De wereld in het klein
Hij heeft de stunteligheid van een dertienjarige, zij al borstjes. En zwarte lippenstift.
Om zijn pols een leren band met pinnen, op zijn bovenlip een bijna onzichtbaar donsje.
‘Ey’, ze legt zijn hand weer op zijn eigen knie. ‘We zitten op de trein, allez!’
Zijn vingers kruipen van zijn skinny jeans naar haar skinny jeans.
‘Die mensen zien alles’, giebelt ze.
Hij geeft haar een kus in haar nek, bij het kettinkje, en likt langs haar oor.
‘Aaa, da’s vies!’
Hij pakt haar vol op de mond.
Een gesmoord ‘nee’. Daarna een grote ademhap. ‘Ge moogt me niet meer kussen.’
Gezwind verdwijnt zijn hand onder haar jasje.
Ze kijkt naar buiten en houdt haar lach in. ‘Ge laat het, se?’
Zijn blik vangt de mijne. Een brutale oogopslag in combinatie met wit babyvlees. Hij graait in haar decolleté.
‘Zeg, niet doen, we zitten op de trein.’
Zijn arm verdwijnt dieper in de opening van haar jas. Met zijn tong zoekt hij een weg langs haar wang, naar haar mond.
‘Laat dat, ge moet nu echt ophouden!’ Haar zwarte lippen vertrekken. Ze tuurt door het raam.
De handen van de jongen proberen nu twee andere routes, ze duwt ze weg, zijn tong belandt weer in haar nek, haar oor, ze trekt haar schouder op, hij houdt zijn gezicht op twee neuzen afstand voor het hare, ze wendt zich af. ‘Amai, houdt u een beetje in se.’
Zijn hand kruipt weer omhoog als ik opsta.
Met buikpijn stap ik uit.
Kippenvel krijg ik hiervan, en niet in de goede zin. Wel zeer goed geschreven en weergeven.
Ik voel me nog steeds ambivalent erover. Het is al zes dagen geleden.
(en bedankt!)
Jaren gelurkt, de lat ligt hoog qua reageren :-)
Welkom, doe alsof je thuis bent!
De dertienjarige dame hier in huis zei laatst, toen ze het over wel of geen make-up en hoe ver te gaan met een vriendje had: ‘Ja, in Nederland ben je volwassen als je dertien bent, maar hier in België mogen we nog wat langer kind zijn.’ De zwartgelipte dame zou haar als vriendinnetje wel kunnen gebruiken… :(
Als je vriendinnetje al die toenaderingen niet wil in het openbaar, hou er dan mee op.
Laten we hopen dat het verhaal zo eindigde: nadat jij uitgestapt was, keek ze hem eens diep in zijn ogen, gaf hem een duw, nam haar tas en sprong net voordat de deuren terug dichtschoven uit de trein. En ze liet nooit of te nimmer nog iets van haar horen.
… en ze liet nooit of te nimmer nog iets van zich horen.
Zeker een dubbel gevoel, na dit te lezen. Dubbelgeklapt tussen ‘ja, zo gaat/ging dat’ en ‘slaan toch zeker! Iemand!’. En ook: waarom is dit jouw wereld in het klein?
Tijdens het lezen dacht ik slechts: “Een ros voor z’n harses, van wie dan ook, dát heeft hij nodig!”. Maar zo werkt dat natuurlijk niet in de wereld. En dat vind ik soms wel eens jammer.
Dit stukje laat een diepe indruk op me na.
Caroline Marike, het is niet zozeer mijn wereld in het klein als wel de wereld van veel volwassen vrouwen in het klein. Letterlijk in het klein, het waren in feite nog kinderen, en figuurlijk: een heel petieterig voorbeeld van een veel groter probleem: intimiderend seksueel gedrag.
Alle ouders moeten hun zoons leren dat ‘nee’ ook écht ‘nee’ is. (En natuurlijk blijft het daarna een kwestie van hopen dat ze dat ook zullen doen.)
Mooi beschreven en wat gaat de tijd toch snel. Ik was tien jaar geleden ook die leeftijd en totaal nog niet met zulke dingen bezig. Geen goede verbetering trouwens..
Dan doet Wannes het een stuk beschaafder. http://wannesdaemen.com/2012/mag-ik-u-kussen
En dat je dan al vermoedt hoe de toekomst er voor die 2 uit zal zien. Triest.
Ik hoop eigenlijk dat ze het gauw heeft uitgemaakt.