De Eenzame Planeet van Onmin: Historie
Voor VPRO’s Café De Liefde schrijft Zezunja een reisgids in tien delen over het eeuwenoude vestingstadje Onmin en schetst het mistige dal waar de liefde op de helling staat. Ze duidt de cultuur, de taal en de mensen in het universum van ruzie, rotzakken en jij-bakken.
Dit stukje gaat over exen vs. het nieuwe lief. Of over hoe de geschiedenis leidt tot het ontstaan van de Eenzame Planeet van Onmin, zoals de geschiedenis leidt tot het ontstaan van alles, maar dat is een ander verhaal.
De geschiedenis in de vorm van exen vs. het nieuwe lief is een drassig moeras van stevige momenten van eerlijkheid (‘Hee, ik heb al een leven gehad voor jou’) en plassen van zompige geschiedvervalsing (‘Ik heb van haar nooit zoveel gehouden’). Je nieuwe lief hoeft immers niet te weten dat je je ex al eens toefluisterde dat ze de moeder van je kinderen zou worden, maar tegelijkertijd kun je natuurlijk niet verdoezelen dat je al eens een adres met een ander deelde. Kortom: het is laveren, uitpakken en inbinden, en op de juiste momenten hetzij realistisch, hetzij verbloemend uit de hoek komen.
Ik heb persoonlijk niet zo’n moeite met exen. Mijn liefdespalmares is van dien aard dat ik een ander niet kan verwijten dat-ie een ook verleden heeft. Daarbij ben ik ijzersterk in bevestiging zoeken (‘Ah, doe mij nog eens een complimentje?’) Kort gezegd: ik ben goedkoop. Zeg mij dat ik je allerliefste ben en ik geloof je. Tot zover geen last van exen dus.
Maar dan: exen kunnen ook last hebben van het nieuwe lief. Van mij dus. En dan wordt het ugly. Want ik kan dan wel schouderophalend het amoureuze verleden van vriendje gaan zitten accepteren, als dat amoureuze verleden mij niet accepteert dan vliegen de bakstenen alsnog door de ruiten.
Gelukkig zijn de bakstenen bij mij nooit daadwerkelijk door de ruiten gevlogen, maar projectielen in de vorm van hatemail heb ik in mijn leven al regelmatig zien binnenzeilen. Het begon op de lagere school. In de zesde klas kreeg ik via via een briefje toegestopt van de ex van mijn verkering. Er stond op dat ik hem moest laten gaan – of iets anders poëtisch. Na school wachtte ze me op en met drie vriendinnen achtervolgde ze me naar huis. Ze brulden nog eens dat ik het uit moest maken en ik holde bevend naar mijn kamertje. Haar daden werkten averechts. Ik volhardde en kreeg van hem mijn eerste zoen.
Tot zover de kleine Zezunja die zich doodsbenauwd probeerde niet van de wijs te laten brengen. Maar kleine Zezunja’s worden groot en die hopen dat de exen van de vriendjes ook groot worden. En daar schortte het nogal aan: de afgelopen tien jaar ontving ik een doormidden gescheurde trouwfoto van een ex en mijn vriend met daarop ‘Bedankt voor het verruïneren van mijn huwelijk’. Iets later bij een ander vriendje een ellenlange hatemail met een hoog ik-snap-niet-dat-jij-nog-in-de-spiegel-kunt-kijken-gehalte, en weer later nog dosis smeekbedes en scheldkannonades van weer een andere ex.
Dus bij deze een oproep aan alle exen van mijn vriendjes-ooit: grow up en laat mij lekker schouderophalen.
