Stilstand

De zomer is een rollercoaster. Ik reis, werk, neem zo nu en dan een flitsvakantie en reis en werk weer.
Ook naar/in La Chartreuse de Valbonne (Saint-Paulet de Caisson, Vaucluse, Frankrijk) werkte en reisde ik. Maar daar was alles anders.

De rollercoaster kwam met piepende remmen tot stilstand.

Klik voor de hele foto.
Door het juk van mijn overvolle agenda keek ik pas een dag van tevoren echt goed op de website. Zodoende kreeg ik op het nippertje een flauw vermoeden van de schoonheid van de plek waar ik inderhaast naartoe zou gaan. Er was veel te zien op de website, maar geen haast. Een dag later stapte ik uit in 38 graden en stelde ik vast: het is goed hier.

Klik voor de hele foto.
Ook al was ik met twintig andere mensen op bezoek in het klooster en ook al waren er elke dag ook andere toeristen die ademloos door de gangen liepen, ik was alleen in Valbonne. Mijn man zat bijna duizend kilometer verderop, er was meestal niet of nauwelijks gsm-bereik, er was geen internetaansluiting en er was geen tv. Mijn collega’s kende ik nauwelijks voor ik vertrok, de meeste cursisten kende ik helemaal niet. En mezelf had ik de laatste weken alleen nog gezien als op zo’n foto die je bij de uitgang van een achtbaan van jezelf kunt kopen: armen en de lucht, heel hard AH! roepend.
In Valbonne was dat gevoel op slag weg. Ik kon mijn armen laten zakken. De paniek die om mijn mond bestorven lag, viel dood in de koelte van de kloostergangen.

Klik voor de hele foto.
Er waren weinig koele plekjes. De hele week was het ruim boven de dertig graden en ’s nachts koelde het nauwelijks af. De verschillende binnenpleinen hadden ons inspiratielevel tot grote hoogte kunnen stuwen, we waren er immers om te schrijven, maar alle grote pleinen en tuinen hadden hetzelfde euvel: het was er te heet.

Klik voor de hele foto.
Dus schreven we in de schaduw van de blauwe regen. Het was een week van schrijven (de cursisten) en bespreken (voor mij en mijn Wisper-collega). We doken in de verhalen, praatten erover, gaven opdrachten, kleine lesjes en coachten dat het een lieve lust was. Met als grote leidraad de schaduw. ‘Om zo laat is er daar schaduw, dus dan zijn we daar te vinden voor advies.’

Klik voor de hele foto.
En ’s avonds nog meer lezen en nog meer bespreken. Eerst op de terrassen en later in de rozentuin onder het genot van een stel hardnekkige muggen en een doos wijn uit de wijngaard naast het klooster. Als de plotlijnen waren opgelost en de hitte alleen nog in de muren zat, verdween de eenzaamheid samen met mijn peukjes in het grind.

Klik voor de hele foto.
Ik zal me voor eeuwig de verhalen herinneren waar ik in deze gangen over meedacht. Omdat sommige verhalen zo goed waren. Maar vooral omdat ze op een unieke manier tot stand kwamen. In de koelte van een kloostergang, uitklapstoeltje, laptop op schoot. De toeristen die om ons heen draalden en zich afvroegen hoe het kon dat zoveel schrijvers juist dit afgelegen monument kozen om te gaan zitten werken.

Klik voor de hele foto.
Hoewel ik als docent zelf nauwelijks geschreven heb, heb ik mogen meedenken op de golven van de inspiratie die de anderen kregen van de omgeving. Ik moest kritisch zijn, maar mocht ook regelmatig klinken op alweer een geslaagd verhaal. Het moet de wijn geweest zijn, rechtstreeks uit de vrome handen van de kloosterlingen. Het moet de stilte geweest zijn, alleen verbroken door een paar monstercicades. Het moet mijn geluk geweest zijn.

« Ze willen godverdomme mijn boek uitgeven!

Wat ik had moeten voelen toen ik er geen tijd voor had »