Ik zou het niet doen, maar ik doe het wel

‘Ik zou het niet doen hoor, zoveel persoonlijke informatie op internet zetten.’
Het was 2003, de tijd dat bloggen nog voorbehouden was aan mensen die het niet erg vonden dat Adam Curry de grote aanjager was, de tijd dat de grote massa het internet betrad via startpagina.nl, de tijd dat je bij het bouwen van je website nog rekening moest houden met Netscape-browsers, de tijd dat we nog allemaal grote, lelijke tellers onderaan ons weblog zetten waarop stond dat we al 700 bezoekers hadden gehad. De tijd dat vrienden en familie het maar dom vonden dat we zoveel over onszelf openbaar maakten.

Het is 2011. Ik klik wat rond op facebook en ik zie badkamerfoto’s met anti-conceptiepillen, rommelige woonkamers, blote buiken en dronken mensen. Ik zie klaagberichten, zeurberichten, berichten met spelfouten. Ik zie wel en wee, met datum, tijdstip en soms ook een locatie. Ik zie wat voor vlees ik in de kuip heb.

Hete brij
In 2003 schreef ik vage berichtjes onder een schuilnaam op mijn weblog. Ik draaide rond de pot en om de hete brij heen. Ik noemde weinig beestjes bij de naam, weinig feiten, weinig cijfers. Ik zette elk verhaal naar mijn hand. Ik kuiste en stileerde tot bloedens toe. Soms gaf ik een mijlpaal prijs: ik ben gescheiden, ik ga naar België, ik vrees de toekomst. Maar zelden gaf ik het hele verhaal, zelfs niet in stukjes.
Inmiddels kun je een deel van mijn levensverhaal sinds 2003 aan elkaar breien, op basis van mijn online-aanwezigheid. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik mijn verhaal meer in de hand heb dan veel facebookers met hun dagelijkse oprispingen. Ze zeggen ook nooit meer: ‘Ik zou dat nooit doen.’

Vandaag begint op initiatief van Esther en Logpoes de Blogrevivalweek, of Blog Revival-week, of kortweg #blogrevival, die bedoeld is om de dinosauriërs onder de bloggers tot leven te wekken. Veel bloggers uit 2003 gingen liggen op een steen en verwerden zo tot fossiel. Die proberen we er deze week uit te bikken. En hoewel ik nooit echt gestopt ben, heb ik dit weblog de laatste drie jaar wel een beetje laten versloffen. Dus voelde ik me aangesproken. Het idee van de blogrevival is dat je elke dag een stukje op je weblog plaatst. Dat ga ik proberen, niet alleen deze week, maar het liefst altijd. Ook als ik aan mijn boek aan het schrijven ben, ook als ik de benen onder mijn lijf vandaan werk, ook als ik moe ben. Gewoon. Elke. Dag. Een. Stukje. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?

Controlfreak
Edoch, ik wilde goed beginnen. Toen popte die zin op: ‘Ik zou het niet doen hoor, zoveel persoonlijke informatie op internet zetten.’ Waarop ik me afvroeg: ja, wat zijn eigenlijk míjn anti-conceptiepillen, míjn blote buiken? Wat is míjn hete brij? Welk verhaal heb ik jullie geheel onthouden?

Ik weet al langer: als het te dichtbij komt, schrijf ik er niet over. Ik probeer het wel hoor, omdat ik zelf graag midden in iemand anders’ consternatie gegooid word, maar mijn hetebrijstukjes staan meestal wekenlang als klad te wachten op publicatie, om vervolgens nooit langs de ballotage te raken. De ballotagecommissie bestaat uit één persoon: de controlfreak in mij. De controlfreak in mij geeft pas prijs wat er aan de hand is als de probleemoplosser en de opperverwerker hun taak hebben volbracht. Als ik het zelf kan plaatsen, weet wat ik ervan moet vinden en weet hoe ik moet omgaan met de reacties, de kritiek of de goedbedoelde adviezen die je ongetwijfeld krijgt als je iemand je hete brij presenteert. En dan zijn we meestal alweer op het punt dat ik het verhaal heb gestileerd en dat ik alle pijnlijke momenten weggrap.

Mijn blogrevival
Ziedaar een briljant onderwerp voor mijn Blogrevivalweek: mijn hete brij vóór het weggrapmoment. Ik zou het niet doen, maar ik doe het wel, dat idee. Niet alleen is de hete brij spannender dan de afgekoelde, ook ben ik benieuwd of ik op kousenvoeten de ballotage voorbij weet te sluipen, of ik de controlfreak buitenspel weet te zetten.
Of ik het durf.

« Een workshop voor Artforum

Wat ik nooit zou vertellen (1): Het afscheid van mijn tanden »