De Eenzame Planeet van Onmin: Eten & Drinken
Voor VPRO’s Café De Liefde schetst Zezunja een reisgids in tien delen over het eeuwenoude vestingstadje Onmin en schetst het mistige dal waar de liefde op de helling staat. Ze duidt de cultuur, de taal en de mensen in het universum van ruzie, rotzakken en jij-bakken.
‘EN NU LOOPT HIJ WEG!!! Terwijl hij volgens mij donders goed beseft wat hij mij AANDOET!! Waarom loopt die klootzak altijd gelijk weg?! Om mij te straffen? Om zichzelf een goed gevoel te geven? Het gevoel dat hij een hele peer is? Ik snap niet waarom hij roept dat hij van mij houdt. Terwijl hij er vervolgens alles aan doet om mij weg te jagen. Ik haat hem soms ECHT!!!’
Aan het handschrift kan ik zien dat ik niet alleen kwaad ben, maar ook dronken. Zo dronken dat ik niet onderdoe voor de eerste de beste huisarts. Het is een wonder dat ik het nog kan lezen en het is de vraag waarom ik het in mijn dagboek schreef. Om mezelf gelijk te geven? In de hoop dat hij, het lijdend voorwerp, het las? Dan had ik misschien wat duidelijker moeten schrijven. Of was het gewoon therapeutisch? Om mijn woede kwijt te raken?
Als dronken vrouw ben ik onnavolgbaar. Ik heb een vurige dronk, die wanneer de sterren gunstig staan, leidt tot geanimeerde gesprekken, uitwisseling van diepe zielenroerselen en de hoogstnoodzakelijke big smile. Maar o wee als er sprake is van een slecht gesternte. Dan ga ik discussiëren tot ik erbij neerval. Dan bestel ik nog een cognac, en nog een en nog een. En dan heeft hij het gedaan. Alles. Hij. De Grote Schuldige Die Zich Wat Meer In Mij Moet Verplaatsen. Of Hij die gewoon ongelijk heeft, tot hij mij gelijk geeft.
Drank in Onmin: je moet ertegen kunnen. En er zit een gemeen kantje aan, want drank verandert gedurende een relatie danig van gedaante. In het begin, als Onmin nog Bemin is, dan helpt het je de relatie op poten te zetten. Misschien had je nooit met hem gezoend zonder die halve fles wijn, en misschien hadden jullie nooit zoveel over jezelf verteld als er niet een paar glaasjes aan te pas waren gekomen. Maar dan maakt de roze wolk plaats voor de blinde waas van de kwade dronk of het dagelijkse glas te veel (‘Zou je dat nou wel doen?’). En dan is er geen redden meer aan.
Na de Wittebroodsweken zou er eigenlijk op elke fles drank moeten staan: ‘Warning: contains flammable liquid’. Want dan blijkt bier ineens veel voedingsstoffen te bevatten die rechtstreeks opgenomen worden in het de Vurige Verbitterde Hart. Waar het aan het begin van de relatie fijn is dat een mens wat opener wordt van een beetje alcoholica, kan tegen de tijd dat een relatie rijp is voor onontkoombare averij, dat ene glas het verschil maken tussen een redelijk gesprek en een hoop stampij.
Ik besprenkel mezelf zo nu en dan. Niet vaak, maar altijd met de vuistregel: één ei is geen ei en dat geldt ook voor glaasjes cognac. En daarmee is mijn vriend gedwongen eens in de zoveel tijd de hemel af te turen. Hand boven zijn hoofd, wenkbrauwen gefronst, iets murmelend als ‘hoe staan de sterren vandaag in het Eenzame Universum van Zezunja?’ En dan houdt hij zijn hart vast.
