Hoog tijd voor een nieuwe dimensie
Er was veel. Wilders en zijn reisverbod naar Groot-Brittannië. En dat de VRT daar nog eens overheen komt met een deontologische commissie, omdat ze ‘voorzichtiger’ willen worden. En hoe eng en bekrompen dat allemaal is.
Het stadskantoor en het labyrinth waardoor je er met geen mogelijkheid in een rechte lijn naar binnen kunt lopen. De mededeling dat je een bewijs van ongehuwd zijn mist, hoewel je daar nog over hebt gebeld – ‘Nee, u hoeft niets anders mee te nemen dan 60 euro en een identiteitsbewijs’. Dat document ligt in Nederland en moet langs de rechtbank.
De tijd om na te kijken gaat verloren met in de stromende regen een sleutel zoeken. Eenzaam in de duistere krochten van Gent. Drie kwartier peuteren en proberen met een verkeerde sleutel die lijkt te passen. Valse hoop. Zeiknat en gefrustreerd zitten ik en mijn cursisten een uur later binnen. De volgende dag vind ik een mail dat ik ‘inderdaad’ geen sleutel van de poort had. Omdat die niet meer op slot kan. Die klemt gewoon. En iemand had mij moeten uitleggen dat je hem eerst omhoog, dan terug en dan vooruit moet duwen.
De mayonaise is op. En het brood. De chips. En de cola. In goed Nederlands zeggen ze dan ‘De koek is op’. Want er liggen alleen nog verkruimelde speculaasjes.
Vandaag gaan we koekjes kopen, daarbij de vuist heffend tegen de VRT, om vervolgens een bewijs van ongehuwd zijn te overhandigen in het labyrinth, onderwijl heel hard Daar komt de bruid zingend.
Vandaag worden wij wettelijk in de samenleef verbonden en bovendien vinken wij daarna ergens aan dat mijn Weederhelft mijn Meewerkende Echtgenoot wordt. Waarna mijn meewerkende echtgenoot voor altijd op mijn netvlies staat als de vrouw van de bakker die, als haar man weer lekker in bed kruipt, de winkel opengooit en op haar gemak bonbonnetjes in doosjes gaat doen.
Waarmee mijn lief ineens een heel nieuwe dimensie krijgt.
Gefeliciteerd met de officiele Samenleef! en ook gefeliciteerd met jouw man, die volgens mij jaloersmakend dichtbij de perfecte man komt :)
Proficiat! Eindelijk Belg!
En nu voel ik mij heel schuldig dat ik er woensdagavond niet was. Ik wist het eigenlijk wel, van die poort. Van de koffiesleutel dan weer niet…
Fijn…proficiat!
Te gek! (als antwoord op alle voorbijkomende onderwerpen)
Tss. Wat zit er dan een goed slot op die poort eigenlijk hè, als je er over nadenkt.
Zo’n samenleefdinges vieren zonder mayonaise in huis kan echt niet, echt niet.
Hoera! Gewoon lekker alleen maar hoera, en wie daar iets tegenin meent te moeten brengen, vanwege klemmen of bewijs of wat dan ook, kan, hoe heet dat ook alweer, “ongezien de tering krijgen”, excusez le mot, maar toch – moeten ze onze meest geliefde blogster en haar meewerkende echtgenoot (vroeger ook bloggend, nu alleen maar Requiescant In Pace, schreef lekker, schreef altijd, nou ja, hoe zeg je dat, je begrijpt me wel), die twee dus, moeten ze die maar niet dwarszitten.
HOERA! dus. Driewerf.