Of ze niet uit het raam wilden spugen

Ze waren allemaal harstikke twaalf. En dertien. En veertien. Ze waren zo erg twaalf dat de propjes door het lokaal vlogen, dat ik dingen moest roepen als ‘niet zo kieperen met die stoel, anders val je’ en dat er mensen naarboven kwamen om te vragen of ze alsjeblieft niet uit het raam wilden spugen. Zo twaalf waren ze.

En ik was dat niet gewend. Ik ben gewend dat ik vrouwen van 65 moet leren hoe ze hun leven op papier krijgen, ik ben gewend dat ik mannen van 45 moet vertellen dat onbegrijpelijk niet altijd mooi is, ik ben gewend dat ik meisjes van 23 op het hart moet drukken dat het helemaal niet jammer is dat ze bestaan. Maar ik ben niet gewend om een tijdschrift te maken met mensen die het liefst gewoon nog willen tekenen.

Dus liet ik ze tekenen. Een horoscoop. ‘Wat is dat? Een hoo… uh… rooscoop?’ ‘Uhm, dat heeft te maken met je sterrenbeeld en dat je aan de hand daarvan kan voorspellen wat er gaat gebeuren.’ Een jongetje ging meteen aan de slag. Tong tussen zijn tanden, kleurpotloden voor zijn neus..

En hoewel hij veertien was, was hij nog hartstikke twaalf. En z’n tekeningen waren dat ook. Maar dat maakte niet uit, want het werd super arty. Horoscooptekstjes met van die Appel-achtige plaatjes erbij. ‘Waarom heb je een krab getekend?’ ‘Dat is toch ook een sterrenbeeld?’ ‘Nee, de kreeft.’ ‘Maar die heb ik ook’.

Uiteindelijk hadden we na drie dagen een tijdschrift, met wel 60 foto’s, een strip, recepten, 36 interviewtjes met jongeren op straat en in parken, een test of je een echte Antwerpenaar bent (‘Zeddet of zeddetni?’) en allerlei artikeltjes over sport, mode en kunst. Binnenkort wordt het vormgegeven en in juni wordt het in Antwerpen breed verspreid. En als ze al niet bloosden van al die nieuwe indrukken, dan zullen ze dat wel doen als ze hun eigen blaadje deze zomer in handen hebben.

Ik ben gewend om krantjes en tijdschriften te maken met mensen van allerlei allooi. Vorige week zat ik met iets oudere jongeren (16-22) en volgende week zit ik met een redactie van de Persgroep. Maar niks bereidt je voor op een groep die hartstikke twaalf is. Die met colaflesjes gooit, die niet weet wat copy/paste is en die de zo ijverig door hun moeder gesmeerde boterhammen voor je neus in de vuilnisbak flikkert.

« Waarom ik een week lang met m&m’s ontbeet

For president (2) »