Het rimpeleffect van één propje
Soms is alles in mijn hoofd te groot. Dan ruim ik helemaal niets meer op, omdat eigenlijk álles geschilderd moet worden. Ik doe geen kleine boodschappen, omdat we eigenlijk heel veel in één keer nodig hebben. Niemand krijgt nog antwoord op zijn e-mail, omdat er nog 63 e-mails op een reply wachten. En er verschijnt geen stukje op mijn weblog, omdat eigenlijk de hele lay-out, het hele concept, het hele idee op de schop moet.
Het is een genetisch defect, denk ik. Dat ik in theorie dondersgoed weet dat ik niet moet stapelen, maar in de praktijk steevast periodes heb dat ik nog geen kopje afwas, omdat dan in mijn hoofd ook gelijk de hele keuken verbouwd moet worden.
Het erge is dat zo’n stemming alomvattend is, dus het komt niet netjes één voor één – dat ik eerst vind dat het huis een flinke lik verf nodig heeft en daarna vind dat ik nodig een ander kapsel moet – maar het komt allemaal, huppakee, inééns. De keuken moet verbouwd, de tuin moet anders ingedeeld, mijn website moet helemaal omgegooid, mijn levensstijl is aan vernieuwing toe, mijn werkwijze moet rigoureus anders en mijn dagindeling deugt niet. En dan maar afwachten hoe lang het duurt.
Deze keer duurt het lang en dat is bereriskant, want dan krijg je de figuur dat je niet één keer denkt aan het aanmaken van drie nieuwe websites en het verplaatsen van alle meubels in het bureel, maar dagen achtereen, meerdere keren per dag. Zittend op de plee: Zal ik een stukje schrijven? Nee, want dan moet ik de hele lay-out veranderen. Hangend op de bank: Zal ik die kadertjes eindelijk eens ophangen? Nee, want er moet eerst iets met die muur gebeuren. Tandenpoetsend: Zal ik dat keukenkastje eens uitmesten? Nee, want dan moeten ze allemaal opgeruimd worden en ik wil ook nog iets leuks doen met de buitenkant. Ik ben echt in staat om een propje papier te laten liggen, omdat weggooien impliceert dat ik mijn archief eindelijk eens ga ordenen.
Vermoeiend? Waanzinnig. Resultaat? Nul. Oplossing? Geen idee. Elk weldenkend mens zegt nu natuurlijk: gooi dat propje vooral wél weg. Maar mensen van het kaliber Zezunja zullen begrijpen dat het zo gemakkelijk niet gaat. Elke onbeduidende kleinigheid leidt tot een bespiegeling van hoe alles anders moet. Om een voorbeeld te geven: ik haal de lakens niet van het logeerbed, omdat de logeerkamer in zijn geheel danig opgeruimd moet worden. En zo ontbeert dit huishouden een prachtig dekbedovertrek, omdat ik bijzaken niet van hoofdzaken kan onderscheiden.
Ik wist me de afgelopen dagen te beheersen. Alleen de was, die liep wat uit de hand. Één wasje draaien kon niet. Nee, zeg, wat denk je. Het werden er vijftien.
Maar verder gaat het goed met mij. Tijd en financiën laten het niet toe alles anders te doen, mijn obsessie wordt daardoor beperkt. Okee, okee, de propjes worden tijdelijk niet opgeruimd, dat zou te veel gevraagd zijn. Maar ik ben nog niet aangetroffen met stucplaat en verfkwast om het huis onder handen te nemen en ik heb evenmin de CSS van mijn website overhoop gehaald.
En hoe hard ik ook heb geprobeerd geen stukje te schrijven over dat ik geen stukje schrijf: daar komt het wel op neer. Ik zal mijzelf karaktergewijs eens tarten en mijzelf verbieden websites te veranderen, nieuwe websites aan te maken, mijn dreads af te knippen of de keukenmuur te schilderen. Dat zal me leren!
Met als gevolg dat het hier misschien soms wat stiller is, omdat de heliumstemmetjes in mijn hoofd voortaan in een loop raken:
– Zal ik een stukje schrijven?
Nee, want eigenlijk moet mijn hele website anders.
– Daar komt niets van in.
Maar eigenlijk moet mijn hele website anders.
– Daar komt niets van in.
Maar eigenlijk moet mijn hele website anders.
– Daar komt niets van in, etc.
Oh, dus ik ben niet de enige?
:)
ohlalalalaaa dit is herkenbaar :-)
Staat het nou heel stom als ik zeg dat ik dat heb afgeleerd? :-) Omdat ik echt dacht dat ik de enige was?
Ik maak een enorm gedetailleerde lijst en daar mag ik een half jaar over doen. Ik heb zelf al veel te vaak niets gedaan door dit syndroom en het maakt me ongelukkig. Maar ik ben dan ook niet bestand tegen chaos in mijn hoofd.
Begrijp het maar al te goed. Ook ik moet nog dit. En dat. En oh ja ook nog. Maar als ik dat allemaal doe dan.
Op zijn Margriets kan ik het niet meer afleren, want het is nu wel duidelijk dat ik helemaal niet alleen ben. Misschien kunnen we een zelfhulpgroep oprichten.
Oh yeuy, een lotgenoot! Ik doe iets helemaal of ik doe het niet en dat is mijn motto. En nu moet ik eigenlijk mijn fraaie, oude vloer lakken. Maar dat doe ik niet, hoor. Want voor ik het weet krijgen de muren weer andere kleuren en de kozijnen moeten eigenlijk ook en en en…
Ik zie het altijd maar als een extreme vorm van uitstelgedrag. Want eigenlijk wil ik gewoon helemaal niks… vermoed ik dan. ;-)
Herkenbaar. Zo heb ik deze week mijn kamer helemaal uitgemest omdat ik nieuwe boeken had van op het boekenfestijn (lees: veeel) en dat mijn boekenkast nog volzat met rommel die ik toch niet meer lees. En vorige keer dat mijn haar geknipt was moest het ineens geverfd, ook al was er echt geen uitgroei.
:-) Spreken wij hier van een vrouwelijk probleem? Ik ben volgens mij de eerste man die reageert, en ik herken het probleem niet. (Sterker nog: ik schiet meteen in de oplosmodus, en dat is weer mannelijk)
Dan ben ik de enige vrouwelijke uitzondering? Ik kan zo’n propje al niet zien liggen zonder het op te ruimen. Ik denk wel dat áls ik wat propjes liet liggen, ik na een tijdje in zo’n vicieuze cirkel zou schieten, maar ik bereik dat stadium dus nooit. Toch krijgt hier geregeld het een en ander een andere kleur. Het is een kwestie van karakter denk ik. De oplossing is ook heel simpel, gewoon de propjes opruimen als je ze tegenkomt, maar dat blijkt dus niet zomaar te werken, voor veel mensen. :-s
Oi, oi, oi… hier nog ene mensch van datzelfde kaliber. En het allerergste is nog dat je het beseft. Dat je inziet hoe het werkt, snapt dat het anders moet, maar en dan. Niks. Hopeloos frustrerend.
Soms lijkt een beetje minder zelfreflectie me zó rustgevend ;-) .
Ik dacht eigenlijk ook heus wel dat ik de enige was. Dat mijn ambities mijn daadkracht in de weg zit. En hoe belachelijkhet wel niet is zoiets tegenstrijdigs toe te moeten geven. Maar ik ben blij! Dat ik niet de enige ben! Ik begin er spontaan van te genezen.
*zitten
Jep, hier nog zo eentje. En daarom wonen wij nu al een jaar en twee maanden in een huis zonder behang of verf whatsoever, en zitten er al een hoop vlekken in ons eiken parket omdat we dat nog niet behandeld hebben, en vlekken op de gyproc achter de spoelbak omdat daar nog geen spatwand hangt enzoverder enzovoort…
Ja, het is eigenlijk not done om te zeggen, maar ik doe het toch: herkenbaar!
En als je nu eens helemaal (HELEMAAL) niets doet? Voor een tijdje. Zitten en mediteren. Piekeren. Alle gedachten komen en gaan, maar één ding weet je zeker, je gaat er niet op reageren.
Herkenbaar, maar ik schiet dan meestal in actie, waardoor ik tot een kot in de nacht bezig kan zijn met mijn kamer herinterichten. Of het uur volledig uit het oog verlies terwijl ik de badkamer een nieuwe look geef. Hopeloos verloren in tijd voel ik me dan, voral als een huisgenootje me komt zeggen dat het echt wel tijd is om te gaan slapen…
vreemde machten zijn hier bezig… Ik herinner me je post over synesthesie, toen bleek iedereen synestheet… ofwel heb je iets besmettelijks, Zezunja, ofwel… tja… vreemd! (glimlach)
Heel vreemd is dat toch niet, sodade? Als je de situatie herkent ben je sneller geneigd te reageren, en Zezunja heeft kennelijk genoeg lezers voor een substantiele oogst herkenning. ;-)
Goed geschreven stuk. Mooie blog heb je ook.
Tjongejonge, het lijkt wel een sessie bij zezun op de sofa.
Ik heb dit probleem ook. Eigenlijk heel maf.
Maar ik heb mezelf aangeleerd om met de Franse slag door het huis te gaan. Té vaak zag ik dat de zaken die ik wilde aanpakken steeds weer als een tsunami terugkeerden. Om moedeloos van te worden.
En nu ik mijn nieuwe iMac heb…. ai-ai-ai-ai, dat vréét tijd, weetje. Dus concessies moeten worden gedaan ;)
P.s. Waarom typ ik werled en mezlef steevast verkeerd? Kunnen we daarvoor ook eens op de sofa? Ghegheghe
Volledig off topic: de weblog van meneer Walski is niet meer. Maar de meneer leeft voort op “meneer Walski en ik”, terug naar de basis. Ik hoop je daar weer tegen te komen!
Ha je schets ’n aardig beeld van een free-lancer. Het schijnt dat als je een lijstje maakt, zoals je deed, de problemen oplosbaar zijn.
@Sodade, die vreemde machten noemt men in de menskunde het Barnum Effect.
schetsT godmiljaar
Zo enorm hevig als bij jou is het bij mij zeker niet, Zezunja. Mijn hoofd zit niet volgepropt met een lijst van wat er allemaal nog zou moeten gebeuren, daar ik voor mezelf heb uitgemaakt dat niks moét. Karweien allerhande mógen gebeuren maar moeten niet.
Ik doe dingen alleen als ik er helemaal klaar voor ben en dat hangt af van de volgende 3 zaken:
1. de spenderingstijd die ik ervoor overheb
2. de hoeveelheid goesting op dat moment
3. mijn gemoedstoestand
Pas als die 3 voorwaarden spontaan in actieve verbinding staan met elkaar, dan pas kan ik in actie schieten en mezelf overgeven aan een karwei. Kleine opruimingstussendoortjes vallen me doorgaans niet zo zwaar, die doe ik zowaar zonder erbij na te denken. Kwestie van de boel toch een beetje properkes te houden voor mocht er onverwachts bezoek binnenvallen.
Te lang verhaal!
Ga ik toch zeker niet lezen.
Marginale mensen moeten nooit lange boodschappen plaatsen. Is saai
Iets is hevig bij haar? Werkelijk?
Hoe interessant!
Lijkt me meer een domme doos.
Kijk zezunja, bekendheid! Je weet pas dat je een bv bent als je haters hebt! :)
Ik heb er ook last van, maar ik heb dé oplossing gevonden: mijn vriendin is heerlijk oplossingsgericht. Zij helpt mij mijn hoofd op te ruimen en ik breng af en toe een beetje verwarring in de hare (want hé, het levert ook ontzettend leuke, creatieve dingen op) en zo zijn we allebei tevreden!
Vrouwe Zezunja,
Aangezien U het ziektebeeld als eerste hebt beschreven, mag en moet U het ook een naam geven.
Of bedoelde U eigenlijk dat U gewoon aan procrastinatie lijdt?
http://www-dsz.service.rug.nl/los/loscon/NR15/AF1/procras.htm
Met vriendelijke groeten,
Uw,
Drs.
@Drs…. Zezunjazucht?
Heer of Vrouwe Elsewhere,
‘Het syndroom van Zezunja’?
Er is hier iemand toe aan enige vorm van verlossing. Verlost worden van de chaos en stemmetjes in jouw hoofd.
En ook hier weer iemand die verlost moet worden van Michael. IP blokken of niet Cyriel!?
En ik heb op deze manier maar mooi mijn diepvries opgegeten (allez, wat erin zat) en dan kon die eens in zijn geheel ontdooid….
El Salvador: soms is het beter gewoon te zwijgen en verder te gaan, als u begrijpt wat ik bedoel!
Ik ga er in elk geval geen energie aan verspillen.
..is wel niet zo gepast..ben er helemaal van streek..wat gebeurt er met jou vriendin..?
dank je.
Jeutje, wat veel reacties. Terwijl ik dacht dat iedereen een dikke middelvinger zou opsteken. Stukjes schrijven over waarom je geen stukjes schrijft zijn zó stom!
Anyway: ik ga iedereen die zegt ‘herkenbaar’ maar eens wijzen op de weblogetiquette: herkenbaar is voor beginnelingen, gevorderden zeggen erbij dat ze het eigenlijk niet mogen zeggen en echte die-hards steken een dikke middelvinger op. Maarre, het is wel herkenbaar hè?
Voor het overige: deze fase is bijna voorbij, er worden weer propjes opgeruimd en er wordt weer genoegen genomen met minder dan rigoureus.
En dan nu de antwoorden aan de reageurs die een antwoord willen.
@ Lijn: uhm, 34 reacties met veelal dezelfde teneur, nee, ik geloof niet dat wij de enigen zijn. ;)
@ Margriet: Nee, dat staat niet stom maar wel jaloersmakend. Want afleren zou bij mij dan dus betekenen dat ik in zo’n stemming gelijk al mijn slechte eigenschappen wil elimineren. Dat is het hele probleem. Lucky bastard, jij.
@ Oker: Verstandig! Tot zo’n lijst kom ik pas als de stemming voorbij is, en dan is-ie niet meer nodig. Hoe onpraktisch.
@ Veerle: Yeah, lotgenotencontact en dan zelfs daar niet meer op reageren, omdat dat dan in het mandje ‘o ik moet nog zóveel lotgenoten een hart onder de riem steken’ valt. Wat zei ik ook alweer? Hoe onpraktisch.
@ Rosalie: Zo zie ik het dus niet, want mijn handen jeuken en als ik tijd en geld had, ging daadwerkelijk al mijn muren schilderen.
@ Bart: Ja, goeie analyse. Het is des vrouwen.
@ Irene: Ik vond jou al niet zo’n vrouwtjevrouwtje, hoewel opruimwoede dan wel weer iets vrouwelijks is, m.i.
@ Liza: Jaja, dat is het. Exact zo!
@ Elsewhere: Dat klinkt erg vrijwillig, maar zo gaat het dus al onvrijwillig. Ik zou het graag als oplossing zien, maar ik geloof dat dát juist het probleem is. ;)
@ Smara Ratih: Als ik tijd en geld genoeg had voor alle plannen dan zou dat bij mij zeker ook zo gaan. Maar ik werk nog (godzijdank) en ik ben blut als wat, dus al die grote plannen blijven tollen in mijn hoofd.
@ Sheila: Dankjewel!
@ Soes: Ik tik ook talloze woorden altijd fout. Daarover heb ik al vaak geschreven, maar het blijft een leuk fenomeen. Binnenkort aflevering zoveel van de altijd foute woorden.
@ Ivar: En freelancer aan elkaar ;-P
Veel mensen die hier ‘herkenbaar’ roepen zijn geen freelancer, denk ik. Maar inderdaad als freelancer kun je je gemakkelijker aan die vicieuze cirkel overgeven. Overigens ging mijn werk gelukkig wel gewoon door, anders hongerde ik ook nog dood.
@ M-go: Dan heb je het inderdaad niet zo ernstig. Wat zeg ik? Jij hebt daar helemal geen last van zo te horen.
@ Julie: Let’s ignore…
@ Cyriel: Gij gelukzak.
@ Drs: Nee, zoals ik ook antwoordde aan Rosalie, het is geen uitstelgedrag. Als ik tijd en geld had, zou ik het echt doen. Ik ben niet lui of langzaam, maar arm, druk en licht gestoord. ;)
@ Elsewhere & Drs: Ai, en hoe moet het dan met mijn imagobewaking?
@ El Salvador: Goed gezien. En jouw naam belooft veel. Doe er wat aan!
@ Ex-buurvrouw: Je diepvries opgegeten??? Ik voorzie ernstige obstipatie.
@ Cyriel: Pcies.
@ Fey: Ik mis iets.
Goed verwoord, heerlijk herkenbaar.
Heel soms zijn er dagen dat ik alles meteen goed doe, maar vaker doe ik de hele dag niets omdat er nog zoveel moet.