We hadden het over het grote verlies
Dit is een vervolg op dit.
‘Wat? Een hypnotiseur? Echt?’ Ik verslik me in mijn koffie.
‘Ja, echt’, zegt ze.
‘Wat heb je dan gezegd? Ik ben m’n inschrijvingsbewijs kwijt, kunt u effe helpen?’ Met moeite houd ik mijn lach in.
‘Niet helemaal’. Ze moet gelukkig zelf ook lachen. ‘Ik heb gezegd: ‘Ik wil me iets herinneren”.
‘Haha’, zeg ik.
‘Haha’, zegt zij.
‘Dus die denkt dat jij langskomt om je te herinneren dat je vroeger bent misbruikt?’ Ik beland in een giechel.
‘Hihi’, zegt ze.
‘Hihi’, hik ik.
‘Maar ik hoop eigenlijk dat ik me voor die tijd nog herinner waar ik het heb gelaten’ zegt ze, en ze houdt op met giechelen. ‘Want zo’n afspraak kost zeventig euro.’
Ik giechel nog even door.
12 september 2008 | 3 reacties
Wat!? 70 euro!! Nou, dan moeten er minstens 3 verloren sleutels en liefdes gevonden worden!
Weet je wat wij,(Perso, Ro en ik) hier altijd doen? Iemand die denkt dat hij/zij zich het best kan verplaatsen in de kwijtraker gaat zoeken. Het werkt, heel grappig, er was zelfs een keer één poging nodig voor het terug vinden van de restaurantagenda. Gijs verplaatste zich in Ro, deed de kelderkast open en haalde de agenda van de plank, had Ro in een verwarde bui gewoon daar neer gelegd. Hilarisch, sindsdien doen we het vaker en het gaat vaker goed dan niet. Jij even zoeken bij haar?
Jaaaa. Nog een vervolg… schiet even op zeg. :)
Ik wil weten hoe het afloopt.