Wat te doen in geval van groot verlies
‘Maar de garagehouder’, zegt ze, ‘had mij dus verzekerd dat ik dat inschrijvingsbewijs nóóit kwijt mocht raken, want dan zou mijn auto niéts meer waard zijn. En dan zou ik nooit meer kunnen bewijzen dat het míjn auto is…’
‘Aha’, zeg ik, en ik voel ‘m op mijn klompen aankomen, ‘en nu ben je het…’
‘…kwijt, ja!’ In haar stem hoor ik een mengeling van hilariteit en machteloosheid.
‘Oei’, zeg ik en ik begin zonder tijdverlies de reeks met de kun-je-je nog-herinneren-waar-vragen.
‘Kun je je nog herinneren wanneer je het voor het laatst hebt gezien’, vraag ik.
‘Ja, uhm, nou, uhm, nee dus. Ik weet dat ik het goed wilde verbergen, voordat we op vakantie gingen. En dat ik het onder de vloer van mijn klerenkast wilde verstoppen, maar dat ik bang was dat ik me dat niet meer zou herinneren. En dan stopt mijn herinnering.’
‘Dus je weet niet wat je er daarna mee gedaan hebt?’, vraag ik nog maar even voor de zekerheid.
‘Nee, daarna is het helemaal blanco.’ Ze zucht.
Ik weet even niet meer wat ik moet zeggen en denk na over mensen wier huis afbrandt, mensen die waterschade hebben, mensen met inbrekers over de vloer.
‘Maar er moet toch een mogelijkheid zijn om een duplicaat van dat papiertje te krijgen’, begin ik.
‘Nou’, zegt ze, ‘ik heb nog één optie.’
‘En dat is?’, vraag ik.
‘Morgen heb ik een afspraak met een hypnotiseur.’
Volgens mij kan je bij een garage van het merk van je auto een duplicaat aanvragen. Kost wel een aardige duit. Enneuh…loop jij nu nog steeds op klompen? Je woont toch al een tijdje in België?
Houd die hypnotiseur in de gaten! (heeft hij al een auto?)
Spahhhnneeend! ;-) hihi
Blond zeker? hahaha.
“Onder de vloer van mijn klerenkast”, hoe verzint ze het.
“Weet je waar je hem voor het laatst hebt gezien?”…?
Zou gek zijn als ze nu ineens ‘ja’ zou zeggen.
Naar een therapeut om je eigen (!) auto terug te krijgen… Ik denk dan: ‘gat in de markt’ :)