Ik was dertien in ’87, dus de wansmaak vierde hoogtij

In november bedachten we dat we op de laatste dag van het jaar een eightiesquiz wilden organiseren. Liefst met ‘Ollanders én Vlamingen, liefst met een man of twaalf, liefst bij ons thuis en liefst met een avondvullend programma.

Afgelopen maandag was het zover, de quiz klopte helemaal: er waren ‘Ollanders én Vlamingen, het was bij ons thuis, de quiz duurde zes volle uren en we waren met zestien man waarvan de meesten elkaar niet kenden.

Ik giet het verslag van de quiz in hoofdstukjes, om te beginnen met de voorbereiding.

Stock Aitken & Waterman
Vergeef me, maar als i­k terugdenk aan de jaren tachtig, denk ik aan Stock, Aitken en Waterman. Ik was dertien in ’87, dus de wansmaak vierde hoogtij. Mijn lief is even oud als ik en aangezien wij beiden een even grote vinger in de pap hadden, regeerde in onze quiz de wansmaak.

De moeilijkste vragen in de wansmaakcategorie waren 1. die waar je Modern Talking alleen aan hun haar moest herkennen, want ze zagen er hetzelfde uit als alle andere mannenbands in de eighties, alleen dan met een iets grovere permanentkrul. En 2., een medley waarin tien intro’s van Stock Aitken & Waterman achter elkaar stonden. En dan is Bananarama dus niet te onderscheiden van Rick Astley en Kylie en Jason.

Wist u trouwens dat S, A, & W ook Band Aid produceerden en You Spin Me Round Round van Dead or Alive? Ik vond dat wel voor ze pleiten. En wisten jullie hoe ze eruitzagen?

Schoudervulling
De meeste jaren tachtigoutfits gingen in één van mijn negen verhuizingen verloren. Alleen de Converse All Stars gaan in veertien verschillende kleuren nu al twintig jaar mee. Maar aangezien we onze genodigden hadden opgezadeld met de dresscode ‘strictly eighties’, moesten we er zelf toch ook aan geloven. Gelukkig kocht ik laatst in een noodgreep witte sportsokken (noodgreep, heusch), dus een deel van Yuri’s outfit was al klaar. Een ander voordeel is dat de eighties weer heel erg hot zijn. Daar zit ook een nadeel aan, want beenwarmers kosten ineens veel geld, terwijl je die drie jaar geleden aan de straatstenen niet kwijt kon, maar toch: er waren dunne riempjes te over, vleermuismouwen, grote oorbellen en fluorkleuren, dus er was een kans dat iedereen wel een eightiesoutfit kon vinden.

In de weken voorafgaand aan de quiz scharrelde ik overal spulletjes vandaan om mijn outfit te vervolmaken. Mijn moeder bleek nog losse schoudervullingen paraat te hebben. Luna stuurde mij onlangs een stel buttons. Verder vond ik nog een trui tot op mijn knieën, en met een smal riempje eromheen was dat heel erg Doris D and the Pins. Diep in een la diepte ik een doos met alle kleuren oogschaduw van de regenboog op die ik aanschafte in, jawel, de jaren tachtig…

Nog een weetje voor de liefhebbers: in Vlaanderen heten schoudervullingen epoletten (of epauletten).

Sonny Crocket
Het bezoek was mindblowing eighties. Kraagjes rechtop, veel, heel veel gel en zowel de mannen als de vrouwen hadden big hair waar mogelijk. Er was een Tracy Ullman-look-a-like met een pettycoat en een zachtpaarse bloes waarvan de punten ter hoogte van haar taille geknoopt waren. Sonny Crocket himself kwam ons met een bezoek vereren, zonder sokken en met roze colbert met opgestroopte mouwen. Woei, zo fout! Mijn lief was een Jimmy Somerville-figuur met een dun stropdasje over een lichtblauw poloshirt, een heel hoog opgerolde broek en zo’n Danny de Munkpet. Er kwam een Curiosity Killed The Cattype met een hoedje en een giletje, En A. was de onbetwistbare schoudervullingkampioen, bovendien had ze van die broches in de vorm van gekleurde zonnebrillen en een stel grote ronde hangoorbellen. Er waren zeker tien beenwarmers aanwezig en ik telde drie jeansjasjes en -bloesjes. Alle vrouwen zagen er mishandeld uit met blauwe oogschaduw en vieze paarse lippen en er was iemand met een heusch Dolly Dotkapsel. Ik ben nog immer ontroerd door de details. De sjaaltjes met twee van die punten over je borst hangend, veel letters op kleren, opgerolde mouwen en een vleugje New Wave.

Pia Zadora
Een groot deel van de quiz bestond uit muziekvragen (iets meer dan een derde denk ik). We hadden vragen over muzikanten en hun uiterlijk. We hadden vragen over vervormde muziekjes, we hadden medleys waaronder eentje met een resem gelikte saxofoonsolo’s uit de jaren tachtig, eentje met synthesizers, en een met duetten (Aretha & George, Aretha & Annie, Tina & Mick, Mick & David, etc.). We hadden een boel koptelefoonvragen, waarbij iemand uit het publiek met een koptelefoon een liedje moest meeneurieën en dan moest de rest raden wat het was.

De voorbereidingen waren utterly fantastisch, veel bands bedenk je meteen als je aan de eighties denkt (Michael Jackson, Madonna), maar wie denkt er nog wel eens aan Wee rule van de Wee papa Girl Rappers of aan Go see the doctor, die rap over een soa. Daarbij is het fantastisch om de echt goede New Wave terug te horen.

Maar het opvallendste aan de voorbereidingen was dat ik de eerste weken niet kon ophouden met dansen. Kennelijk raakt jaren tachtigmuziek mijn oerdansinstinct. Dat geeft te denken.

Edoch, na ongeveer een maand kwam het mijn oren uit. Nog één keer Pet Shop Boys en nog één keer de overgeproduceerde ellende van Whitesnake en ik zou mijzelf van kant maken. De quiz moest toen nog beginnen.

Overigens: een gotspe is wel dat de winnaar van de quiz (en dat was hij met straatlengte) Pia Zadora en Jermaine Jackson niet herkende in de duettenmedley. Hoe eighties ben je dan?

De wijnvlek van Gorbatjsov
De vragen die niet over muziek gingen waren vragen over gadgets, over nieuws, fotovragen, film, tv en persoonlijke vragen. Qua nieuws domineerden de val van de muur, het Heizeldrama, aids, de Herald of Free Enterprise, Reagan en Tsjernobyl. Qua gadgets waren het – onder veel meer – teletekst, jojo’s, Donkey Kong en de lolobal waar de aandacht naar uitging.
De fotovragen waren ook mooi, met natuurlijk een bijzondere plaats voor de man met de boodschappentas op het Plein van de Hemelse Vrede, maar ook foto’s van Boris Becker, FloJo, de Challenger en de kaart van Europa in 1980.

De quizers werden massaal vertederd door de film- en tv-vragen. Tranen vloeiden bij de scène waarin het paard Artax verdrinkt in het moeras van The Neverending Story. En dan te bedenken dat we er niet eens beeld bij lieten zien. De vraag bestond slechts uit het geluid van de scène. Later zei iedereen ‘Aaaah’ bij de begintune van Familie Ties en een scène met Tony en Angela uit Who’s the Boss.

In alle hectiek van de voorbereidingen bedachten we veel meer vragen dan er in een quiz van zes uur passen. Helaas, want zo kwam een van de leukere vragen er niet. We zouden de wijnvlek van Gorbatsjov zo close-up laten zien dat die net een landkaart zou lijken. De vraag zou zijn: waar ligt dit?

Rob Lowe
Tot slot de persoonlijke vragen. Alle quizers kregen vooraf een paar vragen over hun favoriete muziek, film, tv-serie, kledingstuk en woord uit de jaren tachtig, en over hun grootste idool en het nieuwsfeit dat ze het meeste was bijgebleven.

De antwoorden van de deelnemers waren wonderbaarlijk overlappend, want hoewel de leeftijd varieerde van 27 tot 40 en de herkomst van Wuustwezel tot Amsterdam bleken de jaren tachtig toch grotendeels dezelfde highlights te kennen. Er waren zowel Nederlanders als Belgen fan van Merlina en Ciske de Rat. Er hadden zowel Nederlanders als Belgen herinneringen aan de Herald of Free Enterprise, het Heizelstadion en de lolobal. En er waren zowel Nederlanders als Belgen dol op Back to the future.

Mijn persoonlijke lijstje moest ook geraden worden.
Wat vond je – in de eighties – de beste tv-serie? Dallas
Wat vond je – in de eighties – het leukste gadget of speelgoed? Monchichi
Wat vond je – in de eighties – de allerleukste film? About last Night
Wat was – in de eighties – je favoriete kledingstuk? (nauwgezet beschrijven!) All Stars met rastaveters
Wie was – in de eighties – je allergrootste idool? Rob Lowe
Welk nieuwsfeit – uit de eighties – herinner je je het best of heeft het meest indruk op je gemaakt? Herald Of Free Enterprise
Wat is voor jou het ultieme woord van de eigthies? Wrede bok.

Er was nog iemand met als eightieswoord wrede bok. Dat was ook een Amsterdamse, geloof ik. Dat moet wel.

Het synthesizersyndroom
Ik kan geen Ad Visser meer zien, ik gooi mijn zweetbandjes weer in een verre uithoek van mijn huis, als ET belt, neem ik niet meer op, en als Yuri nog een keer het woord Vangelis op zijn Nederlands uitspreekt (Van Geeeeelis, met een zachte g – ^$&*#$), dan sta ik niet meer voor mezelf in.

« 10 redenen om die hele kleutermonologen overboord te gooien

Zeg »