Een filmpje dat wonderlijk goed laat zien wat synestheten zien. Draai dit sterk vertraagd af en je hebt een beetje zicht op mijn dag. Eindelijk iemand die mijn neurologische aandoeninkje goed in beeld heeft gebracht.
Het is de wereld op zijn dubbelst als jij en je vriendje in een theaterzaaltje de enige twee zijn, in een negentigkoppig publiek, die hun vinger opsteken als de comedian vraagt wie zijn eigen scheten lekker vindt ruiken, omdat je nauwelijks kunt gelo...
Ik zit op de achterbank van een vreemde auto, met vreemde mensen die mij keer op keer vragen wat er is gebeurd. Waarom ik zo bloed. En waar mijn ouders zijn.
Lees eerst deel 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17 en 18. Het verschil tussen wat er moest gebeuren en waar ik energie voor had was zelden zo groot als de eerste ochtend thuis. Voor ons doemde een kluwen op van ...
Choco probeerde te vluchten, maar omdat het luikje gesloten was, beukte ze zich een onvermijdelijke hersenschudding tegen de binnenkant van het luikje. Ten slotte roste ze met een keihard KEDENG het luikje uit zijn sponningen.
Zeer herkenbaar, en ook weer niet. Ik heb het in een heel lichte vorm. De cijfers hebben hun eigen kleur, en woorden en namen hebben ook wel een eigen kleur maar die zijn niet zo vast, die hangen ook wel een beetje samen met mijn gemoed. Muziek is ook als zo’n screensaver van kleuren en golven en explosies als ik echt luister.
Meer niet. Geen vormen, geen smaken, weinig écht vaste kleuren (al durf ik wel eens “blauw” zeggen als ik “vijf” bedoel).
Enerzijds is het verwarrend omdat niemand begrijpt wat je bedoelt. “Ze is daar weer met haar kleuren”, zeggen ze dan. Maar anderzijds ben ik ook wel een beetje jaloers dat ik het niet méér, niet duidelijker heb. Het maakt alles veel intenser, veel mooier. Ik ben blij dat ik het heb alleszins, ik zou niet willen missen.
Wat een interessant verschijnsel. Zou er jaloers op worden, ware het niet dat er ook van “too much” wordt gewaagd.
Mooie film ook.
Ik vroeg me af of jij dan weer een overlay ervaart van je eigen kleuren en geuren.
Zou je ervan af willen?
Alleen bij woorden en woordbeelden waar ik me bewust van ben, en bij gevoelens. Dan neemt ‘mijn’ kleur de werkelijkheid een beetje over. Moeilijk uit te leggen.
En nee, ik zou er niet vanaf willen. Zie ook
http://www.zezunja.nl/2009/een-dag-uit-het-leven-van-een-synestheet