De Eenzame Planeet van Onmin: Officiële Papieren
Voor VPRO’s Café De Liefde schrijft Zezunja een reisgids in tien delen over het eeuwenoude vestingstadje Onmin en schetst het mistige dal waar de liefde op de helling staat. Ze duidt de cultuur, de taal en de mensen in het universum van ruzie, rotzakken en jij-bakken.
Als ik moest kiezen, zou ik zeggen: Harmonie is een betere reisbestemming dan Onmin. Maar bij de poort van Harmonie staat een waarschuwingsbord voor vicieuze cirkels en er staan norse wachters die controleren of je de juiste papieren hebt. Alleen de allerbeste spitsroedenlopers mogen erin.
‘Liefje?’ ‘Ja?’
‘Waarom wil jij eigenlijk niet trouwen?’
‘Omdat ik al twee keer getrouwd ben geweest, ik geloof niet meer dat het iets toevoegt.’
‘Maar met je vorige vrouwen wilde je wel trouwen.’
‘Ja, omdat zij dat wilden.’
‘Maar waarom wil je dat met mij dan niet?’
‘Ik zie niet in waarom we dat zouden doen.’
‘Je houdt van mij toch net zoveel als van hun?’
‘Ja, meer nog.’
‘Dan is het toch raar dat dat uit het rijtje ‘echtgenoten’ niet blijkt?’
‘Maar wil jíj trouwen dan?’
‘Nee, niet per se.’
‘Nou dan. Dan is het toch goed zo.’
‘Maar ik vind het raar dat je met mij al die dingen niet doet: trouwen, kinderen krijgen, gemeenschap van goederen, dat soort dingen. Niemand zal denken: goh, van haar heeft hij echt gehouden.’
‘Maar ik ben gesteriliseerd!’
‘Juist! Daaróm. De status van ‘moeder van je kinderen’, kan ik al niet meer krijgen.’
‘Vertel je me nu dat je wilt trouwen?’
(*)‘Ik weet het niet. Het zit me niet lekker dat ik altijd een soort onbeduidende vriendinnetjesstatus zal hebben.’
‘Maar ik wil best met je trouwen hoor, alleen van mij hoeft het niet.’
‘Wil je voor de derde keer trouwen?’
‘Met jou wel. Wil je met me trouwen dan?’
‘Is dit een aanzoek?’
‘Mwah, zoiets.’
‘Maar zo hoort een aanzoek helemaal niet te zijn.’
‘Uhm…’
‘Daar ga ik geen ‘ja’ op zeggen hoor, zo’n aanzoek.’
‘O okee, zal ik het dan nog maar eens over doen?’
‘Nu? ‘Nee! Dat is helemaal niet romantisch! Dan is het zo tussen de soep en de aardappelen door.’
‘Maar hoe moet het dan?’
‘Ja, dat weet ik niet, maar niet zo dat ik het gevoel krijg dat ik je er heb ingeluld.’
‘Maar dat heb je toch?’
‘Nee, want je zei zelf dat je wel wilde trouwen.’
‘Jawel, maar van mij hoeft het niet. Dat heb ik ook gezegd.’
‘Ja, zo is zo’n aanzoek natuurlijk helemaal niets waard.’
‘Maar je zei zelf net nog dat je niet per se hoefde te trouwen.’
‘Ja, maar dan blijf ik eeuwig die ene vriendin met wie hij nooit wilde trouwen.’
(Beste lezer, ga vanaf hier terug naar het sterretje in de tekst en lees vanaf daar verder. Herhaal deze procedure tot u het zat bent…)
