Ik ben de leider die ik niet wil zijn
Ik ben in alles de leider die ik niet wil zijn.
Een goed mens zou iedereen kunst en cultuur gunnen, mooie tuintjes voor de deur, fonteinen waar mogelijk, en toch minstens het minimumloon. Maar ik niet. Ik laat mensen komen om in houten hutjes te wonen en slechts te werken, te werken en te werken. Ze krijgen van mij niets meer dan het hoognodige: eten, een slaapplaats en water. En zodra ik ze niet meer nodig heb, sloop ik de hutjes en zet ik ze het land uit. Ik voorkom zelfs dat mensen hoogopgeleid of weldoorvoed raken. Daar worden ze alleen maar veeleisend van.
In tijden van armoede sus ik het volk met religie en als ik te veel onrust heb, hou ik de burgers van de straat door grote legers te vormen. Ook heb ik al ontdekt dat je het beste in de wapenhandel kunt gaan, als je wilt dat de economie floreert. En dat je wel corrupt moet zijn, als je levens wilt sparen. Ik won na 10 jaar alle levels van Caesar III, Zeus, Pharao en Emperor en ik weet nu waarom de wereld werkt zoals die werkt.
Ik ben in alles de leider die ik niet wil zijn en u kunt roepen dat het maar een spelletje was, maar ik geef u ongelijk. Want ik weet zeker dat ik het in het eggie ook zo zou doen. Het is namelijk de enige manier.
Goedbedoelde solidariteit: ik heb het vaak geprobeerd, in de begintijd, 1995 gok ik, gaf ik een tijd lang iedereen luxe spullen, een opleiding en vermaak. Maar daar valt niet tegenop te werken. Als je iedereen dát comfort wilt bieden, én gezondheid en veiligheid dan heb je elke persoon twee keer nodig om dat allemaal bij elkaar te produceren. Kortom: je hebt altijd mensen nodig die dingen maken die ze zelf nooit zullen gebruiken.
Ik ben in alles de leider die ik niet wil zijn en het werkt als een tiet. Smerige mechanismen kennen geen geheimen meer voor mij. Ik dump overschotten bij ‘bevriende’ landen, ik besteed zonder scrupules de helft van de schatkist aan omkoping en ik doe aan windowdressing: ik zet standbeelden neer terwijl er eigenlijk structurele oplossingen nodig zijn. Ik was een Obama in de dop en na tien jaar spelen ben ik verworden tot een Bush van het ergste soort.
Ik ben in alles de leider die ik niet wil zijn. Maar als ik de leider was geweest die ik had willen zijn, was ik nooit zover gekomen. En wat ik me nou afvraag: zouden de Balkenendes en de Bushes van deze wereld dat, na 10 jaar en zoveel levels, ook denken?
Ieuw, er stond een dubbele alinea in. Gefikst.
“… een Obama in de dop …”
Obama. Denk je dat hij de de leider is die wij denken dat hij wil zijn?
@ Joost: Mwah, nee, maar de parallel zit ‘m vooral in de grote belofte. Ik leek een leuke leider te worden, maar als je de mechanismen eenmaal door en door kent word je vanzelf een Bush-achtige. Dat lot staat Obama vermoedelijk ook te wachten
Die kat van jullie, dat moet wel de sterke arm zijn. Die volgt namelijk onverstoorbaar de gangen van een stuk of wat onverlaten die met karretjes met buit ervandoor gaan. Of zijn dat bankiers met een stapel goud, gewonnen uit jouw belastingen, en houdt hij eventuele opstandige hongerlijders in de gaten, om ze te bespringen zodra die aktief dreigen te worden?
Hoe dan ook, het is mijn held!
Roep eens wat voor een spel dit is?
Ik zoek leuke games voor m’n iMac (intel), maar die zijn er haast niet.
Mijn kat kijkt ook altijd mee als mijn Sims door hun huis huppelen!
lol, spooky herkenbaar. Bedankt voor het ophalen van goede herinneringen. Je slot vraag doet me realiseren dat ik toch nog naïef ben over de politiek, ik ga er namelijk vanuit dat Bak en Bos beseffen dat we in een democratie leven en een dergelijk leiderschap waarschijnlijk niet tot het winnen van de verkiezingen leidt. Daar is men al te veel verwend voor – wel proberen met de nieuwe versie van Real World maar volgens mij duurt het nog wel even voordat die uitkomt.
het verschil is dat zo’n spel en de spelregels door gefrustreerde minds in elkaar wordt gezet en dat de politiek niet wordt gemaakt maar wordt gespééld door gefrustreerden.
Ergo, er is hoop.