De Brakke Hond: Alleen
Wat? Alleen, een melancholische monoloog.
Wie? Wannes Daemen (of Yuri Maanzand, zo u wilt).
Waar? In nr. 87 (2005) van literair tijdschrift De Brakke Hond. En in 2004 als onderdeel van de voorstelling Met Twee Alleen door Theater Deterugkeer uit Leuven.
Waarom? Omdat het moest. Van de liefde.
Voorproefje:
Op het moment dat ge in een gesprek met iemand plots dezelfde frequentie vindt, bijvoorbeeld over het feit dat we allemaal een beetje Indiana Jones zijn, op de loop door een tunnel met maar één uitgang, achternagezeten door zo’n rond stuk rollend rotsblok.
Net op dat moment gebeurt er aan de overkant van het café het volgende: een lentefris paartje – groen achter oor en oog – keuvelt een eind weg. Zij drinkt blonde Leffe (en ze is het ook), hij drinkt warme chocomelk. In het midden van een ongetwijfeld mooie zin die hij aan haar lippen heeft onttrokken, valt met een luide beng en veel kabaal een schilderij van de muur. Naast het paartje. Exact naast het frisse paartje.
Op zo’n moment schrikt ge u natuurlijk rot, maar als ik die jongen was geweest, dan had ik me achteraf wellicht de volgende bedenking gemaakt:
Zou het niet geweldig romantisch zijn om op exact dat moment, dat beng-rinkeldekinkel moment, uw in chocolade gedrenkte tong ter hand te nemen en de blonde Leffe tegenover u vol op de mond te zoenen? Een beng-rinkeldekinkel zoen voor de eeuwigheid?