Hoe de eenzaamheid begon

De eenzaamheid begon met zijn tweeën. In juni verlieten we Het Eiland Neus en reden we met een rotgang naar het zuiden. We streken onder het laatste donkerblauwe wolkje op de weerkaart in de Sud-Ouest neer. We hadden potentiële mede-toeristen achtergelaten in hun werkende bestaan en waanden ons tweeënhalve week in een wereld zonder mensen.

Klik voor meer dan een fragment.
Omdat het de eerste dagen waren en we nog mensen en lelijke landschappen gewend waren, vonden we dit zicht op zee al fantastisch en die caravan-met-gepensioneerde-Brit vonden we nog pretty quiet. We aten eendjes, zagen Bayonne, Biarritz en een paar surf-dudes en we probeerden de vakantieloze jaren die achter ons lagen los te laten in het zand van de Frans-Baskische kust.

Klik voor meer dan een fragment.
Om uit te suizen is de Atlantische kust altijd prijs: de wind waait met gemak acht vakantieloze jaren uit je hoofd. Wannes zag zijn eerste ansichtkaartzonsondergang en ik probeerde met zijn blik te kijken. Samen zagen we hoe de zon een hapje uit de horizon nam.

Klik voor meer dan een fragment.
Die boom lijkt wel gephotoshopt, zei Wannes. Ook als de zon je werk wegsmelt en de wind alle kernel panics heeft meegenomen, is je hoofd niet helemaal vrij. Blijkt.

Klik voor meer dan een fragment.
Eenzame wc’s all over the place. Eigenlijk een voorwaarde voor een fijne vakantie. Hoe kan een mens ooit loskomen van het hectische bestaan, als-ie steeds moet kijken of er geen pis op de bril ligt?

Klik voor meer dan een fragment.
Toen het donkerblauwe wolkje op de weerkaart van de Sud-Ouest steeds dichterbij kwam, zetten we ons barrel schuin tegen de Pyreneeën. We gingen naar de leukste stad van Europa, Pamplona, waar de eenzaamheid ver te zoeken was, maar daarover meer in het volgende stukje. Na twee dagen hotelraamzicht op Pyreneeën-onweer trokken we naar Hondarribia waar we heel hard moesten lachen om het uitzicht van een paar dagen daarvoor. Dit was pas zicht op zee.

Klik voor meer dan een fragment.
Aan dit mooi Spaans-Baskische baaitje aten we elke dag asperges, we kochten een paraviento, want Atlantische golven zijn niet zomaar zo hoog en we reden voor de gein af en toe even op en neer naar Frankrijk (3 km). Het tentje dat je rechtsonder ziet, is het onze. Niemand durfde tussen onze tent en onze parasol in te gaan staan. Eenzaamheid moet je soms afdwingen.

Klik voor meer dan een fragment.
Zag je Wannes op de vorige foto? Hij fotografeerde mij.

Klik voor meer dan een fragment.
Ik had dertien boeken in de auto liggen. Ik las er anderhalf. Hier ben ik bezig in De Kleine Keizer van Martin Bril. Een rommelboekje, maar uiterst vermakelijk.

Klik voor meer dan een fragment.
Het uitzicht was idyllisch, de soundtrack minder. We hadden welgeteld één buurtent (zie ook een van de vorige foto’s) bewoond door een Spaanse familie met aan het hoofd een vader met losse handjes. We staarden vanuit onze tent naar de kleuren van de eenzaamheid en we hoorden het ruisen van de zee. Pets!

Klik voor meer dan een fragment.
In een leeg hoofd zijn slaande vaders niet welkom. We vertrokken. Ook omdat de donkerblauwe wolkjes op de weerkaart van El Diario Vasco ons omsingelden. We gooiden het barrel het dal in en karden door tot de Dordogne waar tot onze grote schrik mensen waren. Niet zomaar mensen: Nederlanders! Heel. Veel. Nederlanders. We reden door tot we op een berg alleen nog de echo van de Telegraaflezers hoorden. Daar lag de Vézère.

Klik voor meer dan een fragment.
Een Franse dokter stopte me vol met pijnstillers waar je vrolijk van werd. Ik was zo slap als een vaatdoek, dus hier fake ik met verve een inspanning. Feitelijk werd ik door Wannes van niemand naar nergens gepeddeld. We kwamen die dag één andere boot, een visser en een landbouwaggregaat tegen.

Klik voor meer dan een fragment.
Ik bezocht het huisje waar ik tussen mijn achtste en mijn dertiende vaak kwam en zag dat de eenzaamheid daar ook had toegeslagen.

Klik voor meer dan een fragment.
We hadden een bos voor ons alleen. Soms hoorden we iets. De meeste foto’s van die week zijn momenten dat we de camera gebruikten als verrekijker. ‘Hee, hoorde jij ook iets? Zoom eens in? ‘

Klik voor meer dan een fragment.
Op 1 juli kwam ik tot de schokkende ontdekking dat er iemand op mijn wc was geweest. Omdat ik de enige op de camping was, had ik mijn eigen plee, vond ik, en iemand had het maandverbandbakje opengezet. In de verte hoorde ik een stem. Dat deed de deur dicht. Op 3 juli reden we in één dag terug naar Leuven.

(wordt vervolgd)

« Hoe het met mij gaat

Wat de eenzaamheid verdreef »