Als de baker er geen schuld aan heeft
Als de baker er geen schuld aan heeft, weet ik nooit wat ik moet voelen.
Zo ook donderdag.
‘Ze is overleden’, zegt mijn vader zachtjes aan de telefoon.
Ik hou mijn adem in. Ik wist dat deze woorden zouden komen, maar nu het zover is, blijk ik toch onvoorbereid. Snel blader ik door de kaartenbak van mijn emoties. Het tabblaadje verdriet heeft zeven subkaartjes: zelfmedelijden, gemis, onmacht, medelijden, pijn, frustratie, schrik. Onbruikbaar. Ik blader terug, naar de O van Opluchting. Mijn laatste oma. Ik voel me schuldig.
Mijn leven begon niet alleen met twee complete setjes opa’s en oma’s, ik had ook nog twee overgrootmoeders en twee overgrootvaders, deels geboren in – say it loud! – de ne-gen-tien-de eeuw. Mijn laatste overgrootmoeder overleed pas toen ik een tiener was. Al mijn grootouders werden oud, zie verder het verhaal van de onschuldige baker. En zoals we allemaal weten: oud worden is razend slecht voor de gezondheid. Zodoende voelde ik bij alle grootouders hetzelfde: de O van Opluchting en dan de S van Schuldgevoel.
‘Iedereen is heel verdrietig’, zegt mijn vader.
Ik hou mijn adem in en denk aan de zeven subkaartjes. Onbruikbaar.
‘Maar ook heel opgelucht’, vervolgt hij.
Ik adem uit.
Maartje,
Heel mooi stukje. Ik heb niet zo’n set grootouders en overgrootouders (van deze laatste nihil) gekend. Mijn pa’s ma is gestorven het jaar voor mijn ouders trouwden. Raar, maar waar, ergens heb ik wel herinneringen aan haar, in de verhalen, dan. Mijn pa’s pa is gestorven op 97ste en daar heb ik schitterende herinneringen aan en ook aan ma’s ma. Haar vader stierf toen ik 7 was en ik herinner alleen dat we niet aan tafel mochten babbelen. (bij mijn ma waren ze met 9! kinderen, wellicht komt dat daar van) Soit. Mooi verhaal. Veerle
Gecondoleerd met het verlies van je laatste oma. Mijn laatste oma leeft nog, ze heeft er alleen helemaal geen zin meer in. Ik denk dat ik dan ook die opluchting zal voelen als het eenmaal zo ver is.
Dank je, Veerle, Kouw!
Ik ontdekte pas je website. En man, wat schrijf je goed. Zelden gelezen.
Heel mooi ook, dit. Ik heb er nog één, zo’n oma. En ze gaat zeker nog wel even mee. Gelukkig.
Groet!
Mooi compliment, dank je wel.
Dat van die baker is natuurlijk waar en ook de verklaring voor mijn lange talmen om te reageren. Want hoe dat te doen? Misschien door gewoon maar te zeggen dat leven zonder oma’s heel wel te doen valt. Maar toch….
Wat een goeie: de emotiekaartenbak met tabjes! Verwoordt precies het proces!
Het is een raar gevoel, een afvaller in de generatie-estafette.
Opvallend vergelijkbaar met mijn recente stukje: http://thewallersteinweekly.wordpress.com/2012/02/21/weve-lost-her-she-is-never-coming-back/
Goed dat je me er nog eens op wees, je blog. Toegevoegd, gelezen, fijn.