De Eenzame Planeet van Onmin: Overnachtingen
Voor VPRO’s Café De Liefde schrijft Zezunja een reisgids in tien delen over het eeuwenoude vestingstadje Onmin en schetst het mistige dal waar de liefde op de helling staat. Ze duidt de cultuur, de taal en de mensen in het universum van ruzie, rotzakken en jij-bakken.
‘We moeten het eerst uitpraten, anders kan ik niet slapen.’
‘Maak niet zo’n scène, we praten er morgen wel over.’
‘Maar dan kan ik niet slapen.’
‘Ik ben doodop, ik moet er morgen vroeg uit.’
‘Maar… boehoe… dan lig ik de hele nacht wakker!’
‘Sjezus, zit niet zo te zeiken!’
Overnachtingen in Onmin zijn duister. Woorden vallen harder in het donker en tranen smaken zouter in het maanlicht. Zonder contactlenzen is het leven onzeker, om van de liefde nog maar niet te spreken.
Toch zijn er talloze redenen waarom juist de nacht zich zo goed leent voor een ferme ruzie: de dag laat sporen achter, drank en stress verenigen zich op de valreep in De Grote Emotie – tanden gepoetst, water tegen de kater, je geliefde naast je, de dag achter je en klaar voor de grote droom.
Maar dan: jij zat nog met iets, hij deed te onverschillig, jij zeurde te lang en er speelde nog van alles door je hoofd. Tja, en dan is het gebeurd voor je er erg in hebt, zeker met dat ene glaasje te veel: enter de Eenzame Planeet van Onmin.
En waar het overdag al een hele heisa kan zijn om dat éne plekje te vinden waar je overeenstemming kunt bereiken, ’s nachts is de grote boeman van ik-begrijp-niks-van-jou-en ik-flip-daarvan nog veel prominenter aanwezig. Dan is het een kwestie van kiezen tussen enerzijds het schemerpad van isolatie gevolgd door een dikke snurk en anderzijds de donkere wolken van verdomme-dit-gaan-we-tot-het-bot-uitvechten. Niet zelden volgt dan de voetbalwedstrijd van FC Dramaqueen tegen VV Laat me met rust.
Vooral de dramaqueens doen het goed ’s nachts. Ze lopen te hoop tegen de toegedraaide rug. Ze drammen. Ze willen dat alles wordt uitgepraat – en wel nú – zelfs als er niets uit te praten valt, zoals maandstonden.
Mannen doen het doorgaans minder goed na twaalven. De meesten willen er nog een nachtje over slapen. Morgen, is hun gevleugelde uitspraak, mañana. En als er iets is dat een dramaqueen tergt, dan is het wel uitstel.
En dus gaat zij kauwen. Rug tegen rug. Dwingen en dringen en dan heel hard proberen de wrok te bewaren. Hopen dat ze morgen nog weet wat ze hem kwalijk nam. De volgende dag het kutgevoel plaatsen en kijken of ze hem met terugwerkende kracht kan straffen. Haar zin krijgen bij daglicht, omdat dat in het duister niet lukte.
En hij weet dat. Dus kiest hij eieren voor zijn geld, onderwijl stevig het onderspit delvend. Hij offert zijn schaarse uurtjes nachtrust op aan een robbertje vrouwtjepaaien. Noodgedwongen. Hij moet wel. Want een dramaqueen in het duister is een soort voetballende Duitser: aan het eind wint ze áltijd.
Alle hoofdstukken in de Eenzame Planeet van Onmin
1. overnachtingen
2. bezienswaardigheden
3. eten & drinken
4. officiële papieren
5. wisselkoers
6. historie
7. taal
8. zeden en gewoonten
9. kinderplezier
10. omgeving
