De Colofonziekte
Voor het weblog Ervaringen van twee freelancers
schreef ik deze week een gastlog. Ik plaats ‘m ook hier.
De colofonziekte is een vrouwenziekte. De colofonziekte is vergelijkbaar met de aftitelingsziekte en heeft als symptomen: het scannen van élk colofon op namen van bekenden. De aftitelingsziekte uit zich vooral in geobsedeerd goed opletten als de generiek door het beeld zwiert. En dan roepen: hee, die zit in de redactie. En die zit daar óók!
De colofonziekte komt ook voor bij mannen, maar heet dan meestal het colofonfeest. Mannen laven zich aan hun bekende vrienden, baden zich in het licht van de ander, liften mee op de verdiensten van de oud-klasgenoot en wentelen zich dan nog even in hun eergevoel.
Vrouwen roepen ‘hee’ en beginnen zich met spoed af te vragen of ze zelf wel genoeg hebben bereikt in het leven, hadden zij niet eigenlijk in die aftiteling moeten staan, had hún naam niet in dat bekende blad moeten prijken?
Laatst las ik iets over een onderzoek naar het effect van netwerksites als Facebook, Linkedin en Hyves op je zelfverzekerdheid. En verdomd, daar kwam de aap uit de mouw: voor mannen heeft het aantal vriendjes achter hun naam een weldadig effect. Jeuj, ik heb wel veertig vriendjes! Kijk mij nou! Joepie!
Terwijl bij de vrouwen gelijk het vergelijkingsmechanisme optreedt: ik heb veertig vriendjes, maar zij heeft er wel honderdtwintig…! Wat heeft zij dat ik niet heb? Wat is er mis met mij? Waarom heb ik zo weinig vriendjes?
En als deze sfeerbedervende eigenschap al optreedt bij zoiets onbenulligs als nepvriendjes op ’t internet, dan wil ik niet weten hoezeer wij mediawerksters onszelf tergen met onze colofonziekte.
Soms zou ik willen dat ik gewoon melkboer was. Misschien verscheen er dan eens een andere melkboer op tv en dan zou ik, zoals het een fatsoenlijke vrouw betaamt, gelijk weer gaan meten en vergelijken. Maar ik zou me soms ook dagenlang de beste en belangrijkste melkboer ter wereld kunnen wanen. Als journalist word je voortdurend geconfronteerd met elkaars bereik, prestaties en naamsbekendheid. Voor de niet-melkboerinnen onder ons zit er dus maar één ding op: behalve journalist ook mán worden. En ons vervolgens als chauvinistische varkens wentelen in de saus die status heet.
Auteurs lijden aan dezelfde ziekte… De vrouwelijke dan toch. Ik wil dus ook melkboerin worden. Zo eentje met klompen, of maken ze die niet meer?
Maar als melkboerin staat je naam in het beste geval enkel op een lelijke camionette. Als je dan boodschappen gaat doen staat de parking vast vol mooiere camionettes en zie je bovendien heel wat mensen melk kopen die de jouwe niet is.
En dan sta je dus weer bij af.
Vrouwe Zezunja,
Waarmede weer maar eens bewezen is dat mannen veel eenvoudiger in elkaar zitten dan vrouwen.
Een groet.
Uw Drs.
Ojee, ik ben ontmaskerd! Is er al een praatgroep? Theatermakers hebben hier ook last van, geloof mij… Ik word wel groenteboer, anders verplaatsen we het probleem.
Als wij vrouwen gewoon weer allemaal terug achter ons borduurwerkje kropen, terug de huiskamers in, terug achter de geraniums, terug in het kielzog van onze man, terug tussen het wasgoed, terug van naar waar wij vandaan kwam; dan zou het vergelijkingsmechanisme snel ophouden. Maar dan komen de roddels.
tja iedereen is wel benieuwd wat er nu van die ene klasgenoot is gekomen… En een beetje status-by-association is nooit weg!