Christophe en de roes van het roze ruitjespapier

Vandaag op VPRO’s Café De Liefde:

Hij heette Christophe en zijn grote neus was zo verbrand dat je de vellen kon openplooien. Ik was twaalf, hij was dertien en we liepen elkaar tegen het lijf op een winderig Frans strand. Het was de tijd dat mijn ouders nog dachten dat ik contact legde omwille van zijn voorraad schepjes en emmertjes, terwijl ik al zachtjes ‘je ’t aime’ fluisterde.

Christophe en ik hadden een ijzeren regelmaat in onze relatie. Na de lunch waren we beiden te vinden bij de strandopgang aan de zuidkant van het eiland. Onze ouders gingen daar zonkloppen, onze broers en zussen gingen daar watertrappelen en wij gingen daar lost in translation tegenover elkaar zitten en glimlachen.

Dat aankijken was moeilijk. Dan moest ik aan mijn vader denken die mij al dagen pestte met Christophe en zijn grote neus. En dan moest ik me beheersen, om niet de velletjes van zijn neus te peuteren.

Christophe schreef briefjes die ik niet begreep op roze ruitjespapier. In het begin was ik daarmee nog wel eens naar mijn vader gestapt. ‘Wat staat hier?’ Maar na verloop van tijd had ik door dat ik de plaaggeest in mijn vader daarmee enorm aanwakkerde. Dus zei ik alleen nog maar merci als ik zo’n briefje kreeg. Thuis, in ons vakantieappartement, zette ik dan mijn walkman op, ging ik op bed liggen en koesterde ik het roze ruitjespapiertje. Terwijl Madonna ‘True Blue, baby I love you’ en ‘Open your heart, tell me you love me’ zong, vroeg ik me af wat de tekst in het typisch Franse handschrift van Christophe zou betekenen. Zou hij van me houden? Me mooi vinden? Zou hij met me willen trouwen?

De zon stond laag toen Christophe en ik op een middag gebroederlijk tekeningetjes zaten te maken in de branding. We hadden het over demain, morgen. Daar hadden we het vaak over, want ik wist wat demain betekende, hij wist dat ook en het was tegelijkertijd een keiharde bevestiging van onze relatie. Want als er tussen ons zoiets bestond als ‘morgen’, dan hadden wij verkering. Demain en ’s embrasser dat was wat Christophe die middag benadrukte. Ik begreep alleen maar morgen, en dat wij dus verkering hadden.

Maar het bleef wel hangen en ’s avonds besloot ik het er toch nog maar eens op te wagen. Ik ging naar mijn vader. ‘Wat betekent embrasser?’. ‘Zoenen’, zei mijn vader, en de pretlichtjes in zijn ogen ontstaken in vrolijk getwinkel. Ik voelde mijn wangen warm worden en maakte me zo snel ik kon uit de voeten. Liggend op mijn bed – Madonna had het inmiddels over ‘Papa don’t preach’ – nam ik een besluit: tussen mij en Christophe was het uit. Demain en dus verkering: okee. Maar zoenen? Nee.

Edoch, er stonden nog wat wetten in de weg – en wat praktische bezwaren. Zoals daar waren: mijn ouders die wilden zonkloppen en mijn zus die wilde watertrappelen. Aan de zuidkant, bij Christophe met zijn rode neus. En ik, die hoopte dat mijn vader aan niemand zou verklappen hoe het precies zat met dat embrasser en zo.

Drie dagen lang lukte het me. ‘Laten we naar dat andere strand gaan, dan kunnen we langs die zoutpannen fietsen’, ‘Laten we vandaag niet naar het strand gaan, ik wilde nog naar La Rochelle’, ‘We zouden vanmiddag toch naar die markt gaan?’. Maar na drie dagen kon ik mijn familie niet langer misleiden. Bloedzenuwachtig zat ik op de fiets richting zuidkant. Ik wilde dolgraag nog meer roze ruitjespapiertjes, maar ik moest een plan bedenken om aan dat ’s embrasser te ontkomen. Ik nam me voor het maar op ‘non’ in alle toonaarden te gooien.

Toen we op de hoogste duin aankwamen, zag ik hem al. Zijn neus blonk in de zon. Maar hij was niet alleen. Naast hem zat een ander meisje van een jaar of twaalf. Samen maakten ze tekeningen in de branding. Hij sprak tegen haar. En het leek alsof ze begreep wat hij bedoelde.

30 april 2009 | Geen reacties

«

»

Geef een antwoord

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

0 Reacties

© 2020 Maartje Luif & KLEO, met dank aan Wannes Daemen • Leveringsvoorwaarden

Stuur een mailtje

Wil je meer informatie of heb je vragen? Mail mij!

Wordt verstuurd

Login met je gegevens

Je gegevens vergeten?