In de ideale wereld
We zaten met een jointje en een kopje thee de wereld te verbeteren. Inmiddels waren we er al uit dat een verlicht despoot en een reële ruilhandel de enige oplossing is, want met bloedige revoluties de armen een plek geven in de huidige maatschappij leek ons niet echt haalbaar. We hebben dus wereldwijde indoctrinatie door een leuk, goed, slim mens nodig. We wisten alleen nog niet wie van ons drieën dat moest zijn.
Toen we naar huis fietsten, stond er een verfomfaaide man op de brug bij het Tropenmuseum. Hij wees op een papiertje en vroeg of-ie could ask us something.
‘Yes’, zei ik en ik stapte af.
‘I am looking for a place to sleep, I’ve been to HVO, to the Stoelenproject, to the Salvation Army and I’ve been all the way to the Bijlmer, but it’s all full, or it costs eight euro’s, or I’m too old, or I’ve been there already three times this week… Where should I go?’
Als je net hebt bedacht hoe de ideale wereld er moet uitzien, is dit een heuse strikvraag. Mijn het-is-koud-en-ik-moet-over-vijf-uur-alweer-opstaan-instinct raakte verstrikt in mijn in-de-ideale-wereld-is-men-solidair-instinct.
En dan sla ik dus door. Want het eerste wat ik tegen hem zei, was dat ik zelf niet meer in Amsterdam woon, dus dat-ie niet bij mij kon logeren. En omdat-ie daar uiteraard helemaal niets aan had, was dat een volkomen overbodige opmerking en moest ik dus koortsachtig nadenken hoe ik hem alsnog mijn hulp kon bieden.
Ik had nog muntjes.
‘Don’t you have some coins for me?’, zei hij, al gedachtenlezend.
We leegden onze portemonnee en kwamen tot een euro of zes.
‘Thank you very much’, zei hij, waarna hij ons nog zo lang aan de praat hield dat mijn het-is-koud-en-ik-moet-over-vijf-uur-alweer-opstaan-instinct zo getergd raakte dat ik ineens botweg zei: ‘We gotta go.’
Nog geen honderd meter verder kwam een pafferig uitziende dertiger het fietspad oplopen met een mini-jerrycan in de hand. ‘Mag ik u iets vragen’, zei hij.
‘Je kunt ons alleen nog de weg vragen, want ik heb al mijn geld honderd meter eerder aan iemand anders gegeven’, zei ik.
Hij deed alsof hij zowat moest huilen en hij vertelde een verhaal over benzine, snelweg, kilometers lopen en nog wat van die klassiekers.
‘Maar luister’, zei ik, ‘wij hebben echt – helemaal – geen – geld – meer.’
Op zijn gezicht verscheen een vervaarlijke grimas, wat voor mij aanleiding was mijn in-de-ideale-wereld-is-men-solidair-instinct voorlopig uit te schakelen.
Terwijl we wegfietsten, voelde ik me schuldig. Tegelijkertijd wist ik niet of ik hem wel wat gegeven zou hebben als ik nog wel geld had gehad.
Een verlicht despoot zou dat geweten hebben.
In jou ideale wereld kan je gewoon beter niet met de fiets naar huis rijden :-)
Een aantal jaren geleden vertelde een vriend me dat hij in Leuven iemand geld gegeven had die aan de unief een gastcollege gevolgd of gegeven had ofzo (dat herinner ik me niet meer precies) en niet meer terug naar UK kon en een heel erg verhaal. Met twintig eur kon hij thuisgeraken en hij zou het beslist terugstorte. Een paar dagen later zie ik in Leuven twee meisjes die aandachtig aan het luisteren zijn naar een man die er helemaal uitzag zoals die vriend hem beschreven had. Ik ging even in de etalage gluren om stiekem mee te luisteren en hoorde identiek hetzelfde verhaal. Ik heb me niet kunnen inhouden en heb hem gevraagd of hij ook niet zou vergeten om het geld van mijn vriend terug te storten. (trouwens,nooit teruggekregen).
Stom zullen velen zeggen. Maar: mijn avontuurlijke zoon heeft ook al in Lissabon iemand om geld gevraagd omdat hij zijn kredietkaart alweer kwijt was en heeft dat effectief later teruggestort. Dus je kan het echt niet weten.
Wat ik dus doe, enkel en alleen om mijn geweten te sussen, als ik het geld kan missen, dan geef ik het gewoon, het kan ook uw lief of iemand anders zoon zijn, en ik geef liever tien eur dan een hele dag en gewetenswroeging te hebben.
En wanneer ik geen geld meer op zak heb, dan lig ik er ook de hele nacht van wakker.
ok, dus u bent ‘m niet. maar verder ben ik helemaal voor verlicht despotisme, al jaaaren!
ik moet aan een liedje denken dat wij vroeger bij de scouts zongen
de wereld is een toverbal
geen mens weet hoe het worden zal
maar één ding, dat weet iedereen
je kunt het niet alleen
nu nog verzinnen waarom ik dat hieronder schrijf…
Verfomfaaid. Ik dacht toch altijd dat het verfromfaaid was. Van “in elkaar frommelen” ofzo.
Grinnik. Ik vind mezelf nu wel grappig.
Ik voel me altijd zo in ’t zak gezet (zo zeggen wij hier in antwerpen – kan even niet meer op het mooie Nederlandse equivalent komen, te lang gewerkt vandaag of zo) door bedelaars. Daarom geef ik nooit geld, maar liever een (trein/tram/bus)kaartje of een koffiekoek of zoiets. Als ze dan dat treinkaartje weigeren, tja, dan klopt er ook niets van hun verhaal.
Instinct: het is een mooi iets :)
Tenzij je iemand’s drugs-/drankverslaving wilt spekken, zou ik het niet doen.
Als je echter wilt voorkomen dat iemand bruut beroofd wordt voor 6 euro of een ingeslagen autoruit en een auto zonder radio terugvindt, zou ik overwegen om het wel te doen.
Welk een dilemma.
Ik sluit me aan bij biezonder. Ik koop ook liever de Z dan dat ik een net niet genoeg geld voor een treinkaartje maar wel een halve liter heineken in mijn andere hand verhaal beloon met een paar euro.
Mooi weblog heb je!
Hier in het Zuiden van Europa leert U het verlichte despotisme snel af, tenzij U er een extra job wil bijnemen.
Was getekend
Wat een leuk stukje dit. Zo had ik ook eens geen geld bij me. Maar wel een tas met boodschappen. Gek genoeg had die man geen behoefte aan wat van mijn gezonde, maagvullende etenswaren. Later kwam ik er achter dat hij een junk was. Maar ja, dat hoort bij het wereldverbeteraarsschap, die naïviteit.
het geven van eten lijkt een goeie oplossing te zijn, maar er schort toch ook iets aan. Een bedelaar die op straat bedelt voor wat geld, en je geeft die een koffiekoek, of een broodje dat is mooi, maar het is ook heel erg paternalistisch. ‘ik zal eens bepalen wat goed voor jou is, wat jij nodig hebt’. En als je niet dankbaar bent, mag je oprotten. Zo deden mensen het honderd jaar geleden ook. Nu worden armen iets ge-emancipeerder behandeld: ze moeten zelf meer leren om om te gaan met geld, ze worden – met een mooi woord – geresponsabiliseerd. Ik heb ooit ruzie gemaakt met een antwerpse junk-bedelaar. Ik kocht er een broodje gezond en een kffiekoek voor. En die werd kwaad: hij wilde dat ongezond voedsel niet, die fastfood. En had hij eigenlijk geen gelijk?
@Ysabje,
U zei junk-bedelaar. Dus mogen we gerust veronderstellen dat die medemens zijn dagelijkse portie gezonde spul spuit, rookt en snuift. Daar blijft hij ongetwijfeld met in topconditie. Alleen al het idee hem willen vergiftigen met een broodje gezond in dat superreine lijf van hem te stouwen.
Was getekend
ik wilde dus maar even zeggen; you are officially of the spamlist!
is dat leuk of ja?!
Bij mij in de buurt loopt een vrouw die al twee jaar lang precies hetzelfde bedeltje doet. Ze heeft de laatste trein naar Duitsland gemist en wil geld om in een jongerenhotel te slapen. Superzielig natuurlijk, als je jarenlang aan een stuk door de trein naar huis mist.
Persoonlijk peil ik als volgt: ziet diegene eruit alsof hij iets nodig heeft een shot/eten/slaapplaats/drank? En if so: gun ik het hem en speelt mijn solidariteitsgen op? Als ik op beide ja kan antwoorden en ik heb geld, geef ik wat.
In dit geval zag de eerste man eruit alsof hij geen stap meer kon verzetten: ik gunde hem alles en als dat drugs waren, dan maar drugs.
De tweede man zag eruit alsof hij nog wel naar Abcoude kon lopen, daar speelde mijn solidariteitsgen dus nog niet op.
Claver, man, wat ben jij traaaaaag.
Maar wel fijn ja.
@ Roezemoezen: Dank je wel.