Wij kochten een auto van Paris Hilton

Ze had een hamster in haar handtas, de mevrouw van wie we de auto kochten. Dat verklaarde een hoop.
Zo verklaarde het onder andere de kleur van de auto’s op het terrein. Wij kochten een appelblauwkermisgroene, maar er stond ook nog een surfboyblauwe en haar hemdje was appelshampoogroen.
In haar knalrode handtas had ze een hamster onder een servetje en meer nog dan het keuringsbewijs en de carpass wilde ze ons het beestje onder het servetje laten zien. Haar fiets was roze met wit.
We hadden de auto op internet gevonden. Eentje die de afgelopen veertien jaar maar tienduizend per jaar had gereden. Ik geloof dat ze dat een boodschappenkarretje noemen. Dit was een echte.
Ik vond haar een Limburgse Paris Hilton met haar hamster in haar tasje. En ze was al veertig of zo.
Er zaten geen nummerplaten op. Klein probleem voor een testrit. ‘Geen probleem’, zei ze. ‘Ge kunt hier over het terrein.’ We keken, en ja… het landgoed had een rondweg.
Dus daar vlogen we. In het hysterische autootje. Langs het landhuis, langs de pony’s, langs de jachthonden en langs de elektronisch bestuurbare Dynasty-poort.
We keurden hem goed, hij reed soepel, en de auto zag er van binnen uit alsof er al jaren lakens over de meubels lagen. Dat de radio niet aangesloten leek, was een minor problem.
Maandag gaan we hem halen, met nummerplaten. Gisteren hadden we haar aan de telefoon: ze had een mannetje laten komen om de radio aan te laten sluiten.
Nooit gedacht dat ik Paris Hilton een betrouwbare autoverkoper zou vinden.

« Verkiezinkje spelen

De tien geboden voor een onenightstand »