Het leven van een flapuit gaat helegaar niet over rozen
Geen idee wat mij bezielde.
Misschien dat ik haar te mooi vind en daarom te bedreigend. Misschien dat het elastiekje van het Panosbroodje de raders van mijn iq had laten vastlopen. Misschien heb ik net als Sjeik de lentekolder in mijn kop. Misschien had ik een moment van kortstondige dementie, waardoor ik alle geleerde lessen uit mijn leven onbedoeld negeerde.
Maar hoe het ook kwam: ik vroeg haar of ze zwanger was.
Neeeee, dat vroeg ik toch niet écht? Jawel, dat vroeg ik echt.
Maar wist ik dan niet dat het risico van die vraag levensgroot is? Jawel, dat wist ik wel.
Maar vragen of iemand zwanger is op basis van een bol buikje, is toch iets dat je je voorneemt nooit te doen? Jawel, check, voorgenomen!
En ik deed het dus toch?
Ja.
En hoe liep dat af?
Zij zei, met een rood hoofd: “Ik ben al vijftig.”
Ik zei, met een rood hoofd: “O! Nee! Sorry!” (x 50)
Verder heb ik nog geprobeerd uit te leggen dat het een compliment is, omdat zwangere buikjes altijd heel pront bol zijn. Veel mooier dan niet-zwanger-dik.
Of het compliment ook als zodanig overkwam, durfde ik dan weer niet te vragen.
Wat een narigheid :-). Er is niets meer uit te leggen of te redden na zo’n opmerking.
Het komt nog wel, een real-life-backspace button.
Daarom dus vaak die “koeienbellen”. Je weet wel, die hangertjes die bij moeders-in-spé duidelijk maken dat er wat op stapel staat. Ik vind ze niet mooi, maar bij sommige lichaamstypes is zo een belletje wel handig om gènante situaties te voorkomen…
@ Miss P.: wat dan het best zou helpen, is een attribuut dat duidelijk maakt dat iemand nàet zwanger is. De gemiddelde enigszins bolbuikige vrouw is daartoe niet over te halen, ben ik bang.
Maar zij is dus wel niet-zwanger-dik. Zezunja, je affronteert haar twee keer. In plaats van haar een compliment te maken over het feit dat ze er helemaal geen vijftig uitziet…
@ Polle: Nee, in de functie ‘redder van de situatie’ faalde ik deze keer hopeloos.
@ Miss Puntkomma, Joost en Noynourfe: Allemaal heel handig en voor domoren als ondergetekende een grote noodzaak.
@ veerle: Jawel, want ik zei dat zij dus wel zo’n pront buikje had. Geen niet-zwanger buikje. Maar het is een bedenkelijk compliment, I know.
En over haar leeftijd: dat zal ik vast ook gezegd hebben, als toevoeging aan een van die vijftig sorry’s.
Het kan altijd erger. Buurvrouw had een peuter van drie en een plots opvallend buikje, ik was ook zo dom en stelde de vraag. Bleek ze net een miskraam te hebben gehad!
Ach, die opmerking maakt hooguit duidelijk dat je haar minimaal tien jaar jonger schat dan ze is! Dus dat rode hoofd was hooguit een blozen vanwege het groot compliment ;)
Misschien dat ik haar wel eens zou willen zien.
Ze hebben het ook al aan mij gevraagd.. En ik ben nog lang geen vijftig (27!) en ik heb nog niet eens buikoverschot vanwege eerder gebaarde kinderen…
En toch viel het wel mee met mij hoor. Zo genant vond ik het nu ook weer niet. Ik weet nu eenmaal wel dat dat mijn werkpuntje is, dat eeuwige buikje. Hoewel: Aktivia helpt! En rugversterkende oefeningen blijkbaar ook! :))
Trouwens, mijn vroegere buurvrouw had ook al vier kinderen gehad toen iemand haar onterecht vroeg of ze zwanger was. Toen ze dat bij ons thuis kwam vertellen die avond, verontwaardigd tot en met, heb ik mezelf plechtig voorgenomen om dat nooitnooitnooit aan iemand te vragen waar ik niet zeker van was dat ze zwanger is.
Dat zal jij nu vast ook nooit meer doen he?
Och het leven is een leerschool ;)
Toevallig is jou verhaaltje vorige week het gesprek van de dag geweest in ‘huize kaatje’. Kaatje, eeuwig slank zonder er iets voor te laten, is sinds december aan de medicatie. Bijwerkingen van hier naar Rome. Keuze uit: Ondergewicht en overgewicht. Driemaal raden welke mijn buik aandoet. Het overgewicht op de plek waar het normaal nooit zat, deed de man van de Blokker in het kleine dorp de aftrap nemen voor DE vraag. Kaatje vond het helemaal niet erg en had juist medelijden met deze man, die stamelend erachter kwam dat ook hij de vraag eens in zijn leven onterecht had gesteld. Toen ik de deur van de blokker achter mij dicht deed had ik maar één gedachte:’Zie je wel, doorgaan met die sportschool, droge crackers en 48 glazen water op een dag’. Had ik net even nodig!
By the way, fijn dat je de balans hebt kunnen vinden tussen, korte en lange stukjes…;)
Ai ai, pijnlijke zaak. Knap dat je daarna nog iets uit probeerde te leggen, ik was met de staart tussen de benen afgedropen..
Laat ik nou net precies hetzelfde hebben gedaan… een paar week geleden.
Hell, dat is het. Pffff.
Ai! Ik had dit wel even gefilmd willen zien.
Op een trouwerij vroeg iemand het aan mij. Ze vroeg het niet alleen, maar stak meteen haar hand onder mijn (wijde) trui om mijn buik te aaien: ‘Wat fijn, je bent zwanger!’ Eh, nee, en wilt u uw hand daar weghalen? Ze heeft me de rest van de dag ontlopen. Net goed.
Andersom zijn er ook vrouwen die zwanger worden op een manier dat je denkt “tjee, wat is die dik geworden”.
U hebt haar toch uw broodje aangeboden als teken van verontschuldiging?
Was getekend
Ach, ik heb dat wel eens aan een man gevraagd.
Hij moest er om lachen :)
Ik moet ineens aan een situatie denken in Iran. Ik vroeg aan mijn manneke, terwijl we naar een tante keken, in het Nederlands (!) of ze zwanger was.
Ze keek op en vroeg in het Farsi aan mijn man of ik vroeg of ze zwanger was….
Najaa. Dat is toch te gek voor woorden?
Ze was het dus niet.
Mijn Braziliaanse schoonfamilie heeft mijn man regelmatig gevraagd of ik zwanger was, omdat het hier vrij normaal is om zsm een kind te werpen als je getrouwd bent.
Dat vragen ze echt niet omdat ik wellicht iets te veel vet op mijn buik heb. Heus niet.
Da’s een dikke OEPS.
Nu manlief en ik niet alleen zijn getrouwd, maar ook nog eens een eengezinswoning hebben gekocht, voel ik alle ogen al richting mijn buikje trekken. En ik heb geeneens babykriebels!