Ik voelde me goed als waarzegster
Het was iets hormonaals, het duurde bijna een jaar en het was bizar. De stad rook naar caviavoer, het water naar jodium en chloor, de poezen naar zure regen en mijn lief naar hetgeen hij zojuist gegeten had.
De wereld kreeg er een dimensie bij. Ik kon niet alleen horen dat er een bus aankwam, ik rook het ook, vaak zelfs voor het geluid hoorbaar was. Als iemand om de hoek een sigaretje opstak, dan voorspelde mijn neus lang op voorhand: als we de hoek om zijn, staat er iemand met een sigaret. En het was altijd waar.
Maar het was ook vervelend, ik dacht te ruiken dat vrouwen voor me op de roltrap hun maandstonden hadden, het zand van remmende trams en treinen brandde diep in mijn neus en één bruin plekje op een banaan had tot gevolg dat ik de bananen wilde weggooien wegens stankoverlast.
Nu is het voorbij, dat hormonale, en gek genoeg mis ik het. Want okee, de biobak is beter te harden, de schimmel in de muren kruipt niet meer in mijn neus en mijn lief ruikt gewoon weer naar mijn lief. Maar ik begon me wel thuis te voelen bij het idee dat ik iedereen vóór was. Dat ik kon voorspellen dat een meloen gistig zou smaken, omdat ik het van een afstand rook, dat ik kon ruiken hoe het weer zich zou ontwikkelen, dat ik steeds kon roepen: ‘Als we de hoek om komen, is daar een frituur/iemand met een sigaar/een houtvuurtje/iemand die het gras staat te maaien.’ Ik voelde me goed als waarzegster, om niet te zeggen superieur. Dat is nu voorbij.
“De stad rook naar caviavoer”. Ik denk dat het een bijnadoodervaring was, want als de stad naar caviavoer ruikt, dan moet je in de Hemel zijn.
O ja, jij hebt een cavia-fetisj… Ik niet. ;) het is ook vreemd, want deze stad hoort naar bier te ruiken door de Stella-fabrieken. En soms ruikt het óók naar bier, maar daar doorheen naar caviavoer.
Oh, daar is ie, de banaan.
Verrek ja. Ik voelde wel iets bij de banaan, maar was niet bewust een opdracht aan het vervullen.
Welke kleur heeft het woord banaan?
Er is ook een hondenbrokkenfabriek in de buurt van de stella. Ik vermoed dat die geur daarvandaan komt. Die beesten eten toch allemaal dezelfde rommel?
Ben je zelf weer gaan roken waardoor je reukvermogen is verminderd?
Vreemd verschijnsel, Vrouwe Zezunja…
Hebt U niet een klein beetje overdreven?
Met vriendelijke groeten,
De Drs.
Dan moet je toch echt, als je dat al niet eens gedaan hebt, de film Perfume gaan zien.
Goh, dat doet me heel erg denken aan zwangerschapsverschijnselen ;) en ik herken het wel, al vraag ik me nu af waar jouw hormonen zo door opspeelden. Is het een schrijvers-truc? Vragen oproepen bij de lezer “bouwt spanning op” weergalmt er nu in mijn hoofd. Een nuttige tip die op de schrijfdag werd gegeven.
Toch ruikt je geurige stukje tekst ook wel wat naar ’n Grenouille-afwijking. Waarmee ik wil zeggen dat het boek “Das Parfum” zeker een aanrader is. De film heb ik niet gezien, maar de originele boeken zijn altijd zoveel beter – vind ik. Als je beide wil kunnen beoordelen dan lees je best eerst het boek om zonder invloed te kunnen fantaseren. Eens je het beeld op je netvlies hebt laten branden dan vertroebelt dat je waarneming. Net zoals je het lente-bloesempje niet meer ruiken zou nadat je net overdadig aan bananen hebt zitten snuiven.
De ene een banaan in z’n oor, de andere … och ja, over geuren (of waren het kleuren?) en smaken valt niet te twisten hè. :)
En een weblog? Hoe ruikt dat?
@ Lilimoen: Geel, dat komt door da a’s. De a is geel.
@ Maartje: Maar hondenvoer is vlees. En ik rook van dat voer met allerlei van die plantaardige brokjes. ’n Beetje ’n hooiige geur.
@ Terrebel: Nee, ik ben van anti-conceptie veranderd. Het hormoon dat mij het afgelopen jaar beschermde, deed dit met me. Het had een hoop nadelen, maar dit zag ik als een voordeel.
@ Hr ’ti: Ik wilde gelijk antwoord: ja natuurlijk heb ik wat overdreven, ik overdrijf met grote regelmaat hiero. Maar ik las het nog ens na en dacht: nee, zo was het. Het was echt vrij extreem. Verontrustend ook, want je ruikt ook veel giftige stoffen beter.
@ Soes: ja, heb ik gezien. Ik vond de film beter dan het boek.
@ Claudia: Ik vond dat het boek een prachtig gegeven had, maar de schrijfwijze kon mij totaal niet pakken. Dit was dus een van de zeldzame gevallen waarin ik de film beter vond.
Waarom ik dit had? Zie mijn antwoord aan Terrebel.
Film beter, boek beter – ik moet dit stukje even in uw aller aandacht aanbevelen: http://www.gerbrandsdingetje.nl/?id=862
Een casus in een boek van Oliver Sachs (een lieve neuroloog, die ooit op bezoek was bij hier is… Adriaan van Dis) beschrijft het geval van een jongeman die een aantal weken lang het reukvermogen van een hond had. Hij kon ruiken wie er bij hem was, waar hij was in de stad New York. Dit was zo gekomen nadat hij angeldust oftewel PCP, had gebruikt; zijn roes eindigde in een droom vanuit een perspectief van een hond. Toen hij ontwaakte was het reukvermogen nog in tact. Ik geloof dat het staat in “The man who mistook his wife for a hat”. Misschien aardig om eens te lezen.
Het moet meer als een leven als hond geweest zijn, dan als helderziende. Die ruiken ook alles. Maar ik geef toe, dat klinkt minder charmant.
Ik ruik het ook. Nog elke dag. De deo van de man naast me in de trein, de kauwgum in het station, het beton op de werf achter het station, de aftershave die na maanden nog altijd in de kraag van de jas van mijn man hangt, de krakotten in de keukenkast (ook als ik nog maar net de trap afkom), enzovoort.
Bij mij is er een reden voor. Van 17 weken nu.