Overpeinzing in meer dan 140 tekens
Toen iamzero over Twitter schreef, schreef hij over mij:
“Tijdens mijn eigen obligate rondje langs virtuele kennissen raakte ik hevig onder de indruk van het profiel van @zezunja. Zelf maar dertien mensen volgen en dan door twintig gevolgd worden terwijl je, en daar zou de rest van de wereld een voorbeeld aan mogen nemen, zelf niks te melden hebt. Respect.”
En ik dacht: o fuck, ja, Twitter. Daar zit ik ook nog op. Op een onbewaakt ogenblik in 2007 heb ik zo’n account aangemaakt en sindsdien heb ik af en toe in een vlaag van nieuwsgierigheid eens rondgesurfd, mede uit angst om iets te missen. En elke keer kwam ik tot de conclusie dat ik het niet helemaal snapte. Dat ik niet begreep hoe mensen dat durfden, zo’n stroom van futiele mededelingen produceren. Als ik op mijn weblog iets futiels plaats, moet ik daar eerst een megadrempel voor over en sus ik mijzelf altijd in slaap met ‘het is een weblog, er moet toch iéts op’. Maar bij Twitter kun je moeilijk volhouden dat er iets op moet. Misschien zie ik dat verkeerd, maar deze zienswijze heeft tot gevolg dat ik die drempel maar niet overkom.
Iets anders dat ik niet snap, is het reageren op andere, volkomen onbekende mensen. Bij een weblog reageer ik ook op onbekende mensen, maar ook dan moet ik vaak een drempel over. Soms durf ik niet, dan vraag ik me af of pak ‘m beet Arnon Grunberg zit te wachten op mijn reactie, soms vraag ik me af of het de moeite waard is om te reageren. En vaak zijn er gewoon te veel vreemde mensen op wie je eventueel zou kunnen reageren.
Vaak reageer ik dus alleen bij wildvreemden als ik het gevoel heb dat ik écht iets te melden heb. Meestal zijn dat reacties op stukjes waarin ook de auteur zijn best doet om iets weloverwogens of doordachts te doen.
Op de één of andere manier kan ik me niet voorstellen dat ik naar aanleiding van 140 tekens echt iets belangrijks te melden heb. Natuurlijk heb ik meningen te over, en zo nu en dan best een goede oneliner in mijn pen, maar het kiezen waar je wel en waar je niet op reageert en wat je wel en wat je niet twittert, zou voor mij een onmogelijke zaak worden. Omdat in 140 tekens de nuance vaak ontbreekt, kun je met gemak voor of tegen, betrokken of hilarisch zijn, en dus lukraak iets roepen. Maar wat heeft het voor zin?
Door het stukje van iamzero herinnerde ik me mijn eigen account. Het vergeten account dat al twee jaar ligt te verstoffen. En verrek ja, iamzero had gelijk, ik heb wonderlijk veel followers voor iemand die nog nooit iets op Twitter heeft gepubliceerd.
Nu lijd ik dus aan twittertwijfel. Ik doe het al goed zonder iets te doen. Is dat geen geval van ‘adel verplicht’? Is het geen gemiste kans als ik niet aan het Twitteren sla? Zal ik misschien toch gewoon eens gaan doen alsof ik iets te melden heb? Ik kom er maar niet uit.
DOE HET NIET!
Laten we een nieuwe hype veroorzaken door als eersten ons account te verwijderen.
Dat doet me denken aan een vriendinnetje dat ik ooit verweet dat ze nooit contact met me zocht. Uit protest belde ik haar ook nooit meer op. Later zei ze dat het haar in het geheel niet was opgevallen. Mijn actie was een statement van niks dus. Jouw voorstel is precies zo’n statement.
Wat niet wil zeggen dat ik het voorstel verwerp.
Ik dub rustig verder.
Wie weet kan ik iets nuttigs verzinnen wat ik kan twitteren. Een cursus meteorologie volgen en dan voorspellinkjes braken o.i.d..
Het lijkt me een eenvoudige keuze. Ofwel vind je het fijn om te doen, ofwel niet. En dan doe je het dus, of niet. Maar doe me 1 lol: ga niet, zoals Iamzero, een beetje halfslachtig kritische tweets over twitter posten want daar heeft niemand iets aan.
Gewoon doen: stap die kroeg binnen die Twitter heet, ga dronken zitten meelallen, ontmoet een bekende, vertel over een leuke link die je vindt of reageer op een filosofische opmerking. Gebruik deze virtuele kroeg om bijvoorbeeld via hashtags (#) in contact te komen met mensen met dezelfde interesses of blijf op de hoogte door het volgen van het journaille. Mogelijkheden te over. Of doe het gewoon lekker niet, natuurlijk.
Het is wel grappig dat als je drie keer naar waarheid hebt getweet dat je weer niks vermeldenswaardigs hebt meegemaakt, mensen vinden dat je kritische tweets over twitter plaatst. Kennelijk voelt men zich toch ergens aangesproken.
@zezunja: een nutteloos statement (want dat is het inderdaad) is natuurlijk wel geheel in de geest van twitter.
Het allerfeestelijkste lijkt me om het gewoon zo te laten als het is: niets doen, en toch mensen die daar getuige van willen zijn. Het lijkt me iets om te koesteren.
Ik heb mezelf net gepromoveerd tot follower van Zezunja.
Ha, Twitter is ook mijn ding niet, maar ik moet er wel les over gaan geven. Bweuh, akelig.
voor mij geen piercings, geen tattoos, en geen twitter…
ben ik nu een nieuw soort purist..?
Ik vind Twitter, sinds ik het uiteindelijk toch maar eens probeerde, heerlijk. Maar ik heb dan ook weinig last van drempelvrees.
Op de een of andere manier heb ik het idee dat jij het, als je eenmaal bezig zou zijn, ook heerlijk zou vinden. ;-)
Ik heb daar ook altijd moeite mee. Een reactie achterlaten op een weblog, helemaal in zijn eentje, tussen allemaal mensen die ik niet ken. Nu ben ik dus net met Twitter begonnen, en daar roep ik dan af en toe eens wat. Of niet, want dan vraag ik me weer af wat dat dan voor zin heeft, dat roepen van mij. Maar kom gerust eens langs als je het leuk vindt. Weet je in ieder geval zeker dat er nog iemand is die het ook niet precies weet. Want dat ben ik.
Een even mooie als klassieke schijnbeweging van Iamzero: keihard het effect claimen van wat je ontkent te doen. Maar goed, wat ik eigenlijk wilde zeggen was natuurlijk, komt-ie nog een keer: vind je ’t leuk, doe het dan; vind je ’t niet leuk, doe het dan niet. Ook toepasbaar op de rest van uw leven, ziek worden en belastingaangiftes daargelaten.
En dan ga ik nu snel kijken of Iamzero zijn Twitter-account al gedeletet heeft. Ik gok van niet.
Pfffff. Twitter. Ik moet er echt niet aan denken.
Kom ik hier voor het eerst, moet ik net vandaag dit lezen. Dat helpt niet echt, eigenlijk. In ieder geval had jij de eerste drempel al wél genomen: het account aanmaken. Dat vind ik al heel hip.
lekker blijven dubben ;)
Ik denk niet dat Arnon Grunberg beetgepakt wil worden. Niet dat ik hem persoonlijk ken, hoor, maar hij komt op mij gewoon niet zo over als het knuffelige type.