De controlfreak en de verrassing – en hoe dat altijd een beetje wringt
‘Vrijdagavond, de dag na je verjaardag, moet je vrijhouden.’
‘Waarom?’, vraag ik.
‘Dat zeg ik niet, dat is een verrassing.’
‘Oh, spannend’, zeg ik.
(De controlfreak in mij zet zich schrap. Verrassing. Witte vlek. Overgave. Brrr.)
‘Je moet er mooi uitzien, vrijdagavond.’
‘Mooi? Wat is mooi? Mooi is afhankelijk van waar we naartoe gaan.’ Ik kijk hem indringend aan.
‘Maar liefje, jij ziet er altijd mooi uit. Maak je geen zorgen.’
(De controlfreak in mij maakt zich wél zorgen. Daarvoor is het een controlfreak. Mooi is tijdens een etentje anders dan tijdens een dropping. En als mijn controlfreak buitenspel staat, wint comfort het altijd van mooi. Een ijskoud concert van John Zorn in minirok of een flinke avondwandeling met speurtocht op enkellaarsjes van 11 centimeter hoog: dat risico neemt de controlfreak in mij niet meer. In mijn lange onderbroek en op mijn gymschoenen win ik de oorlog.)
‘We worden om negen uur opgehaald vrijdag.’
‘Opgehaald?’, vraag ik.
‘Ja, opgehaald.’
‘Okee’, zeg ik.
(Okee? Okee? Helemaal niet okee, denkt de controlfreak in mij. Opgehaald? Door wie? Zijn het leuke mensen? Moet ik er zenuwachtig van worden? Voor de zekerheid wordt de controlfreak in mij er maar zenuwachtig van. Je weet nooit.)
‘Ga maar wél met de ex-buurvrouw naar het boekfestijn.’
‘Maar wij zouden vrijdag samen mijn verjaardag vieren’, werp ik tegen.
‘Ja, maar ik kan verrassingsgewijs wel wat voorbereidingstijd gebruiken.’
‘O… Okee’, stamel ik.
(De controlfreak in mij voelt nattigheid. Hier klopt iets niet. Voorbereiden voor iets waarvoor we worden opgehaald? Zouden we dan toch niet worden opgehaald? Een feestje misschien? Thuis? Of buiten de deur? Met wie dan?)
‘Moet ik hoge hakken aan?’, vraag ik.
Hij ziet mijn vieze gezicht. ‘Nee, dat hoeft niet. Het mag ook casual mooi zijn.’
Ik probeer zijn blik te doorgronden.
(Dus toch geen feestje, denkt de controlfreak in mij. Als hij mij richting platte schoenen probeert te praten, dan zullen we wel iets heel actiefs gaan doen. In het donker, met kou en regen. De controlfreak in mij huivert.)
‘Yuri heeft een verjaardagsverrassing voor mij’, zeg ik.
‘Wanneer? Gisteren? Op uw verjaardag?’, vraagt ex-buurvrouw.
‘Nee, nee, vanavond.’
‘Da’s keileuk!’
(De controlfreak in mij legt haar reactie onder de loep: authentiek. Dus geen feestje, want ex-buurvrouw weet van niks. Zou het een voorstelling zijn? In Brussel? En dat we daarom door iemand worden opgepikt? Iemand met een auto?)
‘Het is al kwart over negen’, zeg ik.
‘Ik bel wel even.’ Hij loopt naar de gang.
‘En?’, vraag ik als hij terugkomt.
‘Alles komt goed, alles komt goed.’ Hij lacht.
(De controlfreak in mij analyseert: de meeste concerten zijn al begonnen, theatervoorstellingen ook, de film…, ah, de film begint nog laat. De controlfreak in mij neigt naar een triomfantelijke lach.)
‘De bel gaat. Doe jij maar open.’
Ik verwacht een auto met draaiende motor, maar er staan vier mensen.
Vier mensen die ik ken, maar die elkaar niet kennen. Moeten die allemaal in één auto?
(De controlfreak in mij snapt er niets meer van, krijgt geen grip op de situatie. Moet zich verloren gewonnen geven. Moet gewoon maar afwachten wat er gaat gebeuren.)
Ik sta in de deuropening en kijk de straat in. Geen auto te bekennen.
‘Hallo allemaal’, zeg ik, terwijl ik mijn verwarring over het ontbreken van een auto probeer te verbergen.
‘Gelukkige verjaardag’, kraait het viertal, terwijl ze hun fiets vastzetten.
Ik wil net vragen of we ‘gelijk weggaan’ als ik me realiseer dat we misschien wel helemaal niet weggaan. Over mijn schouder kijk ik de donkere gang in, in de hoop dat Yuri me komt redden. Geen Yuri te zien.
De vier maken aanstalten om het huis te naderen en plots besef ik dat ik niet moet wachten op hun initiatief.
‘Uh, zal ik jullie maar binnenvragen dan?’
(De controlfreak in mij draait overuren. What the fuck? Een feestje bij ons thuis? Maar het huis is echt helemáál niet opgeruimd! Is de wc wel schoon? Er staan drie fietsen in de gang! Volgens mij ligt er een string van mij op de trap! We hebben geen cola, alleen maar Duvels! Wah! De controlfreak voelt zich vreselijk gepasseerd.)
Yuri haalt allerlei verstopte versnaperingen uit de tuin, en een bak met zelfgemaakte sangria. Men geeft mij cadeautjes, men snapt mijn onhandige small talk, men wenst mij veel geluk. Men blijft tot drie uur ’s nachts en als ik naar bed ga, geef ik Yuri een dikke kus.
(De controlfreak in mij is gevloerd. Ik zeg onhandige dingen, ik zie er anders uit dan in tijden van volledige controle, het huis heeft mijn grondige feestvoorbereiding niet gehad en toch is alles leuk. Hoeveel meer zou een controlfreak nodig hebben om deemoedig het hoofd te buigen en de aftocht te blazen? Nou?)
Controlfreaks kennende zal dit nooit overgaan. En dat is niet erg, want zoals je ziet: je verwacht het ergste, waardoor het alleen maar weer mee kan vallen :-) En nog van harte!
Way too late, maar toch: Gefeliciteerd!!!
:-) :-)
Het is net of ik een verhaal over mezelf lees, alleen heeft mijn lief mij nog niet verast met een verassingsfeest.
lag die string er inderdaad?
aaaaah eenvoudig geluk; dat zijn de beste.
Ik ga je even nog feliciteren maar dan wel hier en niet onder je logje met als titel ’34’. Want daar heb je nu precies ook 34 reacties en dan zou het zonde zijn om er nu 35 van te maken. Anyway, nog gefeliciteerd meid, dat het een mooi en gelukkig jaar mag worden. Hoera. En veel geluk natuurlijk met veel mooie verrassingen:)
Ah dat was het! Ik was het al vergeten te vragen. Wat een leuke verrassing!
En soms moeten controlfreaks de controle laten varen om ergens echt van te kunnen genieten.
:D hele gelukkige
Hilarisch herkenbaar, tot de laatste punt.
(enne gelukkige verjaardag)
Sometimes you’ve got to learn the hard way… :-)
Cool hè, om te merken dat het ongecontroleerd minstens zo leuk is?!
Wat een heerlijke man.
Hey! Even helemaal off-topic, maar ik zag jou vanmiddag rond lunchtijd (1 uur) bij de uitgang van het park! Ik dacht een hele tijd, ik ken dat gezicht…en toen ineens KABAM ‘het was dat blogmeisje’
Raar dat blogmensen ook in het echt blijken te bestaan. Niet dat ik daar niet in geloof…maar gewoon, apart.
@ Roosje: Yup, ik weet niet of iemand ‘m als zodanig herkend had.
@ Octavie: Ik vond het leuk dat je daar rekening mee hield, maar Irene heeft het alsnog ‘verpest’. ;) Domme domme Irene…
@ Marina: Of het net zo leuk is, daar ben ik nog niet helemaal uit.
@ Oker: Haha, het blogmeisje. Maar inderdaad, ik liep daar. En ik was dus heel moe, dus normaal zie ik er veel kwieker en viefer uit hoor. Wel gemeen dat ik nu niet weet hoe jij eruit ziet. Waar was jij? Had ik je kunnen zien?
Achja, ik liep daar puffend en zwetend met een fiets in de hand naast een jongen in een elektrisch karretje dat veel te hard ging, en die ik moest begeleiden. Ik was dus zelf niet bepaald in topconditie. Het was precies bij de parkuitgang richting ladeuzeplein, maar je keek wel een beetje afwezig ja. Als ik je nog eens zie zal ik zwaaien, die kans is vrij groot in een stadsdorp als leuven.
Een controlfreak is zelf nooit een vrij en blij mens.
Dat kan niet. Want ze wil macht.