In het programma 3 op reis zat afgelopen zaterdag een item over Leuven.
Voor iedereen die wil weten waar ik woon: bekijk hier de uitzending online (scroll naar beneden voor linkje ‘bekijk deze uitzending’). Het item over Leuven begint na 10 minuten.
Let vooral goed op bij het stukje over het Groot Begijnhof. Dat is namelijk mijn buurman en ik loop vrijwel elke dag over hem heen als ik boodschappen doe.
Ik nam de poes op schoot, mompelde maar weer eens dat er gelukkig nog één poes was die van mij hield en besloot de handdoek in de ring te gooien. Als niemand mij in dienst wilde nemen, dan moest ik mijzelf maar in dienst nemen.
Wanneer ik sec de letters naast elkaar zie (het woordbeeld) zie ik een andere kleur dan wanneer ik het woord interpreteer.
Dat schrijf ik wel even op, dacht ik. Maar zo simpel is het niet. In die zes uur dat we niet wisten of we op een veilige slaapplek terecht zouden komen, gebeurde er elke minuut iets dat nu nog door mijn hoofd spookt. Soms voelt de film die aan me...
Het geluid zwalkt en de gitaar staat soms te hard, maar het is geen nummer om me voor te schamen.
Leuven lijkt ineens wel heel hip als er zo’n lekkere kerel met stropdas doorheen dabbert. Maar ik kreeg toch ergens trotse onderbuikgevoeletjes!
Je loopt over je buurman heen? Vindt-ie dat lekker of zo?