To reflect or not to reflect
Het is het reflecteren.
Gisteren las ik een dagboek uit 1991 en daarna een uit 1988: toen reflecteerde ik me al rot. Ik zocht naar boeken, tijdschriften, videoclips uit die tijd, maar ik vond een voortdurende bespiegeling van mezelf ten opzichte van alle mensen die ik op een dag tegenkwam.
Het hoort bij mij, dat reflecteren. Eerst kijk ik, voel ik en registreer ik, maar er komt altijd een moment dat ik er een analyse op loslaat. Dat ik ga reflecteren. En in het ergste geval hou ik er een mening op na.
Een weblog is niets anders dan een voor het publiek gestileerde reflectie van de auteur op het leven of ‘de dingen’. Daarom past het mij ook zo goed, een weblog.
Maar daarom word ik er ook zo gek van. Ik heb mezelf verplicht door te gaan met dat reflecteren zolang het weblog bestaat.
In het echte leven moet mijn reflectie soms een halt worden toegeroepen. Vraag maar aan m’n vriendje. Die zou er wat voor over hebben als ik het leven eens een dagje niét op de sofa zou leggen.
En ik zelf ook. Ik zou er ook veel voor over hebben om een dagje niet te reflecteren. De afgelopen zes jaar heb ik me ongans gereflecteerd. Ik verbrandde mijn schepen achter me en dat diende verwerkt te worden. Ik zette een eigen schrijfpraktijk op. Ik stortte me in de armen van het Vlaamse leven. En ik had daar argumenten voor nodig. Dat het heus wel goed was, dat loslaten van je vrienden, je familie, je werk, je geboorteplaats, je lievelingsstad, je vertrouwde omgeving.
Dus ik reflecteerde. Ik reflecteerde tot ik het niet langer aan kon zien.
En nu ben ik het zat. Dat reflecteren. Waar ik in 1988 nog heel nauwgezet elk tongzoenvriendje kapotreflecteerde, sta ik mezelf toe de wereld voortaan met een gezapige glimlach te overzien zonder te reflecteren. In november 2009 bestond dit weblog zes jaar. In november 2010 zal het nog steeds bestaan. Maar met één groot verschil: ik hoef niet meer zo nodig.
De vraag is of reflecteren iets is wat bij je karakter hoort of bij gedrag. In het eerste geval zul je er gretig mee doorgaan tot de dood erop volgt, in het tweede geval zul je het inderdaad kunnen stopzetten en gezapig worden.
Mocht het je serieus lukken, laat je me dan weten hoe je dat voor elkaar gekregen hebt? ;-)
Je hebt gelijk. Ik vrees ervoor. Qua karakterkwestie en zo.
Daar zeg je het. Daarom heb ik zo’n affiniteit met koeien. Die verstaan de kunst om te kijken zonder te zien, zonder te denken, zonder mening…
Prachtig toch?
Lastig hoor! Waar haal je de tijd om te reflecteren vandaan als je die reflecties ook nog eens moet opschrijven na de aanleiding ervan te hebben meegemaakt?
Eh…klopt bovenstaande zin nog wel?
Ik wil ook niet meer reflecteren, maar soms schijnt het verleden nog zo verdomd fel in mijn achteruitkijkspiegel dat mijn ogen en buik als in een pavlov-effect samenknijpen.
Dat is nog eens mooi gezegd.
hoe minder je hoeft hoe mooier het meestal wordt.
36
Jawel! ;-)
Klinkt heel zen en berustend, dit.
Stemt het gelukkig?
@ Floor: Helaas. Ik denk nog steeds dagelijks: ik moet iets schrijven. Het verschil is dat ik het niet doe. ;-)
Maar er komt vast wel weer eens iets.