De duivel huist in mijn ooghoek (als het een beetje meezit)
Er zit een gaatje in je ooghoek. En nee, het is geen 1 april. Er zit echt een gaatje in je ooghoek. Kijk maar eens in de spiegel.
Door dat gaatje wordt 70 procent van je oogvocht afgevoerd naar je neus. Krijg je wel eens een loopneus als je in de wind staat? Voilà, daareddet. De wind blaast je ogen droog, je ogen maken daarom meer vocht aan, want ogen horen niet droog te zijn, en dat vocht wordt als de wiedeweerga weer afgevoerd naar je neus, want anders zou je bij het minste of geringste als huilebalk te boek staan.
Begin dit jaar was ik lichtschuw. Ik kon alleen nog zien in het donker. Ja, dat is inderdaad een paradox, zien in het donker. Als je alleen nog kunt zien in het donker, ben je feitelijk blind. Dus begin dit jaar was ik blind.
De oogarts constateerde dat mijn ogen te droog zijn. Ik herinner me een prachtige opmerking van haar: je natste oog is je droogste oog. Want net als bij de wind, gaat je oog vocht aanmaken als het om andere redenen te droog wordt. Mijn oog maakte dus vocht aan als een dolle, maar ja, er zit een gaatje in je ooghoek, en daardoor wordt 70 procent van je oogvocht weer afgevoerd. Kortom: mijn ogen werkten zich uit de naad, maar het enige gevolg was dat ik de hele dag een loopneus had. In het donker.
Ik heb daar wel iets voor, zei de oogarts. Stopjes, painless plugs heten ze. Ik moest op een behandelbank gaan liggen en zij pierde met een pincet (niet niezen, niet niezen, niet niezen) een klein diabolootje in mijn traanbuis. Eerst links, toen rechts. En toen rekende ik 150 euro af. Niet vergoed.
Het gevolg: als ik in de wind sta, biggelen de tranen over mijn wangen. Want de wind blaast mijn ogen nog steeds droog, en mijn ogen maken nog steeds extra vocht aan, alleen dat wordt niet meer afgevoerd door mijn traanbuis naar mijn neus. Het blijft in mijn oog liggen, tot het oog vol is en dan gulpt het over de rand. Ziet er mooi dramatisch uit, maar het hielp. Ik kan weer zien in het licht.
Als je goed kijkt, kun je ze zien zitten, de diabolootjes. Kleine doorzichtige plastic bollekes die in het gaatje oppoppen. In mei werd ik wakker, een paar weken na de installatie van de diabolootjes. Ik kneep mijn ogen snel weer dicht en zei: kut! Lichtschuw. Blind dus. Weer. Ik riep Wannes erbij. ‘Wannes, kijk eens in mijn ooghoeken. Zitten ze er nog?’ Wannes keek, en keek, en keek. Links zat-ie er nog, zei hij, maar rechts? Hm, hij dacht van niet. Kut.
De oogarts had mij op het hart gedrukt nooit meer in mijn oog te wrijven, want de diabolootjes zitten los. Ik heb dat geprobeerd, maar in je oog wrijven is niet iets dat je plant, na wat wikken en wegen, en dan pas doet, nee, het is gebeurd voor je erg in hebt. En ik doe ook van alles in mijn slaap waar ik geen zicht op heb (pun intended).
Dus ik belde de oogarts: joehoe, ik kom eraan. Ik nam weer plaats op de behandelbank (niet niezen, niet niezen, niet niezen) en ze pierde weer een diabolootje in mijn ooghoek. Ik rekende 75 euro af en zag de toekomst hoopvol tegemoet.
Tot nu. Er bolt wederom niets op in mijn rechterooghoek. Ik heb pijn. Ik roep kut. Ik kost geld. En ik wil dolgraag leren hoe je nooit meer in je godganse leven in je ogen wrijft. Iemand een idee?
Ja, een maskertje dragen als je slaapt, zo’n dingetje wat je krijgt in het vliegtuig om het licht te weren. Ik heb het idee dat als je hand iets anders aantreft dan een oog, hij snel weer langs je lichaam gaat liggen in je slaap.
Poeh, ik zal het serieus overwegen, maar dat lijkt me een enorme aanpassing. Ik word best ongelukkig als ik daaraan denk. Maar ja, nu ben ik ook ongelukkig, dus het is het overwegen waard. Mariëlle schreef op facebook: handschoenen. Zelfde verhaal.
Het valt mee hoor! Ze zijn heel licht en je voelt ze bijna niet. Ik heb ze heel vaak gedragen als ik wegens nachtdienst overdag moest slapen. Handschoenen lijken me veel vervelender, bovendien kun je ook met handschoenen aan nog steeds in die ooghoek zitten. Denk ik.
Is dit werkelijk de oplossing voor je lichtschuwheid? Of is dit een tijdelijke oplossing, tot de oorzaak van het probleem gevonden is? Het klinkt mij een beetje in de oren als symptoombestrijding.
En is er anders niet iets te verzinnen om dat gaatje dicht de laseren o.i.d.?
Esther, ik ga het echt overwegen, want ik denk dat het de enige zinnige oplossing is, maar ik kan niet tegen ook maar iets dat strak zit, mijn dekens mogen niet ingestopt zijn, mijn pyjama koop ik altijd 6 maten te groot (serieus) en ik haal al mijn haren uit mijn gezicht, omdat ik iebel word zodra er iets in mijn gezicht zit. Daarbij heb ik natuurlijk ook nog mijn fijne slaapafwijkingen, waardoor mijn nachtrust op zijn zachtst gezegd al wat ongewoon verloopt.
Rolandow: ik heb een ongeneeslijke ziekte die waarschijnlijk ten grondslag ligt aan het probleem. Dus er zit niks anders op dan symptoombestrijding.
Toen ik klein was, had ik heel veel eczeem. Iedereen zei me dat ik niet mocht krabben, maar dat is hetzelfde verhaal: je wordt ’s nachts half wakker, en voor je je herinnert dat je niet mag krabben van mama en papa, is je hele arm opengekrabd. Mijn mama kocht dan eens een pyjama die te groot was, en naaide de mouwen dicht. Het werkte niet echt.
Daarreddet: Maartje spreekt Vlaams :-)
Da’s mooi kl*te. Hoewel het natuurlijk ook (héééél) fijn is dat je zo niet meer lichtschuw bent. Dus over die kosten: het is de investering wel waard. En wat ideeën over stoppen met oogwrijven heb ik ook zowaar.
Als tiener had ik chronische oogontstekingen. Aan beide ogen, en bijna twee jaar lang. Ik bleef namelijk het ene oog besmetten door in de andere te wrijven en zodoende ontstond er een onophoudelijke kruisbestuiving. De ontstekingen zijn er uiteindelijk uitgesneden, maar toch… ik moest ook stoppen met oogwrijven.
De oogarts had daar deze handige tips voor (althans, deze heb ik onthouden, want dit werkte … ik wrijf echt nooit meer in mijn ogen):
– Veel mascara gebruiken, want mascara houdt stof en andere kleine deeltjes buiten waardoor jeuk en gevoeligheid vermindert.
– ’s Nachts met mascara slapen wegens … (zie 1).
– Nepwimpers dragen. Die zijn langer dan je eigen wimpers en houden meer stof en kleine deeltjes tegen en daarbij onthoud je (ook onbewust) dat je daar niet aan kunt wrijven. (Heb ik nooit gedaan overigens, maar hoor van anderen dat het heel goed werkt)
– Overdag andere oog make-up dragen. Op één of andere manier onthoud je wel dat je dat draagt en wrijf je automatisch niet in je ogen omdat het er dan lelijk uitziet.
– Zonnebril bij wind
Voor ’s nachts:
– Kamer zoveel mogelijk stofvrij en vrij van haren en huidschilfers van huisdieren houden. Het is stof waardoor je in je ogen wrijft.
– Zijden kussensloop (hypo-allergeen geloof ik) want daar blijft minder stof in zitten.
– Heel vaak je beddengoed verschonen.
Good luck!
Niet meer in je ogen kunnen wrijven. Dat klinkt moeilijk, en ook moeilijk voor te stellen. Ik heb eigenlijk weinig nuttige ideeeën, behalve misschien een bril dragen zodat je even moet nadenken (bril afzetten) voor je bij je ogen kan?
Geen tips, maar leef mee.
Als kind eindeloze bijholteontstekingen. Ziekenhuizen, buisjes in de neus, en van alles erin en eruit. Kwamen ze tot mijn schrik s’ avonds je handen vastbinden aan het bed.
Daar heb ik me snel uit leren wurmen.
Een paar leuke dubbele één-oog ooglapjes misschien ? Als het oogvocht steeds op je huid opdroogt, prikt het zout misschien. Flink zalf smeren ?
en ik dacht: jouw ene anti-traan-gaatje is te groot voor die standaard oogplug en geen mens is gelijk DUS moeten er verschillende maten bestaan etc
Ja, dat is heel lastig, alhoewel zo’n maskertje (in mijn beleving) niet heel strak zit, maar voor jou dan misschien wel.
Ik ben benieuwd naar de ziekte die je hebt die er verband mee houdt, ik heb nu een heel rustige periode met mijn ogen maar blijf er af en aan last van hebben, en niemand weet hoe het komt..
Heel erg bedankt voor jullie reacties, ik heb er veel aan. Ga alles overwegen, hoewel echt alles wat jullie zeggen om allerlei redenen veel aanpassing vergt. Moet nog even zien of ik me liever aanpas of dat ik liever gewoon een nieuwe vast last erbij heb: elke maand naar de oogarts. Want zelfs dat is een optie. Moeilijk hoor.
Niettemin: ik heb zó veel aan jullie reacties. Schatten!
Mijn hemel, lijkt me ontzettend moeilijk om nooit in je ogen te wrijven. Nog moeilijker omdat het niet meer ‘mag’. Onmogelijk om het in je slaap niet te doen. Hopelijk werken de tips, toch iets goedkoper.
Ben trouwens ook nieuwsgierig, mag ik vragen welke ziekte er aan ten grondslag ligt?
Bedankt voor je berichtje! Medeleven! Het is een auto-immuunziekte (geen hiv) maar meer wil ik er eigenlijk niet over kwijt. Ik wil namelijk niet dat het ooit tegen me gebruikt wordt.
Kan ik begrijpen. We leven soms in een eigenaardige samenleving waar mensen dingen als ziekte inderdaad kunnen misbruiken. Jammer genoeg.
Ik denk bij auto-immuunziekte trouwens nooit aan HIV.
Helpen de adviezen iets, trouwens?
Ik ga vandaag een nieuw knopje halen en in het voorjaar voor een second opinion, want die adviezen vind ik eigenlijk allemaal geen doen. Ik heb pavor nocturnus, dus ik slaap al als een wilde. Hoewel de adviezen me wel aan het nadenken hebben gezet, wat dan weer wel heel goed is.
Als anti-allergiemiddelen wel vergoed worden (is dat zo?) dan zou dit toch als gelijkwaardige oplossing ook vergoed moeten kunnen worden. Een loopneus is behalve irritant ook doodvermoeiend en dus slecht voor de productiviteit, dus slecht voor de economie, toch? Misschien toch je huisarts nog eens lief aankijken, met vochtige ogen? ;-)
Pavor nocturnus. Ik dacht dat ik er nooit van gehoord had. Tot ik zag dat het nachtangsten betekend. Laat ik dat nu ook hebben. Inderdaad is het al knap als je je pyama niet verliest in je slaap, laat staan de bolletjes. Vrees da de adciezen dan niet veel zullen doen, sommige adviezen zullen eerder meer nachtangsten opwekken denk ik.
Ik weet trouwens niet hoe oud je bent, maar het kan op een bepaalde leeftijd flink minderen. Zowel bij mijn moeder als bij mij werd het na ons vijfendertigste langzaam minder en wij hadden het beiden nogal extreem.
Een second opinion lijkt me een goed idee, dit zal toch wel vaker voor komen neem ik aan. Sterkte ermee!
Cinner: ik ben 38, het is tot nu toe niet over, maar ik ben wel allerlei dingen in mijn levensstijl aan het veranderen. Wie weet wat dat al niet vermag.