De Inwijkeling: hoe ik Nederlander werd
Sinds ik niet meer in Nederland woon, ben ik een Nederlander.
De 32 jaar daarvoor was ik bij tijd en wijle een Nederlander. Als ik een hotel in het buitenland reserveerde, als ik een ultra-officieel document moest invullen of als ik me identificeerde met de koppen in de krant (‘Nederlander wil meer vakantie’). Zoals ik ook bij tijd en wijle een Amsterdammer, een roker of een wispeltuur was. Mijn land was niet meer of minder mij dan de rest van mijn onhebbelijkheden.
De eerste mail naar mijn Vlaamse man maakte me op slag een Nederlandse vrouw. Ik was al veel geweest: een ongeduldige vrouw, een getrouwde vrouw, een gescheiden vrouw, een leuke vrouw, maar ik kon mij niet herinneren ooit een Nederlandse vrouw te zijn geweest. In elk geval niet zo uitdrukkelijk. Edoch, ik had nog geen argwaan.
Het betitelen begon pas echt toen ik besloot mijn dozen met rotzooi over de grens te zetten. Was ik de weken voor mijn vertrek nog een emigrant, nadat ik twee keer met mijn ogen knipperde, was ik ineens een immigrant, een inwijkeling. Inmiddels ben ik ‘onze dochter die in België woont’, ik heb een aandeel in ‘15% buitenlanders in Leuven’, ik hoor bij de ’tsunami van nieuwkomers’ en ik schaar mezelf onder de ‘immigranten binnen de EU’. Mijn hart maakt een sprongetje als ik mezelf weer eens in een nieuwe statistiek kan vinden. Zelden had ik zoveel keuze.
Maar een ding heb ik niet te kiezen: in de ogen van de Belg ben ik altijd allereerst een Nederlander. De leuke vrouw, de journalist en de wispeltuur mogen nog zo hard met hun handen wapperen, de Nederlander in mij ontneemt elke Belg het zicht op de rest. En wat blijkt: betitelen is alleen leuk als de connotatie oké is. Het heeft met een beetje goede wil wel iets stoers om emigrant, wispeltuur of een gescheiden vrouw te zijn. En ook journalist, schrijver, zangeres en pulpkijkster klinken nog best te doen. Maar zoals je in Nederland geen Marokkaan wil zijn, wil je in België geen Nederlander zijn. Ik had niet verwacht mij ooit een Marokkaan te voelen, maar ik ben er verdomd dichtbij.
Ik doe voortdurend pogingen om de Nederlander die tussen mij en de Belg in staat onzichtbaar te maken. Ik praat inmiddels redelijk zacht, met een niet eens zo harde g, ik stel vragen niét die ik wel zou willen stellen, ik reageer gelaten op de gelatenheid van een ander en ik praat nauwelijks over de eerste 32 jaar van mijn leven. Maar het mag niet baten. De Belg heeft het gewoon niet zo op mij.
‘Zou je je in Nederland meer thuis voelen?’ vroeg mijn moeder gisteren.
‘Nee’, zei ik. ‘Ik vind Nederlanders en hun maatschappij meedogenloos, gehaast, luidruchtig en arrogant.’
Ik voelde me op slag Belg, maar ik wist dat het niks op zou lossen.
grappig, ik merk het hier (in NZ) ook – het zit ‘m (dus) niet in belgie maar in nederland – we schijnen een apart ras te zijn…
Maar zo vijandelijk als in België is wel vrij uniek, vermoed ik. Echt élke stand-upper basht mij. ;-)
Ben zelf heel blij met mijn 2 Nederlandse collega’s. Geef mij maar hun directheid. Veel minder vermoeiend dan dat wollig omzeilen van alles wat een beetje heikel zou kunnen zijn. Pas maar op in je poging om de Nederlander onzichtbaar te maken. Straks ben je nog een onvervalste zure, in spierverrekkende bochten draaiende Belg. En daar lopen er hier echt al wel genoeg van rond.
Slik :-/ En ik was nu juist van plan om een weekendje België onder de Belgen te gaan doen. Zou dat wel goed gaan met mij als impulsieve, wispelturige flapuit? Dank voor de waarschuwing maar vooral voor dit heerlijke stukje, dat elke immi-/emi en ander soort -grant zal herkennen.
Je bent lieve drukke Maartje van het internet.
De Nederlander bevindt zich waar ik de afgelopen paar jaar woonden niet in eenzelfde verdomhoekje als in België, maar vervang in dit stukje “Maar een ding heb ik niet te kiezen: in de ogen van de Belg ben ik altijd allereerst een Nederlander. De leuke vrouw, de journalist en de wispeltuur mogen nog zo hard met hun handen wapperen, de Nederlander in mij ontneemt elke Belg het zicht op de rest” het woord Belg door Libanees, en je hebt mijn situatie. Of Nederlanders nou leuk worden gevonden of niet, wat mij opbrak is dat ik nooit verder kwam dan Nederlander zijn (in hun ogen). En nu woon ik weer in Nederland, en ben ik weer even vanalles… toch ook wel lekker.
Blergh, dat kan niet fijn zijn. Ik ben minstens even direct, flapuit en recht-voor-de-raap als de gemiddelde Nederlander, maar ik hoef me niet in te houden dankzij mijn oer-Vlaamse accent.
Heel mooi geschreven.
ZO herkenbaar. Al 4 jaar in Belgenland, maar ben en blijf een Hollander.. in hun ogen.
Op twitter ben je “die met vaak mooie linkjes”.
Voor mij ben je ‘Maartje’, die toevallig de Nederlandse nationaliteit (en tongval) heeft. De dame die mijn taalfouten kan ‘rechtzetten’ (of is het ‘rechttrekken’ lol?)…
Haha wat grappig geschreven! Voor mij ben je een blogger wiens blog ik via via toevallig bezoek :)
Het is gemakkelijk te zeggen: je bent wie je zèlf weet te zijn. Maar de addertjes onder het gras zijn talrijk. Zoals je Nederlander voelen wanneer je in België zit (Nederland heeft ook zo z’n voordelen, toch?) en Belg worden wanneer je op een onbewaakt moment bij “de jouwen thuis” een opmerking maakt over wat nu zo leuk is aan België.
Zelf kind van twee landen zijnde, weet ik hoe het voelt.
Maar het hoeft niet altijd negatief te zijn.
En kom…. tenzij ik me heel hard vergis, zullen er best wel een boel Belgen zijn die vlotjes voorbij al de rest heen kijken.
Wat mij betreft: welkom in België hoor ;)
Inderdaad. Als Belg kan ik ook zeggen: een Nederlandse vrouw is idd eerst en vooral Nederlander. Dat hoor je. Dat valt het eerste op. Dat wil niet zeggen dat dat slecht is. Ik vind het juist tof (in het algemeen) dat Nederlands zo direct hun gedacht spuien. Hetgeen me meestal stoort is een bende van die luide Nederlanders in Frankrijk of Spanje op een camping.
Maar hier… ik zou je stem terug bovenhalen! Hou van je afkomst en wees er trots op!
Ik kijk uit naar je debuut. Hoewel ik een tegenstander van peulvruchten ben, heb ik (blijkbaar nog steeds) een boon voor je woorden. Succes!
Urbain! Daar ben je weer! Please, kom op Twitter. Ik vind jou een echte twitteraar. En we missen je. (En bedankt!)
Ik vrees dat het twitteren echt niet aan mij is besteed, vrouwe Zezu. Eigenlijk begrijp ik het fenomeen en z’n succes ook niet zo goed. Misschien iets voor na mijn pensioen… dan zal ik mijn memoires twitteren.