De Ochtendzoen – Zezoenja
Dit stukje verscheen als column op VPRO’s Café De Liefde
Degene die de ochtendzoen heeft bedacht, verdient pek en veren. Minstens. De verleiding is groot om bij een ochtendzoen te denken aan lome lijven, de zon die een streep van zij tot zij trekt en slaperige lippen die willoos én gewillig zijn. Maar de werkelijkheid is weerbarstiger.
De werkelijkheid is er een van in je hand ademen en a. constateren dat er een goede smoes nodig is om die zoen niet te hoeven geven, of b. gokken dat die ander evenmin naar viooltjes ruikt en dat min maal min plus is. Tenminste als je van elkaar houdt.
Want dat is belangrijk. Van elkaar houden. Met een onenightstand die de avond ervoor werd geflatteerd door het juiste licht, wat geestverruimende middelen en een portie goede wil, is de ochtendzoen gedoemd er een te zijn van c. why the fuck blaast die gast niet even in zijn hand, en kiest hij niet voor de goede smoes uit antwoord a? Als je niet van iemand houdt, is min maal min geen optie. Dan is dat gewoon smerig.
Je kunt je afvragen waarom je de ochtendzoen zou geven. Waarom zou je niet – praktisch als je bent – eerst ontbijten, je tanden poetsen, je tong poetsen, je bovenlip epileren, en je beginnende baard aan banden leggen? Easy toch?
Welnu, dan heb je het magische moment gemist. De ochtendzoen is namelijk de relationele kickstart van de dag. Het is een belangrijke statusbevestigende daad; onzekere meisjes pruilen als ze ‘m niet krijgen, veeleisende echtgenotes verordonneren een ochtendzoen, en in een beginnende relatie is het een teken van consistentie, van ‘yup, ik vind je vandaag nog steeds lief’.
Geen van deze zoenen laat het toe dat er een uitgebreide opfrisbeurt aan voorafgaat en daarmee staat élk mens, élke dag voor een vreselijk dilemma: laat ik mijn beminde uitgebreid ondervinden hoe het diner van gisteravond na dertien uur ruikt, als teken van liefde, met het risico dat het slachtoffer in kwestie minder van kebab houdt dan ik en de benen neemt. Of weiger ik de ochtendlijke gelofte koelbloedig en kies ik voor ratio in plaats van romantiek – met alle pruilende meisjes vandien?
Het lijkt erop dat min maal min een dikke min blijft. Me dunkt dat het dilemma van de ochtendzoen de nodige pek en veren waard is.
