Over overeind blijven
‘Half zeven, fris gewassen, goed gemoed, geen pijn en ruim op tijd voor de trein. Niks wijst erop dat ik met draadjes aan elkaar hang’, schrijf ik vol optimisme op Twitter.
Maar dan: spulletjes pakken. Woei, te snel opgestaan. Rugzak optillen. Mag ik je even vasthouden? Ik moet nu echt weg. Diep ademhalen. ‘Gaat het wel lukken schanul?’ Ja, het gaat lukken. De paraplu weegt kilo’s. De auto’s golven in mijn blikveld. Overeind blijven. Acht minuten is het naar het station. Zeven als ik een beetje doorloop. Ik moet even zitten. Geen bankje. Op de stoeprand. Een minuutje, want ik mag mijn trein niet missen. Ik mis mijn trein niet. Antwerpen Centraal voelt groter dan ooit. Ik trek mijn tenen krom. Ik blijf overeind. Op de tramhalte, in de tram, in de lift. Acht uur geef ik les. Acht uur blijf ik overeind. De contouren van mijn cursisten vervagen. Focus, Maartje, focus! In de tram is geen zitplaats. Ik denk het bloed naar mijn hoofd en zweef naar perron 23 en tot ik thuis ben. Thuis laat ik los. Mijn adrenalinepeil raakt de bodem. Onder de dekens bereken ik de afstand van de twintig verdovingsspuiten en de oorlogswonden tot waar mijn mentaliteit zich vermoedelijk bevindt. We staan oog in oog. Ik verlies.
en toch ben je #dapper
Juist omdat je je staande hebt gehouden al die tijd verlies je dus niet. Je denkt misschien van wel, maar je moed bewijst het tegendeel. Sterkte hoef ik je niet te wensen, want sterk ben je al. Dus wens ik je dat het allemaal snel achter de rug is.
Ik zou dit eerder “broodnodige rust na keiharde overwinning” willen noemen. :-)
Ik hoop dat die cursisten het waard zijn!
Wow, knap hoor!!!! En verliezen? tuurlijk niet!
Oei. Moest dat nu allemaal per se?
Je bent niet wijs! Je lichaam maakt je heel de tijd duidelijk dat je rust moet nemen en jij kachelt gewoon door! Dat is vragen om problemen als infecties e.d. Zorg dat je weerstand hoog blijft en dat je dus ook genoeg kunt herstellen van die ingreep. Zezunja mag dan wel een superwoman zijn, nu ff niet! *moederlijk met vingertje zwaait*
Joh! Ik word er koud van. Pas goed op jezelf.
Schaar me achter Swan, jezelf verzorgen is bepaald geen zwaktebod.
Ik heb hemel en aarde bewogen om de operatie op een ander moment te zetten. Kon niet.
Dat ik de cursus niet afzegde, heeft iets te maken met mijn onzekerheid als freelancer. Het was waarschijnlijk namelijk niet gelukt en dan was ik dus mijn afspraak niet nagekomen. Ik ben nog niet rijk genoeg om mijn goedbetalende opdrachtgevers af te stoten.
Grapjes zijn hier waarschijnlijk niet op hun plaats, want dit is echt niet om te lachen.
Dit blog heeft de laatste dagen een wel erg vreemde wending genomen.
Er zijn wel meer blogs waarin de beheerder zijn zieltje blootlegt, maar doordat het hier zo mooi geformuleerd is, hakt het er extra diep in.
Dat trefzeker formuleren verantwoordt trouwens meteen ook dat blootleggen. Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat persoonlijke verhalen banaal zijn – sedert de Grieken is alles al verteld – het komt er maar op aan alles opnieuw en vooral anders te vertellen.
Petje af dat je dit nog kon!
Soms kom ik langs op je website. Dan lees ik weer bij. Reageerschijtert die ik ben, reageer ik nooit. Maar nu wel. Waar je ook van verloren hebt, niet van je mentaliteit. Vind ik.