Wat te doen in geval van groot verlies en Sammy die omhoog kijkt
En toen zat ik dus met ‘een clou van niks x 2’. Want zowel het verhaal van de hypnotiseur, als het verhaal van Sammy die omhoog kijkt, was een typisch geval van ‘En toen, en toen?’, ‘Nou, toen niks.’
Om te beginnen het verhaal van de hypnotiseur. Ik belde mijn vriendinnetje.
‘En? En? Hoe was het? Je bent toch wel geweest?’
‘Ja, ik ben geweest en het was…uhm… nou… ja, apart.’
‘En heb je je inschrijvingsbewijs?’
‘Nee.’
‘O, da’s shit.’
‘Ja.’
Kijk, dat is een clou van niks. Een open einde, een verhaal dat je laat zitten met een leeg McDonalds-gevoel, zoals bij films als Halloween 7.
Bij Sammy was het van hetzelfde laken een pak. Resumé: lieve, stekeblinde Sammy, een kater van twintig, gaat plots op trot in Amsterdam. Niemand weet of hij ooit nog zal terugkeren. Een spannend gegeven, zo’n oude, terugdeinzende kater tusssen auto’s, uitlaatgassen, belletjes van de tram en grote Duitse herders. Maar van Sammy’s belevenissen op straat weten we nagenoeg niets. We weten alleen dat hij na acht dagen naar het asiel is gebracht, waar mijn ouders hem helemaal verzwakt aantroffen.
Het is heus wel een mooi verhaal hoor, dat van Sammy. Een kat met een onwaarschijnlijke leeftijd trotseert zonder blindenstok tal van obstakels en keert na een week heelhuids terug. Maar als clou is het niks. Het is een clou als in Danielle Steel’s Real Story’s, of als in de ergste films van Meryl Streep.
En toen zat ik dus met twee clou’s van niks. Het spijt me.
Maar is er dan niets meer te vertellen over die hypnotiseur dan dat het apart was? Zitten daar geen smeuige details? Anything?!?
de inhoudelijke kwaliteit van de clou’s is niet belangrijk, als ze maar goed geschreven zijn. kom, kom, u kan het.
Dat ze het kan, toont ze nu juist door deze twee verhaaltjes, die niets met elkaar te maken hebben, tenzij dat ze beide een soort ergerlijke jeuk in der autrices achterhoofd veroorzaken omdat niet-affe verhaaltjes haar ongemakkelijk doen voelen, een heel klein stukje gefaald, zeg maar, schijnbaar logischerwijs tot één stukje te knutselen.
Zoiets.
Ohja, verrek, Sammie. Ik was hem helemaal vergeten.
Zo gaat dat hè, met vervolgverhalen. Ik kijk daarom ook pertinent geen soaps.
De ene clou kostte 70 euro, de andere clou kostte 120 euro. Je zou toch betere clou’s moeten kunnen krijgen voor dat geld ;-)
@ Susan: Jawel, een paar geinige details: die vrouw, de hypnotiseuse (is dat een woord?) had nog nooit professioneel zo’n kwijtraakvraag gekregen, maar ze deed zulke ‘waar-zijn-mijn-sleutels-sessies’ wel met vrienden. Dat vond ik een leuk idee: even bij een vriendin langsgaan om erachter te komen waar je de afstandsbediening hebt gelaten.
@ Ivo Victoria: Je hebt natuurlijk gelijk. Ik ben een lui varken.
@ Joost: Ook jij hebt gelijk. Want zo ging het. Niettemin had ik met wat bloed, zweet en tranen mijzelf kunnen dwingen gewoon zo mooi te schrijven dat niemand door zou hebben dat we hier met een kutclou te maken hebben.
@ Zus: Misschien had ik dat als clou moeten nemen. Money-makes-the-world-go-round.