Perikel 1: Choco (inleiding)

Om het perikel over Choco en de verhuizing begrijpelijk te maken, moet ik eerst Choco wat typeren.
Choco is een zwart vrouwtje met groene kraalogen en een overspannen zenuwstelsel. Bij elk geluid, elke beweging, elke geur zet Choco zich schrap. Ook als dat geluid of die beweging iets is dat dagelijks terugkeert (wij die lopen, de andere poezen die binnenkomen, enzovoort).

We hebben besloten dat Choco een persoonlijkheidsstoornis heeft, maar omdat we er niet voor geleerd hebben, weten we niet precies welke.
Eén van de opties is in elk geval ‘stemmen in haar hoofd’. Choco kan soms uren roerloos naar je zitten staren. Met xtc-ogen. Op ’n meter afstand. Zonder knipperen. Ik denk dan dat er iets is dat op haar inpraat, op fluistertoon, dreigend. Iets dat haar vertelt dat ze haar blik geen moment mag loslaten.
Want ze laat nooit los.

Verder denken we dat ze een trauma heeft opgelopen, omdat ze ooit veel te laat is gesteriliseerd, met als gevolg dat het uitdraaide op een schrijnend late abortus. Aai Choco over haar buik en je weet waar zwarte katten hun imago vandaan hebben.

Tot slot denken we dat Choco een zwaar vertekend zelfbeeld heeft. Enerzijds laat ze zich enorm ringeloren door de twee heren in huis. Als zij hun buikje rond hebben, mag Choco de kruimels komen eten. Anderzijds bijt ze van zich af als beschermde ze een nest met dertien jonge katjes. Sjeik hoeft maar om het hoekje van de deur te kijken als ik haar aai of ze blaast hem al terug het keldergat in.

Ons vorige huis was van binnen ongeschikt voor poezen met een eeuwigdurende machtsstrijd. Onze woonkamer was zo smal dat elke poes die passeerde een guerillaoorlog veroorzaakte. Daardoor sliep Choco nooit. En dat verontrustte ons.

Zodoende zijn we vorig jaar begonnen met het Project Choco. Het Project Choco hield in dat we haar minimaal een half uur per dag in een aparte kamer – zonder andere poezen, zonder vreemde geluiden en zonder onverwachte bewegingen – exclusieve aandacht gaven. Elke avond mocht ze bij ons op de slaapkamer om bij te tanken, te ontspannen en zich geliefd te voelen.
Het hielp. Mijn zus kwam op bezoek en zei: “Choco lijkt wel een… uhm… ‘normale’ poes.”
En dat was zo. Soms leek ze ineens een normale poes. Ze staarde minder, lag steeds vaker eindeloos te slapen op de bank en liet passerende poezen regelmatig ongemoeid. Zo nu en dan was ze zelfs de leukste poes ter wereld. Hulde aan Project Choco.

En toen kwam de verhuizing.

(wordt vervolgd)

« Je geeft je bloot door de man die je leuk vindt

Perikel 1: Choco (deel 1) »