dat je echt gek geworden was of gek gemaakt.
En? Huis geaccepteerd?
(Je tweets…)
Mijn 1secondebedenktijdhuizen waren altijd oké, de langerebedenktijdhuizen k°t.
We hebben ja gezegd! Fok, wat spannend!
8-) !!!!!!!!!!!!!
* Thumbs up!*
Zo, 1 kogel door de kerk!
Per wanneer?
o, begin mei dus.
Is te doen!
Ja, is inderdaad te doen. We kunnen hier sowieso niet eerder weg.
Hier zijn methodes voor ontwikkeld. Zeer populair is Getting Things Done.
Google en gij zult vinden. ;-)
(Hoewel ik er eerlijk gezegd vanuit ga dat je dit allang weet).
Lieve Zezunja, dat ken ik, dat ken ik! Veel problemen, met de gezondheid, met het leven, veel dingen die moeten maar niet kunnen. Verlammende paniek!
Ik wil je niks aanpraten, maar zit sinds een paar weken op een mindfulnesstraining. Een heel serieuze training, niks geen zweverigheid of vaagheid, maar aandacht voor het nu. Mijn echte prioriteiten komen vanzelf bovendrijven.
De paniek ruimt als eerste het veld. Men zegt dat het geen wondermiddel is, omdat je er niet ‘beter’ van wordt of zo. Maar ik vind het wel een wondermiddel, en het zit gewoon in mezelf! In iedereen!
Ik wou dat ik je een audiobestandje kon sturen, om het je even te laten ervaren. Ook al zit er misschien copyright op, een paar minuten ‘ademen onder begeleiding’ doet wonderen.
Maar er is veel te vinden op het web. Hier zijn twee links.
In het eerste filmpje ligt het accent op het ‘in aandacht’ leven met fysieke problemen. In het tweede op de psychische aspecten, maar eigenlijk is er geen verschil.
http://www.buddhistmedia.com/uitzending.aspx?lIntEntityId=177
http://tvblik.nl/bos/mindfulness-mainstream
Die cursussen worden overal gegeven, ik maak echt nooit reclame, maar van mij mag de hele wereld dit weten!
Liefs, liefs, liefs.
PS ik wil niet op het internet, als er een manier is, stuur ik je mijn e-mailadres.
Irene, dank je wel. Mij wordt zo nu en dan ingefluisterd dat hoe ik ermee omga, lijkt op mindfulness. Dat betekent enerzijds dat je de spijker op de kop slaat, anderzijds veroorloof ik me om nog maar even verder te gaan op dezelfde voet. Dit berichtje is ‘alweer’ twee weken geleden. In deze fase, waarin slecht nieuws, goed nieuws en nieuwe prioriteiten over elkaar heen buitelen, is alles meteen alweer achterhaald. Wel bedankt voor je tip, want ik voel me er ook door bevestigd.