Kijk omhoog Sammy
Sammy is blind. Maar Sammy is dan ook al 20. Hij behoort zo’n beetje tot de onsterfelijken.
Sammy is de broer van Zoë en Zoë was mijn eerste eigen poes. Sammy woont bij mijn ouders. Wat er van Zoë is geworden weet niemand, want Zoë liep weg. Laten we hopen dat Zoë een huis vond en net als Sammy de herfst van haar leven tot op het bot heeft uitgebuit.
Want hoewel Sammy blind is, lijkt hij niet ongelukkig. Okee, okee, hij is te oud om zijn eigen nagels te scherpen, dus hij loopt als een hooggehakte travestiet te tikken op het parket. En zijn actieradius is wat kleiner geworden, want voor een blinde poes speelt het leven zich meer en meer af op de begane grond. Je neemt wat minder makkelijk een schuttinkje mee als je in het duister tast, zullen we maar zeggen. Maar verder is Sammy een gezapige kater, die met zijn rafelige oren – Sammy was een vechterbaas – kan terugkijken op een leven met kippen, kikkers en kroelende vingers in zijn vacht.
Sammy’s eerste schreden op het blindenpad waren hartverscheurend. Ooit een blinde poes gezien? Nee? Stel u voor wat er gebeurt in een wereld zonder wit- rode blindenstokken. Een wereld waarin de blinde zijn handen achter zijn rug gebonden krijgt. Een wereld waarin vooruit tasten onmogelijk is. Het is ‘boem of niet’, meer opties bestaan er niet. In die wereld leeft Sammy.
Gevolg is dat Sammy de hele dag botst en weer terugdeinst, botst en weer terugdeinst en botst en weer terugdeinst. Er komt geen einde aan.
In het begin sloeg ik telkens mijn handen voor mijn mond. Niets zieliger dan een poes die tegen een muur/deur/tafelpoot botst en daarna even niet meer verder durft, uit angst voor weer een muur/deur/tafelpoot.
Maar na een tijdje werd het grappig, want zelfs het mensonwaardige bestaan van een poes went namelijk. En Sammy roepen en dan gauw weglopen zodat hij in het verkeerde deel van de kamer tegen een muurtje botste, was toch wel een dijenkletser van jewelste.
En het moet gezegd: de conditionering van zo’n poes is ook niet mis. Niet lang nadat hij volledig blind was, wist hij de belangrijkste routes zonder brokken af te leggen. Het kattenvoer, het luikje en mijn moeders knieën kon Sammy nog steeds zonder veel problemen bereiken.
Maar daar ging het fout. Als je zonder ogen – met als enige hoop je conditionering – op de tast door het leven moet, dan is een verbouwing funest. En zo gebeurde het dat blinde Sammy, totaal gedesoriënteerd door het leeghalen der huiskamer, op trot ging door woelig Amsterdam. Luister en huiver: de avonturen van bejaarde Sammy in het Amsterdamse verkeer volgen spoedig in ‘Kijk omhoog Sammy 2’.
Ohowwww! Dat wil ik geloof ik helemaal niet lezen!
he gadsie, ik kom hier voorlopig even niet meer terug na al dat dierenleed.
(Kan je Pruts niet ontvoeren en een spuitje laten geven? dat arme beest wordt nooi meer gelukkig)
Ik vind je stukje ongelooflijk goed geschreven. Eerst dus dit compliment.
Maar wat een triestig verhaal tot nu toe. Ik hoop dat dit verhaal toch nog een beetje een happy end kent.
Gevolg is dat Sammy de hele dag botst en weer terugdeinst, botst en weer terugdeinst en botst en weer terugdeinst. Er komt geen einde aan.
Story of my life. ;-)
Oei, dat loopt niet goed af, vrees ik.
Wat maak je het spannend! Maar kan me niet voorstellen dat het niet goed afloopt. Dan had je ons niet laten wachten. Deel 2: Euhm, hij is niet meer!? Please, niet toch? Nee! Ik ga er vanuit dat het goed komt. Ben heel nieuwsgierig naar deel 2.
Ik weet inderdaad niet of ik het vervolg wqel wil lezen….Als ik zo thuis ben ga ik mijn een-oog kat gelijk even extra brokjes geven.
Sinds kort weet ik van dichtbij dat dit soort verhalen ook heel goed kunnen aflopen (vraag het Juna), maar voor de zekerheid doe ik straks toch even een extra schietgebedje.
Auw wat zielig! Ik zou Sammy meteen een dikke knuffel willen geven…Als hij nog leeft na zijn avontuur – that is.
Wij hadden ook zo’n blinde kat en die had ook nog epilepsie. We denken dat dat met elkaar te maken, had, dat ze blind werd doordat ze epilepsie had en steeds van de bank af kukelde (ook grappig, maar wel zielig). We waren altijd maar blij dat ze ook zo oud en sloom was. Op het laatst had ze ook nog last van haar heup (opgelopen toen ze klein was, maar op een bepaald moment kon de dierenfysiotherapeut in dat opzicht nog weinig voor haar doen), dus toen liep ze nog langzamer. Helaas werkten de epilepsie pillen op een gegeven moment ook niet meer en was ze aan haar einde. Maar toen was ze ook al 23 jaar. En ze had een mooi leven gehad.
Ik zie dat je graag stukjes schrijft. Wist je dat je met het schrijven van stukjes geld kan verdienen? Ik schrijf zelf ook regelmatig stukjes en publiceer deze op InfoNu. Dat is een Nederlandse site waar een leuke gemeenschap van mensen, met een actief forum, elkaar gevonden heeft en stukjes publiceert. Kom eens langs en kijk of het wat voor je is.
Nee, dat lees ik niet, Vrouwe Zezunja.
Dat durf ik niet lezen.
Een stille groet,
De Drs.
Kan je eventueel ook op http://www.infoyo.nl kijken. Daar kan je ook artikelen schrijven en zie je ook meteen wat je inkomsten zijn.