Synesthesie is een gelig woord
Er zijn dingen waarvan ik vroeger dacht dat iedereen ze kon. Bijvoorbeeld een gootje in je tong maken, je knieschijf naast je been duwen en cijfers in kleur zien. En omdat ik geen enkele reden had om aan te nemen dat anderen dat niet hadden, kwam het niet bij me op om het te vragen. Van het gootje in je tong leerde ik bij biologie dat het genetisch bepaald is, en dat er dus mensen zijn die dat pertinent niet kunnen. Mijn knieschijf naast mijn been duwen, bleek iets waardoor ik maanden in het gips belandde, dus dat was ook niet alledaags. Maar die cijfers in kleur: niemand die mij ooit vertelde dat slechts een deel van de mensheid dat heeft.
Het was een jaar of tien geleden dat ik het woord synesthesie voor het eerst hoorde (klik op de link voor uitleg). Waar of hoe ik ermee in aanraking kwam, weet ik niet meer, maar wat ik me wel herinner, is dat mijn mond openviel van verbazing. Omdat ik vroeger een nogal filosofisch aangelegde kleuter was, verkeerde ik in de veronderstelling dat ik al die ‘zie jij wat ik zie?’-
probleemstellingen wel zo’n beetje had geslecht. Ik was er na lang nadenken achtergekomen dat ik nooit kon weten of een ander de kleur blauw net zo zag als ik en dat beleving van ruimte en afstand danig konden verschillen. Maar geen haar op mijn hoofd die ooit in twijfel trok dat cijfers, klanken, ervaringen, woorden en begrippen een kleur hadden. Ik geloof dat ik me wel ooit heb afgevraagd of het dezelfde kleur was. Zo van: is Portugal voor jou ook oranje met wit? Maar dat zulke dingen per definitie in kleur aan je geestesoog verschijnen, dat was evident.
Eenmaal gewend aan het idee dat ik bij een minderheid hoorde, liet ik het varen. Als ik iets over synesthesie of synestheten tegenkom, denk ik natuurlijk nog wel ‘hee!’, maar verder blijft het een eigenschap als alle anderen. Zoals je ook niet elke dag beseft dat je rechtop staat. – sommige dingen horen nou eenmaal bij ‘de mens’. Dat de klank van de lage G bruin was, bleef een gegeven waarover ik niet nadacht.
Maar soms bots ik op tinternet op een testje om te bepalen of ik synestheet ben en dan besef ik weer dat er talloze mensen zijn voor wie een woord of een klank niet in vorm of kleur voorbij komen. En eigenlijk vind ik dat onbegrijpelijk. Zó onbegrijpelijk dat ik er, als ik er écht diep over nadenk, gek van word. Want als ‘jullie’ een woord niet in kleur zien, wat zien jullie dan wél? En als je niks ziet, wat ‘is’ een woord of een klank dan voor jou? Kennelijk geen ruimtelijke ervaring, maar – in hemelsnaam! -wat dan wél? Ik raak in paniek van al te grote abstracties.
(Omdat ik nu ik erover nadenk al hartkloppingen krijg, buig ik even af naar een ander aspect van mijn late, nog nauwelijks doorgedrongen besef dat niet alle mensen overal een kleur aan geven.)
Dát alles voor mij een kleur heeft (dagen, maanden, jaren, namen en seizoenen) wist ik al, maar ik had tot vorige week geen flauw benul of ik ook consequent was in die kleuren. Ik doe graag mee aan wetenschappelijke onderzoekjes over synesthesie (zie ook het stukje dat ik in 2006 schreef, Het cijfer 4 is appelgroen). Maar meestal zijn die testjes zo ingesteld dat je de vragen (die je binnen korte tijd zo impulsief mogelijk moet beantwoorden) maar één keer krijgt. Dus de vraag ‘welke kleur heeft het cijfer 2’ kreeg je zelden twee keer, zo kon ik er dus nooit achterkomen of elk woord elke keer dezelfde kleur heeft. En die enkele keer dat ik de vragen wel meer dan eens moest beantwoorden, kreeg ik mijn eigen antwoorden niet terug te zien. Soms stond eronder dat ik synestheet was, maar wat ik precies had ingevuld en hoe consequent ik daarin was geweest: geen idee.
Tot ik vorige week een test van een uur (!) deed. Ik kreeg honderd vragen in hoog tempo voorgeschoteld. Ik moest kleuren en vormen van klanken, noten, akkoorden, woorden, cijfers en tijdseenheden aangeven en voor het eerst kreeg ik alle woorden en klanken meer dan eens te zien. Toen ik na afloop een totaaloverzicht van mijn antwoorden onder ogen kreeg, zag ik voor het eerst hoe ongelooflijk consequent ik daarin ben. Okee, okee, bij de noten en akkoorden lijkt het nergens op, maar ik weet hoe dat komt. Niet de noot bepaalt de kleur maar de afstand tussen een noot en de volgende noot die ik hoor, bepaalt welke kleur ik zie. En aangezien de noten drie keer in een andere volgorde langskwamen, viel er ook niet te verwachten dat daar een lijn in zat.
Mijn verbazing over de consequentheid van mijn antwoorden valt nog het best te vergelijken met de verbazing die je hebt als je in een computeranimatie ziet hoe een mens zijn nek rechthoudt. De verbazing wordt dan niet veroorzaakt door het feit dát je je spieren aanspant, maar het feit dat het er zoveel zijn en dat die spieren relatief veel moeite moeten doen. Kortom: ik ben verbaasd over het hoe.
En weet je wat ik nu heel erg hoop? Dat er meer eigenschappen zijn waarvan ik dénk dat iedereen ze heeft, maar die mij op een dag brengen tot malle testjes die mij laten zien ‘hoe’ ik dat doe. En dat ik dan weer zo verbaasd zal zijn over iets dat tot dan toe zó vanzelfsprekend was.
Lees ook Synesthesie is een gelig woord (2)
Die opmerking over die knieschijf zorgde ervoor dat ik je stukje twee keer moest lezen voordat het echt tot me doordrong waar het nou eigenlijk over ging. Dat lijkt me heel eng, dat met die knieschijf.
Maar goed, daar is dus een naam voor, voor dat kleurengedoetje. Ik heb dat namelijk ook al jaren en ik heb me als kind wel eens afgevraagd of ik de enige was die zoiets had, maar later heb ik er nooit meer zo over nagedacht. Sporadisch komt het nog eens opzetten, meestal wanneer de componist Olivier Messiaen te sprake komt, die heeft ooit een hele theorie bedacht over kleuren en muziek. (Lees ik trouwens net op het net dat ie ook een synesthesiegeval is, zo kom je nog eens iets te weten op een doorsnee woensdagmiddag…)
Een wonderlijk verschijnsel. Ik wil wel antwoord geven op de vraag wat ‘wij’ dan zien, wij de niet-synestheten. Ik heb het namelijk niet. Ik zie geen kleur bij een woord, seizoen of dag van de week, cijfers of noten, maar wel iets anders. Ik ‘zie’ een gevoel en een plek in een bepaald systeem, en dan systeem anders dan in chronologie of jaar-, of urentelling. Het is moeilijk uit te leggen. Alsof het woord of de dag van de week in een bepaald deel van mijn hoofd gelokaliseerd is. En je hem daar ook ziet zitten. Er zit dus geen kleur aan maar het zit in een soort netwerk. Maar het is eigenlijk niet uit te leggen dus. Ik denk dat ik nog makkelijker kan vertellen hoe kaas voor mij smaakt.
Goh wat interessant. Ik wist wel dat het bestond en herkende een gedeelte van de wiki. Wat ik alleen zo raar vind, is dat de kleur van het woord niets te maken heeft met de associatie met het woord zelf. Zodat poep dus voor jou roze kan zijn. Of niet?
Maar nu komt het, want ben je behalve een synesthisist ook een beelddenker? Dit komt namelijk vaak voor met synesthise en wijkt ook af van het normale. Dan heb je weer stof voor een boeiend logje.
Ik heb nog eens zitten denken. In mijn vorige reactie had ik het over ‘wij, de niet-synestheten’. Maar hoe ik het zie, hoeft natuurlijk niet iedereen het te zien. Sterker nog: misschien ziet iedereen het wel anders, woorden, cijfers, dagen, tonen. En is nu net de synesthesie gediagnosticeerd. Dat kan natuurlijk ook nog. Het houdt me bezig. Dus.
Als niet-synestheet zag ik zo’n beetje alle kleuren van de regenboog na deze uitvoerige bombarie betreffende de synesthesie en haar gevolgen.
Ik had er inderdaad al eens over gelezen bij je en ken nu toevallig ook iemand die kleur ziet bij woorden etc… heel apart en eigenlijk past dat woord, apart, ook wel bij je.
Positief uiteraard ;-)
Ik heb ook even die test gedaan en kom er dus achter dat ik het niet echt bij specifieke letters heb (cijfers wel), maar meer bij woorden. Op de dagen van de week en de maanden doe ik het dus goed, synesthisisterwijs. :-)
Idd toevallig zeg, leuk! Ik ben er een, het heeft een naam zelfs! Ik ben een synestheet! Joehoe!
De twee is geel.
Vind ik. ( :
Ik ga de test zeker doen.
Jeee, ik heb met verbazing gelezen. Ik vind het heel apart. Toen ik las: “Niet de noot bepaalt de kleur maar de afstand tussen een noot en de volgende noot die ik hoor, bepaalt welke kleur ik zie”, vond ik het zelfs een beetje scary.
Ik heb het wel met een jaar. Dat is in mijn geestesoog een ovaal en ik sta als het ware aan de zijlijn. En welke tijd van het jaar het is, bepaalt waar ik sta en daar is het lichter dan bij de andere maanden… Maar het is wel in zwart-grijs-wit. En bij het nieuwe jaar is een soort streepje als grens.
Val ik nu ook in een bepaalde maffe categorie??
Ik heb het niet met alles, maar zeker wel bij een heleboel dingen. Dagen zie ik voor me volgens een vast patroon met kleuren bijvoorbeeld. En ik trok als kleuter ook dingen in twijfel, zoals waarom 1=1 2 heette en niet 5- daar zat voor mij eenvoudigweg geen logica in. maar dat heet dan weer dyscalculie volgens mij ;)
Het leuke van synesthesie is dat vele ‘grote namen’ het hadden. Toon Hernams, bijvoorbeeld, die zei dan tegen zijn gitarist: ‘speel een beetje meer bruin’, en kon zelf geen noten lezen. Synesthesie is hoog gecorreleerd met creativiteit… Volgens mij heb je gewoon een hele leuke eigenschap, en moeten wij allemaal jaloers zijn. Want ik zie letters alleen maar zwart, en alleen de volgorde van woorden kan bepalen of ze anders op mij overkomen.
Leuke dingen zijn dat.
Over kleuren hoor je dat erg vaak, hier in huis zijn de kibbelpartijen over of donderdag nou blauw of bruin is niet van de lucht. Maar het zou me niet verbazen als veel hiervan cultuur en taalbepaald is, als het voor een belangrijk deel op associaties berust. Ik merk bijvoorbeeld dat lichte kleuren en woorden met een lichte klank (e of i) wel erg vaak gekoppeld zijn maar er is ook vaak overeenkomst tussen klank van het woord en kleurnaam.
Raadselachtiger vind ik de koppeling tussen bijvoorbeeld geur of smaak en muziek. Daar kan ik me echt niks bij voorstellen.
Maar dat ik de enige ben die de getallen tot ver in de honderdduizenden voor zich ziet als een aaneen geschakelde reeks in grootte toenemende op de kop staande vijven, daar ben ik ook pas erg laat achter gekomen.
in aanvulling op wat Rose zegt:
Liszt, Rimbaud, Baudelaire, Nabokov, Kandinsky,…
(ben ‘De geheugenkunstenaars’ van Jeffrey Moore aan het lezen :))
Oh ik wist niet dat dat zo heette. En dat het eigenlijk bestond. Ik zie letters als ik ze me voorstel, ook altijd in kleuren. Zo is de A altijd geel en de D altijd groen enz. Maar als ik dat testje doe, dan zie ik geen kleuren. Dus het is meer iets wat ik me verbeeld, dan dat ik het echt zie zeg maar.
Ik heb er vaak discussies over gevoerd. Als mensen aan me vroegen hoe ik me voelde bij een bepaald woord, gebeurtenis, gedachte of voorwerp dan was het eerste wat ik noemde een bepaalde kleur.
Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik één van de weinigen was (ik kende er op dat moment niet meer mensen die dat ook hadden) en begon het als een speciaal ‘iets’ van mezelf te zien. Ik heb nooit geweten dat het een naam had, maar dankzij jou…!
Ooit ben ik een weblog begonnen (jaaaaaaaaren geleden) waarin ik elk stukje tekst dat ik schreef een andere kleur gaf. Daaraan kon ik precies zien wat voor dat het was geweest en met welk gevoel ik het had geschreven.
Synesthesie, het voegt iets extra’s toe aan je leven vind ik.
Mooi, he?
Het past wel een beetje bij ons gesprekje van onlangs. Het verbaast me niets dat jij dit hebt en het verbaast me ook niet dat ik dit niet heb. Ik ben jaloers op zulke eigenschappen en hoop stiekem dat jullie bekende en minder bekende mensen met bijzondere voel- en zie-eigenschappen mij meer laten zien/voelen/ruiken/horen, juist omdat ik het niet goed of fijn genoeg kan, maar wel graag wil (leren) proeven.
Bij mij duurde het heel lang om te ontdekken dat niet iedereen in beelden denkt. Dat snap ik dus niet: hoe je in woorden kunt denken.
Poehee, als het echt zo is dat maar heel weinig mensen dit hebben, dan heb je er eigenlijk wel al best veel in je lezerspubliek, of niet? Ik had er werkelijk nog nooit van gehoord, en kan me er ook heel weinig bij voorstellen. Vind het echt een maf idee, wel heel fascinerend trouwens. Hoe verschijnen die kleuren dan? Als je bijvoorbeeld aan het cijfer ‘4’ denkt, verschijnt er dan een soort van appelgroen scherm voor je geestesoog, of denk je alleen maar aan de kleur appelgroen? Maw: is het iets visueels of meer iets cognitiefs?
Wat ik me dan ook afvraag: krijg je die kleuren alleen als je echt aan een woord denkt of komen ze permanent in al je gedachtenstromen voorbij? Als je dan bijvoorbeeld een soort van interne monoloog hebt van elkaar in hoog tempo opvolgende gedachten en zinnen, zie je daarbij dan ook woord voor woord een soort van kleuren-lichtshow voorbij komen? Hebben voorzetsels enzo ook een kleur? Loopt het kleuren zien synchroon aan het denken of volgt het erop?
Ik geloof dat ik me er echt helemaal niets bij voor kan stellen…
Wat een grappige discussie is me dit! Ik had er nog nooit over gehoord!
Ik kan me wel helemaal terugvinden in het ‘ovale jaar’ van Soes. Maar echt he-le-maal!
Ik wil ook synesthesie!
Ja dat blijft interessant, die synesthesie. Ik heb het ook. Met een zekere flexibiliteit: in mijn vroege jeugd was de woensdag geel (’s middags vrij op de lagere school’) totdat ik naar de middelbare school ging. Toen werd-ie blauw. In het eindexamenjaar had ik de laatste twee uur op woensdag vrij en toen werd-ie groen.
Dat is-ie nog steeds. Heeft misschien ook met het woord groen te maken dat lijkt op woen(sdag).
Na de volgende passage was ik best wel in de war:
Want als ‘jullie’ een woord niet in kleur zien, wat zien jullie dan wél? En als je niks ziet, wat ‘is’ een woord of een klank dan voor jou? Kennelijk geen ruimtelijke ervaring, maar – in hemelsnaam! -wat dan wél?
Hoe kan een woord nou een ruimtelijke ervaring zijn, en zie je die kleuren dan contstant? Als je een gesprek voert zie je dan bij elk woord dat je zegt de kleur langskomen? Of de klank?
Voor mij werkt het heel anders.
Ik zie namelijk helemaal geen woorden. Een woord op zich heeft voor mij geen kleur, klank of gevoel. Het heeft enkel een betekenis. Een woord is dus alleen een communicatiemiddel. (Het is handig om te weten dat melk, melk heet als je erom moet vragen)
Met klanken is het hetzelfde, ik hoor nauwelijks klanken, ik hoor de muziek. Net zoals ik geen woorden hoor maar taal.
Omdat dat zo’n andere manier van denken is snap ik net weinig van wat jij ziet, dan dat jij snapt hoe het voor mij is. Denk ik.
Het blijft moeilijk uitleggen.
Ook al non-synestheet helaas… ook ik zie/ruik/hoor niets bij woorden letters of cijfers; ik breng ze slechts in verband met de reeks waar ze deel van uitmaken, of met de “omliggende” woorden als element in een betekenisstructuur. Allemaal heel saai en rationeel. Abstract, ja.
Het enige waar ik wel iets dergelijks mee ervaar, is net zoals twee anderen hiero, met het Jaar! Voor mij is een jaar alleen niet ovaal, maar ei-vormig. Het staat rechtop en één punt op de rand van deze eivormigheid verbeeldt het heden binnen een jaar. Momenteel iets rechts aan de onderkant, het afgeplatte gedeelte… we zijn onderweg, naar de top van het ei waar de zomer zal zijn, vervolgens weer bergafwaarts naar de herfst.
@ Iskander: hehe, heerlijk gemakkelijk toch? Ik vrees dat ik aansluit bij jouw beleving. Soms haat ik het, soms vind ik het heerlijk simpel.
mja altijd gek als iets vanzelfsprekends iets verbazingwekkends wordt. ik heb hetzelfde proces als jij doorlopen, maar dan met mijn charisma.
zezunja, als je zo fascinerend vertelt over je synaesthetische ervaringen, voel ik me behoorlijk blind. letterlijk als iemand die blind is geboren en tegen wie iemand vertelt over al het visueel moois dat de wereld te bieden heeft.
het meest jalours ben ik op je gave om de afstand tussen tonen te zien. potverdorie ik moet het telkens uitrekenen of maar stom gissen wat de afstand is.
synaesthetically challenged, dat ben ik dan.
Ik ben geen synestheet. Maar ik denk wel vaak in beelden en associaties. Zo zie ik de toekomst altijd als een ruimte met zuilen (geen idee waarom) die dan weer vol en dan weer leeg is. Als de ruimte vol is, heb ik veel plannen en (logisch) bij een lege ruimte heb ik niks. Is de ruimte donker, dan zie ik er tegenop en is de ruimte licht, dan kijk ik er naar uit.
Verder associeer ik de laatste tijd het dwangmatig een spelletje spelen als het tikken op plastic en voelt dat ook echt zo in mijn hoofd.
Nou, poeh, ben ik nog steeds niks… Behalve raar dan.
Hey, at random op je blog terechtgeraakt en ik vind dat je geweldig inspirerende dingen opschrijft. Dit tekstje alleen heeft me enorm veel inspiratie gegeven voor een opkomende blogpost waarin ik aan jou zal refereren! Kheb hier drie post-its volgeschreven met gedachtekronkels door jouw tekst enigzins ingegeven. En ik ben denk ik ook een synestheet! Woord en taal zijn zo’n vreemde dingen!
Onvoorstelbaar hoeveel reacties hierop gekomen zijn! Ik ga op jullie vragen en antwoorden in in een nieuw logje. Het is te veel voor even een reactie. Bedankt!
@ Julie: Wees welkom! En dank je wel voor het compliment.
wat ik dan weer wil weten: hoe is dat dan als je bijvoorbeeld Yuri’s reactie leest, want wat als hij de letters de verkeerde kleur heeft gegeven – is dat dan heel irritant?
even geen tijd om alle links en reacties van je ztukje te lezen,maar wou even zeggen dat ik dit ook heb.
Twee is geel en ook wit. Ik vind ook mensen bepaalde getallen. Hangt soms samen met hun geboortedatum, want die memoriseer ik ook nog eens ziekelijk, maar soms ook niet.
En vrienden hebben ook een kleur.
Twee is trouwens ook een vriendelijk getal. Rustig.
Zes weer wat minder.
Pff. Ik hou er mee op. Ga straks es naar dat testje kijken.
@ Zezunja: Kwam toevallig in dit stukje op je log terecht.
Ik zie cijfers en letters in kleur, weer andere kleurenassociaties dan jij. Verder hebben dagen en maanden een kleur.
@mensen zonder Synesthesie:
Voor wie zich wil voorstellen hoe het werkt met cijfers en letters: kijk naar een tekst – in zwarte letters – op papier en stel je voor dat alle letters in een kleur zijn gedrukt. “tekst” is dan (voor mij): lichtblauwe t, zwarte e, donkerblauwe k, donkergrijze s, lichtblauwe t.
Sommige letters zijn zo dominant dat ze het hele woord overschreeuwen.
Het heeft allerlei voor- en nadelen. Zo zie ik bijvoorbeeld geen verschil tussen 27 en 72, aangezien de kleuren van de cijfers dicht tegen elkaar aanzitten (zacht oranje bruin en okerbruin), dit getal is meer een vlek. Aan de andere kant kan ik makkelijk een naam uit mijn geheugen opdiepen omdat ik gewoon zoek naar de kleur waar het mee begint.
Sinds tien jaar weet ik dat niet iedereen het heeft en kan ik er mee omgaan. Ik heb geleerd om de knop aan en uit te zetten; dwz: ik dwing mezelf om getallen in zwart te lezen.
En ja, ik ben inderdaad ook een beelddenker.
wat komt me dit bekend voor allemaal! ik zie letters in verschillende kleuren dus als ik een woord heb is het woord niet in zn geheel een kleur maar elke letter heeft zijn eigen kleur.. ook cijfers hebben kleuren, 8 is heel zwart bijvoorbeeld en ziet er heel streng uit. voor de rest is t zo dat als ik aan morgen denk ik een ruimtelijk beeld voor me krijg. dat is bij alle tijdseenheden zo. en als ik aan 2020 denk, zie ik een lange slinger met allemaal bochten en ergens daartussen staat dan 2020. Jajaa(A) ik vind t wel grappig dat ik t heb, ben ook heel benieuwd hoe mensen dat voor zich zien als ze aan ‘over een maand’ denken!
Ik weet al heel lang dat ik dagen, cijfers en letters in kleuren zie en heb er al verschillende coversaties met mensen overgehad. Daardoor wist ik ook dat niet iedereen het heeft, maar ik wist tot op een week geleden alleen niet dat het ook een naam heeft. Ik heb net van een andere synestesist het alfabet in kleuren gezien. Mijn alfabeth ziet er qua kleur heel anders uit. Over beelddenken vraag ik me echt af wat anderen mensen dan bijvoorbeeld zien bij het woord ‘boom’. Ik zie een volle mooie grote kastanjeboom voor me.
Als ik iemand naam onthouden wil zie ik de eerste letter voor me, een kleur dan komt na een zoektocht in mijn hersenen vanzelf de naam boven. Als het goed is dan. De naam Amber en Dagmar hebben ongeveer de zelfde kleur. Vandaar dat ik me dus in sommige namen erg kan vergissen.
Ook ik kwam per toeval erachter dat ik synesthesie had. Letters, cijfers, dagen, maanden, seizoenen, namen, woorden; de hele mikmak (geel met groen ^^) Bij mij wordt de kleur van een woord hoofdzakelijk bepaald door de eerste letter, maar primaire kleuren en fellere kleuren als oranje en roze springen er vaak uit, waardoor woorden vaak ‘overlopen’ van de ene in de andere kleur als ik eraan denk… Bij muziek heb ik nog niet bewust een kleur voor elke klank, al hebben de noten al vanzelfsprekend de kleur van de letter die daarbij hoort… Als ik muziek hoor zie ik vaak wel een kleur, maar ook dit is niet zo consequent en bij muziek met tekst bepaald de tekst vaak de kleur *_* Als ik me trouwens iets probeer de herinneren, betrap ik mezelf erop dat ik in veel gevallen de kleur wel weet (bijv donkergeel met een beetje donkergroen), maar ik kan me het woord (Marknesse) niet herinneren. Nog erger is het als ik zelfs de kleur niet kan bepalen, dan raak ik helemaal gefrustreerd ^^
Ik ben vandaag 48 geworden 4 is voor mij donkerrood en acht is bruin. Ik heb ook altijd gedacht, dat iedereen dat heeft. Ik heb kleurassociatie bij cijfers en bij dagen, maanden en als i er oer na denk ook bij namen. Klinkt stom maar ik heb wel eens bij salarisverhogingen gehad, dat ik mijn oude salaris ”mooier” vond dan mijn nieuwe terwijl het nieuwe meer was. Raar is dat en het gaat dan tegen elke economische wet in. Ik ben benieuwd hoe dit onbewust je besluitvorming beinvloedt en de keuzes, die je in het leven maakt. Zal best een factor zijn maar het is heel fascinerend.
Gefeliciteerd Noppie. En ik kan me heel veel voorstellen bij een lelijker salaris – ook al is het hoger. Zo heb je ook lelijkere leeftijden, lelijkere prijzen en lelijkere tijdstippen.
Ik ga liever iets leuks doen om 12:00 of 14:00 uur dan om 13:00 uur. Omdat de drie een minder vrolijke kleur heeft.
Eindelijk iemand die me me eens is dat het getal drie een lelijk getal is. Ik vindt het zelfs een erg deprimerend getal. Ik dacht altijd dat dit kwam omdat rond drie uur s’middags het zonlicht een kleur geeft waar ik zo mismoedig van wordt.Zoals ik juist wel van het licht van voor 11:00u houdt.Rond 15:00u (3uur) s’middags wil ik dus, op een mooie zomerdag niet naar buiten! Maar het getal drie heeft ook een associatie met muffe oude wijven.
gewoon lelijk dus!
leuk trouwens om de diverse reacties te lezen. Ik googlede toevallig voorbij omdat ik via het onderwerp beelddenken iets aan de leermoeilijkheden van mijn kinderen probeer te begrijpen.En nu snap ik ook gelijk waarom wij allen zo motorisch gestoord zijn, haha!
Leuk stuk en heel herkenbaar. Het cijfer 4 is voor mij ook groen, alleen dan wel donkergroen :)
Groet,
Twan
Leuk stuk! Ook ik herken een heleboel. Alleen weet ik nog wel hoe ik erachter kwam, dat dit geen standaard is….
in de zomervakantie voordat ik naar de eerste ging had ik het met mijn vader over het verschil tussen Natuurkunde en Scheikunde.
Voor de grap zei ik toen; ‘Scheikunde in blauw en Natuurkunde is groen’
hier reageerde mijn vader heel verbaasd op. Hij had toevallig redelijk recent een stuk gelezen over Synesthesie en we zochten snel allemaal informatie op.
Ik weet nog goed hoe verbaasd ik was dat niet iedereen dat heeft, en ik kan me nog steeds niet voorstellen hoe je dat nou niet kan hebben.
Ik heb kleurassociatie. Voor mij is 4 ook groen! Ik heb op internet een schema gevonden waarin verwerkt stond wat voor de meeste kleurassociatioren (als je dat zo zegt:P) welke kleur was. ik zag veel overeenkomsten met mijn eigen ideeen. 3 is rood, 4 is groen, 5 is blauw, 6 is geel, 7 is bruin en 8 is zwart. Toen ik het erover had met kennissen en vrienden, vond ik nog iemand met kleurassociatie. Met haar heb ik nu soms eindeloze gesprekken over bijvoorbeeld het getal 5. bij haar is het bruin en bij mij blauw. hierover kunnen we eindeloos praten.
mijn kleurassociatie heeft mij veel geholpen op de school. met Frans waren vrouwelijke woorden bijvoorbeeld heel vaak rood, mannelijke woorden donkerblauw, en onzijdige woorden groen. Dit kan natuurlijk toeval zijn geweest, maar het heeft mij in ieder geval veel geholpen.
Ook over hoe consequent ik was, was ik erg verbaasd. Mijn vader en broer hebben een keer een lijstje gemaakt van allemaal dingen en de kleuren hiervan. een paar maanden later vroegen zij nog wat dingen en alles was precies dezelfde kleur.
Er zijn ook dingen veranderd van kleur, een voorbeeld is de naam Mike, die eerst altijd dezelfde kleur was als mijn naam, Mathijs en Wesley. Nadat ik een Mike ontmoette werd Mike ineens bruin, hoewel hij eerst altijd gelig is geweest.
is er bij jullie wel eens iets veranderd?
Groet,
Thomas
Hoi allemaal,
Voor een onderzoek naar synesthesie aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam ben ik op zoek naar Grapheme-color synestheten (je dient dus cijfers en/of letters in kleur te zien). Je zult tijdens dit onderzoek gescand worden in een fMRI scanner, terwijl je allerlei taken uitvoert. Er zal onder meer een stroop-achtige taak worden gepresenteerd. Die stroop taak houdt in dat je als je bijvoorbeeld de letter “T” in het rood ziet, ik die ga presenteren in rood, of een andere kleur. De taak aan jou als proefpersoon is het benoemen van de kleur van de letter, en dus niet de kleur die je ziet d.m.v. je synesthesie.
Voor de deelnemers is er een reiskostenvergoeding én een vergoeding van 25 euro beschikbaar. Het onderzoek zal naar verwachting ongeveer 1 uur duren. De eerste scans zullen beginnen in september, maar zullen druppelsgewijs plaatsvinden, dus er zullen ook nog scans in bijvoorbeeld december plaatsvinden.
Dus:
-> Ben je “grapheme-color” synestheet en zie je (enkele) cijfers en/of letters in kleur?
-> Vind je het leuk mee te werken aan een onderzoek naar synesthesie ? (En een plaatje van je hersenen zien?)
-> Wil je hiervoor naar Rotterdam komen?
-> Wil je op een leuke manier ook nog een leuk bedrag ontvangen?
Stuur dan een mailtje naar mij! Vermeld aub als onderwerp “Synesthesie”.
Mailadres: hugoaben@gmail.com
Ik zou jullie hulp enorm op prijs stellen!
Alvast bedankt,
Hugo Aben
Ik kwam er ook pas een paar jaar geleden achter dat niet iedereen kleuren ziet bij cijfers en de dagen van de week. Erg verrassend als je al 50 bent! Maar je praat er eigenlijk nooit over. Pas sinds kort ben ik er iets over gaan lezen op internet. Zo als ik in een vorige reactie las, heb ik ook een soort tijdbeeld van week, maand en jaar. De maand zie ik als een soort trappetje; van 1 naar beneden tot 31. Het gehele jaar zie ik voor me als een ellipsvorm waar de trappetjes van de maanden ‘aanhangen’. Het midden bestaat uit een open ruimte. Ik schuif aan de zijlijn mee met de maanden, als de aarde om de zon. Als ik het zo voor me zie, zie ik nu de maand december recht tegenover me.Groet, Ina
Ik las net: “Okee, okee, bij de noten en akkoorden lijkt het nergens op, maar ik weet hoe dat komt. Niet de noot bepaalt de kleur maar de afstand tussen een noot en de volgende noot die ik hoor, bepaalt welke kleur ik zie. En aangezien de noten drie keer in een andere volgorde langskwamen, viel er ook niet te verwachten dat daar een lijn in zat.”
Ik vind het echt leuk dit te lezen. Ik ben bezig met mijn eigen weblog en heb een pagina over synesthesie aangemaakt. Ik zocht naar links. Ik ben zelf ook synestheet, maar hoor geen intervallen in kleur.
Ik vraag bij deze uw e-mail, daar ik voor een werk heb, waar u op zeker iets aan heeft. Het stuk is negen pagina’s lang en heet “bioklankwetmatig systeem”. Een soort filosofisch werk over het “zijn, ruiken, tellen, kijken etcetera. U zal er zeker wat aan hebben.