Als mijn leven een krantje was
Maartje genomineerd voor de VIVA 400
Het was voor mij een enorme verrassing: ik kreeg een mailtje dat ik genomineerd was voor de VIVA400, een lijst met jonge, succesvolle vrouwen in Nederland. Of ik even een foto wilde doorsturen, en mijn leeftijd. Met angst en beven stuurde ik het getal 38 door. Later hoorde ik dat je tot je 38e kunt meedingen. Kortom: op de nipper dan wel de valreep. Mocht je willen stemmen: klik dan hier of op het postertje dat mijn lief voor mij maakte en dat hierboven prijkt. Ik zou eigenlijk op mijn lief willen stemmen, maar die heeft te veel piemels voor die lijst (één om precies te zijn).
Boek weer uitgesteld
Tegen de tijd dat Hier zijn we dan uitkomt, zou ik de titel eigenlijk moeten veranderen in Hier zijn we dan, eindelijk. Maar als ik slechts de titel zou moeten veranderen, zou het niet zo lang hoeven duren. Hoe dan ook: een boek schrijf je niet op een achternamiddag, en ik heb besloten het ook al heel knap te vinden als ik binnen drie, vier of vijf jaar mijn debuutroman schrijf. Als jullie dat nou ook vinden, is de onzekere debuutromanschrijver in mij, die alles als een nederlaag ziet, ook weer gerustgesteld.
Vaste column in een bijlage van de Standaard en Het Nieuwsblad
Als ik Jobat zeg, weet niemand waar ik het over heb, maar als ik zeg: ‘in de werkbijlage van de Standaard en Het Nieuwsblad’ krijg ik de handen op elkaar, dus dat doe ik dan maar. Ik ben trots en eindeloos gelukkig dat ik elke twee weken een stukje mag schrijven om jullie te vermeien. Ik ben Sander dankbaar voor het doorgeven van mijn naam, en ik ben de hoofdredacteur retedankbaar voor de kans die hij mij geeft. Kortom, voordat jullie de dode bomen in de kattenbak leggen: lees vanaf half november eerst even mijn stukje.
Verhaal in Volkskrant Magazine
Binnenkort verschijnt er voor het eerst een verhaal van mijn hand in het Volkskrant Magazine. Ik ben de slechtste stofzuigerverkoper van het westelijk halfrond, maar ik heb lieve contacten die mij aanbevelen bij mensen die ertoe doen. En zo kun je dus zelfs als slechte stofzuigerverkoper een mooi podium krijgen. Ik verklap nog niet waar het verhaal over gaat, maar ik zal mijn best doen het zo lezenswaardig mogelijk te maken. In elk geval zet het ’t woord ‘jong’, zoals de VIVA mij noemt, in een geheel ander daglicht. Cliffhangertje, me dunkt.
Maartje op de Boekenbeurs
Welja, nu we toch bezig zijn: ik mag me ook op de Boekenbeurs jong noemen, want ik mag op 8 november een hele dag met een geel post-itje met daarop ‘Jonge Held’ op mijn voorhoofd lopen. Mijn vingers zullen over het toetsenbord rollen, terwijl het publiek meekijkt. Ik zal voorlezen en mijn medehelden prijzen, ik zal vriendelijk naar u lachen en doodsbang zijn, hoewel ik dat laatste zo goed mogelijk zal verbergen. Verder ben ik de soldaat dankbaar dat hij me niet te oud vond om me hier in mee te slepen, terwijl ik me waarschijnlijk op 3 en 4 november weer stokoud zal voelen als ik namens CJP jonge verslaggevers op de Boekenbeurs leer om mooie verhalen te maken over schrijven, lezen, schrijvers en lezers. Komt dat zien!
Who needs gezondheid
Mijn gezondheid mag dan nog steeds regelmatig te wensen overlaten, mijn middelvinger doet het prima. Daarmee wil ik zeggen: mijn leven lijkt na het jaar from hell zijn normale gangetje te gaan. Ik ben inmiddels blij met mijn glimlach, ik kan leven met mijn juffenbrilletje, ik kan moppen tappen over de tijd dat het onverdraaglijk slecht ging en ik kan met goede moed alle nieuwsberichten hierboven in de ogen blikken. Mijn middelvinger is dus gereserveerd voor al het ongemak dat mijn jonge, succesvolle lijf nog steeds met zich meebrengt. [insert ironieteken]
De katten leven nog
Voor wie het wilde weten: de seropositieve kiesloze kat die niet wilde eten (klik), maakt het prima. We halen nu eten bij een sterrenrestaurant in Sluis. Er zijn vijf categorieën pilletjes, variërend van goedkoop en vies tot niet te versmaden en onbetaalbaar. De seropositieve kiesloze poes wil de niet te versmaden pilletjes inmiddels zó graag dat hij ’s ochtends op mijn hoofd komt zitten om in mijn oor te fluisteren dat hij zo van me houdt. Je zou het winst kunnen noemen. De geestelijk gestoorde onbesmette poes is ingeënt en kan nu theoretisch niet besmet raken. De inenting heeft haar wel van een totaal onhandelbare kat in een weerwolf veranderd, maar een kniesoor die daar op let.
Binnenkort meer nieuws in de categorie: als mijn leven een krantje was. Over Het Eiland Neus en zo.
Wat een leuke ontwikkelingen allemaal! Op de gezondheid na maar er zit verbetering in en je lijkt er goed mee overweg te kunnen. Om te stemmen moet ik registreren, zal het morgen gaan doen.
Wat een goede gave fijne dingen allemaal!!
Cinner, lieve reactie! En je hoeft niet te stemmen hoor, ik voel me behoorlijk bezwaard over dat inloggen. Kan me heel goed voorstellen dat niet iedereen daar op zit te wachten.
Adinda: ja!
Eigenwijs als ik ben wilde ik toch stemmen. En kwam erachter dat ik me ooit al geregistreerd had (denk ik verband met het forum). us gestemd en ook doorgestuurd naar twitter en facebook.
Omdat ik je een succesvolle en talentvolle vrouw vind trouwens. Dus voel je niet bezwaard.
Helemaal super voor je! Je hebt ´t verdiend! Enjoy!
*Die beloofde handtekening, of twee, in het boek dat wordt uitgesteld, wordt steeds meer waard. Tegen die tijd zal ´t wel een e-book zijn met digi-handtekening?*
Bedankt, allebei!
Je weet, ik zou altijd op je stemmen. Maar om daarvoor als man een Viva-account te nemen is eigenlijk net een brug te ver. ;-)
Verder vraag ik mij af of je wel goed genoeg gecoacht wordt bij de dat boek.
Tot slot de felicitaties voor je columns in de kranten.
Dat zijn hele mooie ontwikkelingen. Ik kijk uit naar het VK Magazine.
Ach Arnoud, een echte man laat zijn vrouwelijke kant toch zien? Of is dat alweer achterhaald tegenwoordig ;)