Waarom ik toch maar ga twitteren
Omdat tinternet een beetje uit elkaar gevallen is. In kleine brokjes, stukjes, kruimels.
Waar ik eerst nog deel uitmaakte van een flink stuk taart, maak ik nu deel uit van een leeg bordje met kepsel. En dat vind ik heel ongezellig. Er zit een grote leegte tussen mij en de rest van de actieve bloggers. Een leegte die veroorzaakt wordt door stervende, stoppende en slome webloggers, die niet, nauwelijks, of nooit meer schrijven.
Een tijd lang dacht ik: dat trekt wel weer aan. Sterven is niet voor de eeuwigheid, stoppen is voor sissies en sloom zijn we allemaal wel eens. Maar mijn optimistische zelf werd weer eens met de neus op de feiten gedrukt: als pessimist kan alles alleen maar meevallen, als optimist valt het – grmbldegmbl -ál-tijd tegen.
Dus ik moest iets.
En ik vrees dat ’t twitter moet worden. De rest van de taart is namelijk daarheen vertrokken. En het schaap in mij wil er niet alleen voorstaan. Dus ik trek over die dam, voeg me bij de andere schapen en installeer een twitter-dingski in mijn zijbalk.
Wat niet betekent dat ik mijn wervelende stukje web tussen de massagraven ga verlaten. Morgen gewoon weer een stukje alhier. Over vieze luchtjes en wél rieken. Maar in de tussentijd kunt u natuurlijk, voyeuristisch als u bent – jawel geef maar toe – kijken hoe ik die grote teen (hebben schapen tenen?) in het twitterwater steek.
Brrr.
Wat ik eerder over twitter schreef: klik.
Update: En nu breek ik mijn hoofd over de eerste tweet op die maagdelijke pagina.
Update 2: Dat hierboven had een tweet kunnen zijn.
Update 3: Maar dat zou wat flauw zijn.
Oei, de eerste tweet: eeuwige geschiedenis. Maar twitter is een vluchtig medium, dus breek je hoofd er niet over.
‘k zette ook net de stap.. ah, zien wel wat het geeft
baadt het niet..
Nu is het nog mijn schuld ook!
Nu pas aan het twitteren geslagen? Edoch, welkom in Twitterland! En doe het meteen goed, werp je als de bliksem op het Twittervocabularium. Hier word je hip: http://twictionary.pbwiki.com/
Ik begin er voorlopig niet aan. Op hyves kun je ook invullen wat je aan het doen bent en nog een site erbij vind ik teveel worden. Myspace heb ik omdat ik er inspiratie opdoe en mijn site voor pruh… het is genoeg zo.
‘k Ben zelf nog niet aan dat actieve getweet ;) toe en ik zie de berichtjes wel, maar heb de indruk dat het voorlopig nog niet zo mijn ding is: op dit moment ben ik al blij dat ik er in ben geslaagd om aan het bloggen te beginnen en jaja, jullie hebben me echt wel over de streep getrokken wat dat betreft. Tot hiertoe haal ik toch een mooi gemiddelde van een post om de 2 dagen dus ik blijf een leesbare “kruimel” hè.
Bij de weg: zoek ik dat woord kepsel via google op, krijg ik de (enige geschikte) uitleg toch op deze eigenste Zezunja-blog te lezen zeker, LOL.
Ik Twitter ook, maar vind het geen vergelijk met Bloggen, dat gaat zo snel dat twitteren. Echte bloggers blijven wel.
Schitterend verwoord, vooraal de beeldspraak van de eenzaamheid van een achtergelaten blog en de gezelligheid op Twitter, echt te maf voor woorden ;-)