Tafeltje
‘Als u eenmaal ligt, mag u niets met uw handen uitleggen, want we gebruiken u als tafeltje.’
Ik knik. Mijn tong is te dik om de j van ja te zeggen.
De stoel zoemt en het bloed loopt naar mijn hoofd. De wereld op zijn kop. Daar had ik niet op gerekend.
‘Wilt u nog iets zien?’
Ik ken de tangen. Notenkrakers zijn het. Ik ken mijn kiezen. Daar mis ik niks aan. Ik schud mijn hoofd.
De wereld wordt blauw, het laken ruikt naar vluchtige stoffen. Als ik mijn best doe, kan ik langs mijn neus nog iets zien, maar ik wil het niet. Ze keilen tangetjes in mijn hals. Met mijn adamsappel kan ik ze laten rinkelen. De rechterarts legt haar elleboog in mijn contactlens. Ik wil roepen dat er een oogbol onder het laken ligt, maar in plaats daarvan knijp ik mijn oogleden toe.
Ze praten over me. ‘Heeft mevrouw [moeilijk medisch woord]? Hebben jullie mevrouw [moeilijk medisch woord] al voorgesteld?’ Op dertig centimeter van mijn oor doen ze alsof ik er niet ben. ‘Ja, maar dan moest mevrouw stoppen met roken en dat kon mevrouw niet.’
Ik wil mijn handen gebruiken, om te zeggen dat ik geen tafeltje ben en dat ik het misprijzen en de teleurstelling hóór. En of we even één ding tegelijk kunnen doen. Eerst de fysieke mishandeling en dan de mentale, of andersom voor mijn part.
Iemand trekt mijn mondhoek ruw opzij. ‘We kunnen dit ook doen. Dat kunnen we even vragen aan mevrouw.’
‘Ja, vraag maar.’
‘MEVROUHOUW?’ Hij roept. Alsof hij me door te brullen weer mens maakt. Alsof ik even niet langer een tafeltje ben.
Het onmogelijke gebeurt. Ik moet lachen. Mijn mondhoek scheurt.
Aw aw aw!
Dat allemaal ondergaan, en ondertussen toch dit stukje al zo snel schrijven: jij bent echt het prototype van multitasken.
PS: doet het pijn?
Even net iets te snel geweest.
Dat was ik dus.
Het gaat stiekem over de eerste ‘sessie’, die had ik al een beetje verwerkt. Maar ik zit hier inderdaad nog bloedend en kwijlend te tikken. Kan ook echt niet veel anders bedenken.
Ik krijg het alleen bij het lezen al Spaans benauwd. Hou vol!
En ik maar denken dat ik het moeilijk had bij de tandarts… U bent wel een bikkel hoor, sterkte!
Brr. Lichamelijk brr en brr omdat ze zo gevoelloos zijn…
Sterkte.
Mevrouw Maartje, ik vind u nog steeds dapper.
Godsamme!
Sterkte… het komt goed.
Er zou een geldstraf moeten staan op “over de patiënt heen praten” zoals men dat noemt. Een fikse geldstraf. *schopt*
Overigens vind ik u Een Held. En dat meen ik bloedserieus.
Altijd weer leuk, zo’n bezoekje aan de tandarts. Zeker als je er zo over schrijft als jij doet.
Ik vind het zo enorm zielig voor je. Zo naar. Dappere tafeltjes met blauwe kleedjes zouden niet mishandeld moeten worden.
Jemig, je zóu ze toch? Sterkte met de ellende achteraf. Hoe vaak moet je nog?
De mentale mishandeling zou natuurlijk gewoon geheel achterwege gelaten moeten worden. Dat kunnen ze ook wel elders achter je rug om doen tenslotte.
En lachen is gezond, maar niet onder alle omstandigheden duidelijk. Heel veel sterkte met de nog komende sessies.
Tjongejonge, wat een horken. En daar lig je dan, als tafeltje. Ik hoop dat het snel voorbij is en dat je straks, als alles achter de rug is, een oogverblindend mooie smile hebt. Want die verdien je dubbel en dwars.
Mevrouw heeft er al bloedend een navrant sukje over geschreven.
@ Judith: Nog één keer. Dan doen ze al mijn voortanden. Over twee maanden.
@ De rest: ik vind het zo leuk dat jullie allemaal reageren. Bedankt voor de lieve woorden.
Die mondhoek deed echt pijn. Bij mij zelfs. En verder vind ik die dokteuren stom. En een Michel ten Hoove eigenlijk ook. Omdat hij nu voor de 2e keer een reactie neerplempt, zonder verder te begrijpen wat er echt aan de hand is. Niet alleen reageren jongen, ook eens ECHT lezen. Zo. Dat moest eruit.