Wat zou ik schrijven in een stukje waar ik niet over heb nagedacht?

Ik zou schrijven over het jaar dat ik geen dreads meer had. Dit jaar. Op 23 september vorig jaar dreadwiekte ik definitief mijn hoofd en sindsdien is er iets gebeurd met mijn zelfbeeld. En omdat ik er niet over zou nadenken, zou ik geen recente foto plaatsen, want over foto’s op internet moet ik altijd eindeloos nadenken. Men moet namelijk altijd in de illusie verkeren dat ik er goed uitzie en dat valt niet mee, zie verder dat zelfbeeld.

Verder zou ik schrijven over een Vlaams-Brabantse buikgriep en waarschijnlijk zou ik met allemaal ranzige details komen waar u op uw lege maag geen raad mee weet. Maar dat zou u mij moeten vergeven, want ik had er niet over nagedacht.

Natuurlijk zou ik ook schrijven over de Wii en hoe leuk het is om als bijrijder met zijn tweeën first person shooting-spelletjes (klik en klik) te doen. Liggend op de bank met een poes op je buik roepen dat-ie, als-ie snel weer terug op die ladder was geklommen, met de rocket launcher al die mensen in een keer op de barbecue had kunnen leggen. Schreeuwend dat-ie achteruit moet lopen als-ie schiet.

Ik zou ook schrijven dat het leuk is om geld uit te geven. Dat er een MacBook in het verschiet ligt, en een fijne digitale videocamera, waardoor ons werk niet alleen gemakkelijker wordt, maar vooral ook veel leuker. En ik zou dan nog een keer het woord investering laten vallen, omdat dat zo volwassen klinkt.

Ik denk dat ik zou schrijven dat mijn weblog dezer dagen een juk is. En dat ik overwoog om twee weken vrijaf te nemen. Dan zou ik hier zetten: jongens, ik ben er effe twee weekjes niet. Wat dan a. niet waar zou zijn, want ik ben er wel, en wat b. zou leiden tot een stukje, want ik ken mezelf: zodra ik afstand neem, wil ik schrijven. Ik ben namelijk de paradox in persona. Bovendien valt een en ander ook op te lossen door stukjes te schrijven waarover niet is nagedacht.

Daarna zou ik waarschijnlijk schrijven dat stukjes waarover ik niet heb nagedacht als twee druppels water lijken op Allegaartjes. Waardoor ik de indruk zou wekken dat er eigenlijk een heleboel stukjes zijn waarover ik niet heb nagedacht. Wat natuurlijk niet waar is. Ben je gek.

En als ik dan nog energie zou hebben, zou ik schrijven over televisieprogramma’s, want televisieprogramma’s zijn een bron van schrijfvermaak, hoewel ik, tenzij in weer andere Allegaartjes, eigenlijk zelden over televisie schrijf. Een gemiste kans zou ik zeggen, want ik heb over elk tv-programma dat ik zie wel een mening of twee. In dit geval zou ik iets zeggen over de man die maandagavond bij Pauw en Witteman zat, Daniel Tammet, die behalve briljant en lijder aan het syndroom van Asperger ook synestheet is. En dat ik dat laatste met hem gemeen heb. Hij zei dat Jeroen Pauw het getal 81 was. Voor mij is Jeroen Pauw 34. Omdat 34 lichtgroen met rood is en 81 is donkerblauw met zwart, dat past niet bij Jeroen.

Vervolgens zou ik dan eigenlijk een stukje willen schrijven waarover ik wel heb nagedacht. Over synesthesie. En over wat dat is en waarom de noot c als klank een andere kleur en structuur heeft dan in notenschrift. De c op schrift is wittig. In klank is-ie donkergeel. Waardoor ik enorme moeite zou krijgen om nog door te schrijven zonder na te denken, want synesthesie is iets dat me altijd aanzet tot denken. En dan zou ik dus met grof geweld moeten proberen niet na te denken. En dan – hè gelukkig – zou ik weer gewoon iets opschrijven.

Namelijk dat Tichelaar, de fractievoorzitter van de PvdA geen tv-appeal heeft en vaak een beetje onecht overkomt. En dat minister Plasterk veel beter dan hij kan uitleggen waarom dat referendum zinloos is. Terwijl toen Tichelaar aan het woord was, de man die de beslissing tegen een referendum eigenlijk moest verdedigen, ik ineens de barricades op wilde vóór een referendum. Terwijl ik tegen ben!

Ik zou nog even doorassocieren en op de proppen komen met De Vrije Geer, weet u het nog Amsterdammers? Dat was het weilandje waarover wij tijdens het referendum over de autoluwe binnenstad ook nog even mochten stemmen. Wat ertoe leidde dat mensen zoals ik, die voornamelijk in de Pijp en de Watergraafsmeer vertoeven, mochten bepalen of dat veldje in West waar niemand van ons ooit van had gehoord, moest blijven of mocht worden geofferd voor woningbouw. En omdat het zo idyllisch klonk, een veldje, hebben wij, mensen met een dak boven ons hoofd, natuurlijk massaal gestemd tegen woningbouw. Om de volgende dag weer steen en been te klagen over de woningnood en de daarmee samenhangende woekerprijzen op de huizenmarkt.
En dan zou ik nogmaals roepen hoezeer ik tegen de meeste referenda ben.

En omdat ik niet zou nadenken, zou ik boempats beginnen over mijn sloffen die, als ik ze op mijn hoofd zou zetten, een smurf van mij zouden maken. Maar dan zou ik gelijk denken: dat begrijpt niemand zonder foto en dan zou ik weer opnieuw kunnen beginnen over foto’s op internet, maar dat zou ik vermoedelijk niet doen. Ik zou denk ik beginnen over dat ik mezelf niet kan verkopen. En dan zou ik gelijk denken dat ik nodig eens een stukje moet schrijven met als kop ‘Wie wil mij verkopen?’. Maar dat zou dan een stukje moeten zijn waarover ik wél heb nagedacht, want jezelf verkopen is het belangrijkste dat er is.

Vervolgens zou ik nog reppen over Dwarzand (klik en klik) en hoe stoer hij wel niet is met zijn optreden laatst op het White Nights Festival in Sint Petersburg en op de Uitmarkt en met zijn act op Robodock en hoe graag ik daar allemaal naartoe wilde, maar niet kon. En over Luna die mij een ploesiepoesiedingesgroteënvelopwaarvoordepostbodezelfsmoestaanbellen
stuurde die ik tijdens het schrijven van dit stukje ontving, zonder dat ik wist waar ik dat aan te danken had. Ik zou schrijven dat ik daardoor twintig minuten kippenvel had. En dat zou dan een mooi moment zijn om op te houden met schrijven en vast te stellen dat het een veel te lang stukje is geworden.

Maar ik zou het niet weggooien.

« Mike in schaapskleren

Het was het lamplicht op het tafelblad »